binnen de ommuring van
onwillige taal wroet ik in
weerbarstige witte aarde
het andere ik schudt
het hoofd handen op
de rug gebonden
het roept: ik zeg toch niks!
als een gevleugeld woord
het papier verblindt
binnen deze ommuring
moet ik spreken temidden
van al dat zwijgende wit…
een overtuiging, ingegraven in geestgrond
een weiland, stilgelegd in ruimte
brieven aan toonder, handleiding voor
geestelijke deprivatie, een simpel vers?
vragen in ‘t zog van verwarring, halsoverkop
in ademnood gevangen, belichaamd
door ruwe rauwheid van ontelbare woorden
die elke winter weer overleven
dan volgt diepgevroren spijt,…
in dit gedicht
temidden van al dat zwijgend wit,
argeloze tekens en onbeduidende letters
wil ik wonen
binnen deze versteende ommuring
bevolkt door aaneengeregen woorden en
kabbelende zinnen
wil ik blijven
tot ik verstom
als het wit me verblindt…
het kind neemt de vader
oud en onmachtig bij de hand
niet verdwalen nu in het hoge gras
het schuifelen in de schemer
naar de tuin
het geloof in de dingen die ze kenden
bij de ommuring blijven ze staan
de nacht verzegelt de bloemen
het kind kan niet binnengaan
het laat de vader gaan
de wind wiegt de bladeren
de reis is volbracht…
Ze zijn een paar
hij, de man
zij, de vrouw
Je herkent hem
aan z'n groenblauwe kop
zij heet verre van 'n schoonheid
Ze zijn elkaar
al jaar en dagen
trouw
Ze wonen
aan de veste Grave
met zicht op de rivier
Ze kennen
er stroming en verval
ommuring,het zand van loswal
Ze dobberen
bij avondlicht
wieken op bij gul strooien…
is er een ochtend na nachtbraken
is wat niet kan ook wat niet wil
deze tango zonder lijven te raken
vroeg de maan aan de aarde stil
een jaar met louter schrikkeldagen
kent ook uren van verborgen leven
die zich nooit zonder te vervagen
aan de openbaarheid prijsgeven
nachtvissers blijven water verzwijgen
zodat bovendrijven geen moeite kost…
Nu de dagen korten
en de pijn eenzame uren lengt
verlang ik weer naar je ommurende warmte
stralend als een nieuwe belofte
En weet je, wanneer de ouderdom
over zijn verleden verhaalt in nieuwe gebreken
heeft het sacrale ochtendlicht de charme
van weelderig bloeiende melancholie
gedrapeerd op de cadans van een onpeilbaar leven
waar ik slapend…
35
Bezig met laden