Alle inzendingen over tim balthazar OR verdriet OR verwerking

slaap zacht mijn liefste mijn hand zweeft boven je hoofdje liefde is een krachtige wind mijn lippen strelen je ogen toe slaap, als de roos die je bent krijg ik het hart of de stekels ach, het maakt me niet uit ik straal wat warmte in het licht van mijn hoop ze is van breekbare zon slaap maar, in mijn hart…

ik zie ons in mijn dromen de eenden dansen op een podium van helder water en de zon schenkt ons deze aardse hemel onze lichamen fluisteren de warmte tegen elkaar ik strijk een haartje uit je smeltende oogjes het belemmert mijn dwaal bomen ruisen wat muziek ze zijn zo gelukkig even dansen onze lippen ze lezen elkanders lief…

Mijn toren kucht langzaam brokkels uit en de ruiten worden als vaders ogen troebel ik verlang naar de zachte aanraking die het gif stilletjes opzuigt en uitspuwt uw lach en uw ogen gommen de barsten van onze tekening die nu nog een ets is maar weldra zal krioelen van de kleuren aan mijn voet steken bloemen het hoofd op onder uw vruchtbare…

angst vreet de appels uit de kruinen van mijn dag mijn nekharen overeind hijgend en wolken volgen zijn hand ze leggen zich vlokkend neder op de vensterbank van mijn ogen het onbekende staart me recht in het verbleekte gezicht zijn ogen zijn zo donker dat ik niets kan dan tasten en mijn gedachten vallen in een heelal van een…

op de grond ligt een gedicht een naakte scherf die de wind uit de spiegel van mijn leven nam mijn trouwe stoel houdt me krachtig vast en hoest het stof vanonder mijn onrustige kont vantussen de takken ijlt een lichtstraal door het glas en legt de titel bloot 'volmaakt gelukkig', hij glanst ik trek gehaast aan de pen poog…

mag ik aan uw zachte borsten slapen en spinnend neergelegen in uw armen naar het verre licht van sterren gapen zachtjes me aan het uwe verwarmen mag ik u voorzichtig uit het gras optillen en dat moment tot een puntje verkleinen om door regen en wind in mijn hart te stillen langzaam samen in ons geluk verdwijnen zonder gesproken woorden,…

Het menselijk zwerfvuil van onze maatschappij Afgeschud tussen spijlen van beton en staal Die het laatste greintje lieflijk tikken Van de reeds verdorde harten bijten Staal en papier in één kooi gemalen En in de benzine van pis en wanhygiëne Kan één grijze vonk van een gebaar de geest tot de explosie drijven En moeders kunnen enkel…

Hij was de krabpaal van hun schelden en soms zelfs de platte speelbal van hun tot vuist gekropte gal één die ze in nalachen nog wegkwelden onder het vriezen van hun blikken leken zijn ledematen als versteven en was de korte glimlach verdreven in een bad van wat angsten prikken zijn hart dat overtrokken is met een lijmlijn en als een glazen…

Zijn zweet is omhoog gemengd met de modder en het stof en zijn griploze handen klommen achter de trekhaak van de ogen de grijze rotstanden grijnsden reeds vele krijgsgevangenen van de strijd met zijn huid bloot ook de winden lachten neerwaarts en met schmink van geld toverend gemaakte ogen lachten vanuit een glazen paleis met…

Liefste nog levend gaatje zelfs als Het licht de kamer ontvlucht En lamp die het gooien Dat men mij in de mond wekt Blijft doorstaan Bloempje in mijn weide Dat zelfs als een dode zon De vruchtbaarheid ontrooft Die liefde blijft bloeien Luisterend, oor in een bloem Dat ik zelfs wat onder de tong Ligt te sterven of te glanzen Geheel…

Zijn ijskoude blik priemt de minachting door mij heen hoe kan ik zacht blijven als hij mijn woorden stukslaat met het scherp van die lach -scherven eten immers vlees- de schaduw plukt hij uit het zonnigste van mijn zomer en verstikt mijn brave neus er tergend langzaam in telkens lik ik wonden schoon aan het licht in dit leven en zweven…

onze handen versmolten en ogen strelend in elkander een zwevende stap door de rustige zomer jouw lippen zachtjes fluisterend in mijn huid en mijn dagdromen beleven mijn neus slapend in jouw zoete geur en mijn ogen open voor de schone hemel de weide vol bloemen die buigen onder onze spelende lichamen…

Een totaalplaatje...met omineuze gevolgen voor boeren en hopelijk ook rehabilitatie van en eerherstel voor de biodiversiteit in ons kikkerlandje _______________________________ DEAL OR NO DEAL Het is - zo klonk hij ook - heel uitgekookt Met aanbevelingen voor Adema: Voor piekvervuilers enkel Canada Of Polen, waar hij boeren mee bestookt…

een huisje wiens muren heldere klanken ontwaren uit een doolhof van gestommel en boven wie de regen nog voor het dak verdampt ik zie hoe condensatie de inwendige warmte tegen de ruiten kleurt en mijn voeten vangen de muziek uit de trilling van uw marmeren vloer mijn hand glijdt kussend over de gouden deurknop vanuit…

hij staat daar met zijn tong die scherp is geslepen door de pijn, in de aanslag alle strikken likkebaarden reeds in stilte als onze vormen langzaam het scherm betreden als een aan het raam gevroren gier zijn nek onder het dwangmatig zitten gebogen en de ogen elk beeld uit de lucht rovend met behulp van hun glazen netten -wat verdorven is…

