Bij het ruisen van uw bomen
Leeft gij matig en tevreên;
Roept geen mensen om u heen,
Ziet uw gasten gaan of komen
Zonder leed of zonder lust –
Snoevende op uw wijze rust.
Gij beschimpt de kalverzeden...
'Eenzaamheid is ’t bangst verdriet:
Bomen – zegt gij – spreken niet.
Smaak uw groene eentonigheden!
Onder mensen, in de stad…
naar laag meegemaakt
Hoogten en diepten voor ons
Niet meer dan standaard, ze hoorden
Er gewoon bij, samen
Kwamen we verder - en nu wij
In goed overleg als vrienden
Uit elkaar zijn gegaan merk ik dat jij
In gesprekken met anderen mij
Niet meer noemt, nooit meer,
Alsof ik er voor jou nooit
Geweest ben - is dat dan jouw
Nieuwe levensfilosofie…
Licht blozend
lees je de teksten
waar haar hart
ligt uitgestald
veilig tussen de zinnen
glimlachend proef je ze
als snoepjes
Het medeweten
van vermoeide levensvragen
laat zowel waarheid
als illusie dromen
woorden, zinnen, lust
verzen smaken
als een kus…