Het leven op zichzelf uit te kunnen dagen
schijnt in het reine onder straffeloze zeden;
men het gemak ervan neemt zonder lastige vragen,
de lijn die op handen gedragen naar dwarse breking gemeden.…
dat ben ik
even vergeten
Een briljant stel
waren we niet
strijd en twijfel
vlochten ons samen
dreven ons uiteen
Zoveel later
trok je de deur
laf achter je dicht
soms laat je je even zien
als in een schimmenspel
ik voel me verlaten
kan het zere missen niet aan
jouw straffeloze ontrouw
beroofde me van mezelf
van wie ik was…
632
Bezig met laden