Netgedichten

netgedicht (nr. 6.530):

Lentegebed

Traag vouwen de velden hun handen
terwijl de oude eik de ogen sluit
een ontdooiende gestalte knielt
met ootmoed bij de laatste winterranden
waarlangs het vroege fluitenkruid
zacht vertolkt wat het lentehart bezielt

Een bede zonder woord of vaag geluid
geen gehoor of spoor van grotesk gebaar
geen richting nog, geen opzij of al vooruit
een samen stil, massaal, alleen, of in een paar

In eerbied stijgt hemelhoog het bidden voort
de natuur beeft en de mens vermoordt
geen notie van gebed vecht men ongestoord
waar de kreet alleen door God wordt gehoord.