De seconden in jouw ogen big bangen honderden dromen en broze korreltjes geluk van elkaar een omarming is een tocht in overvloedige warmte achter de tred van je hart de zoete woorden in je weet op mijn gezicht het geschapen geluk met een glimlach te onderstrepen laat de ons dan niet tot een stipje herinnering vervagen ik zie je graag…

onder de bladeren woelt een kever de oppervlakte nabij met een bal vol dromen tussen zijn roestige grijpertjes in een herfstig landschap hijgt hij tussen geel blad en afgevallen appel en rolt zijn garen tussen de mestkeverballetjes door een gevoelstroom vol leven om kalm en als mist weer in zijn warm hol te verdwijnen…

de zomer vangt de spelende kinderen en propt ze vol met zijn liefde tot hun huidjes langzaam overlopen van het als maar groeiend plezier hij vult het landschap met zijn kleuren lustig hier een stipje, en één daar de bloemen wekt hij uit hun slaap wrijft zachtjes over hun neuzen met de gouden vingers van zijn zon het water schenkt…

wel rond en kan hij rollen, mij de lach aansteken moeder gij schonk mij een grote mond vol tanden al moet gij hem vaak zelf eerst openbreken tussen de eelt schuilt er fluweel in uw handen we zijn door de tijd gedraaid en gerokken ik weet wat ge voor mij hebt gezweet soms heeft woede de woorden uit me getrokken of waren mijn ogen door verdriet…

dagen vol hoop en dagen vol verwachting dagen waarin alles een ballade leek dagen dat droefnis de vreugde opslokte en dagen die op hun sterfbed niets meer waren dan een verlossing ik bundel ze in een woord dat niets kan doen dan zichzelf zijn en zachtjes om jou smeekt…

ik heb in de spiegel gekeken in mijn hoofd mezelf gefotografeerd aan het beeld getrokken, het gekeerd en de schaduw weten te breken in miljarden stukjes licht deze dan weer gescheiden of op andere plaatsen gericht minuten kon ik het beeld berijden vol hoop en valse edelheid ik ben er zo diep in gedaald dat ik niets meer heb behaald dan…

hij voelt de adem uit zijn longen groeien de woorden staan stijf in zijn keel zoals zijn lichaam dat een plank is en langs alle kieren kraakt vol wormen en vol sporen van regen de foto in zijn handen is niets dan een vlekje vertroebelde troost dat hij tegen zijn dovend hart drukt en indommelt…

het is zo zwaar dat ik het niet over de drempel van mijn lippen krijg "afscheid" weerklinkt in een uithoek van mijn daverend hoofd en beukt zich tegen de moed die het recht houdt mijn tranen kauwen op de grond onder mijn wankele voeten, om dan een braakbal van niets uit te spuwen ik val een laatste maal in haar armen en mijn geheugen…

straten waar licht door zweeft en zich tegen de gevels neerlegt de blikken langs de kanten zijn er niet ijzig maar aanvaardend en auto's razen er ook de gassen uit hun longen maar er zijn die momenten van pure kalmte, wanneer de beheerste wind als muziek mijn poriën betreedt vogels planten zich op halzen van knusse lantaarnpalen…

"ben ik een eikel" zei ik "zeg dat nog eens, als je durft" "bam" sprak zijn vuist van haar hardste kanten een druppel bloed danste op de kale vloer en werd maar al te gauw vergezeld ik stropte de mouwen op…

Jij legt met dartel geluk een rollercoaster van liefde aan in mijn buik vreugde schroeft naar een salto en valt dan duizelingwekkend diep je hand trippelt om mijn middel roert in mijn hart zweept het op je ogen kietelen in mijn hoofd daar barst het lachen langs elke kier naar buiten en dieper naar binnen…

laten we samen strijden broeder tegen de zwarte draak we hebben elkander verzwakt voor zijn grijpgrage klauwen laten we vanonder één schild de puinhoop vlammen overschouwen en met twee zwaarden hakken tot rust uit zijn groene aders bloedt laten we samen over de middenweg tussen hart en hoofd ronddolen zodat we telkens met één oog door…

verbaasd, verdwaasd compleet tot een standbeeld verstard sta ik in uw aangezicht te kijken kleine golfjes hoop stralen van mijn erts de hemel in nu aangewakkerde hoop het lood smeltenswarm geworden is jouw ogen openen me een boek waarin onbekende tekens over zijden bladen dansen de grote boten moed drijven me in kleine stukjes gehakt…

Woorden vouwt hij open tot de juiste betekenis en past dan alles in elkaar tot een zin die zinnen zijn zijn plasticine hij schept werelden aan de lopende band in papieren scheepjes vaart zijn gevoel nader en zet ons in traan en vlam niet alleen met woorden is hij groot maar ook van hart…

Jij verstuift in het licht kleine bloesems varen langs mijn ogen binnen bevrucht door liefde mijn netvlies staat in bloei en ‘s avonds nog het meest dan gloeit het verlangen als romantiserende zon ik droom vreemde dromen voor ik in slaap ben en kruip naar de tafel mijn pen regendanst rond een vurig blad, smekend om de…