De liefde schreeuwt zich uit een hart
een rugzak vol gebroken dromen
een roze bloemenzee ontwaakt
geur van nectar kust de broze velden
alsof de natuur de mens liefheeft
zonder aarzeling, onbevangen puur
likt moeder Natuur haar tere wonden
vaak wreder dan de mildste tederheid
in de wildernis zoekt vrijheid een weg
een lentehart roept…
Traag vouwen de velden hun handen
terwijl de oude eik de ogen sluit
een ontdooiende gestalte knielt
met ootmoed bij de laatste winterranden
waarlangs het vroege fluitenkruid
zacht vertolkt wat het lentehart bezielt
Een bede zonder woord of vaag geluid
geen gehoor of spoor van grotesk gebaar
geen richting nog, geen opzij of al vooruit
een…