wij zijn
gaan lopen
omdat woorden
onze afstand niet
konden verkleinen
heb jou een
hand gegeven
niet uit de
bezittingsdrang
je bent de mijne
onze passen
hebben we nooit
in synchronie afgestemd
elkaar volgen waren
wij niet gewend
in samen
bewegen konden
wij steeds wat
meer toegeven
zonder gezichtsverlies
wij zijn elkaar…
ik zag hoe jij
zeeën kuste
met de harde
hand van graniet
en basalten rots
hoe jij in
warm tropisch
blauw op witte
stranden rustte
in naakte trots
jij wond
winden om je
vinger in het oog van
de orkaan waar jij
je ongeremd liet gaan
toch heb ik ook je
tranen gezien over het
verlies van synchronie door
de natuur in de entropie…
steeds vaker
strakten wolken
hun rafelige randen
donkerden kleuren
humeuren van
de bezige mens
waar geleidelijkheid
de natuur ruimte
en tijd gaf joegen
veranderingen elkaar
in rap tempo op zonder
noodzakelijke rust
ook gebrek aan
bezinning ontwricht
in evolutionair opzicht
de synchronie en leidt
onherroepelijk naar
chaos en…
396
Bezig met laden