De scheepjes
liggen er
eenzaam
Geen tuigage
verankerd nog
aan winter
Wie bemint er
niet het varen
spelevaren?
De golfjes
bijna tot bedaren
alleen geluid
van water,wind
en
rillend zeil.…
storm maar en
bulder ongebreideld
door het want
touwen strak gespannen
zeilen bolle wangen
de mast houdt stand
tot overdwars
een lange roller
de balans onderbreekt
en onverwacht
de mast afknapt
de tuigage het begeeft
stuurloos in de wind
toch vol vertrouwen
het casco is behouden…
Niet langer
kiezen we
het ruime sop
Niet langer
verlaten we anker
huis en haard
"Het is op"
zei jij
voorbij het praten
Ons schip
heb ik eigenhandig
het strand opgetrokken
Het zeil gestreken
in het vooronder
geborgen
Onttuigd
ligt het te verlangen
naar morgen
...misschien?…
Zinnen der jeugd opgetuigd,
uniek per individu, die tuigage
is de geest en dat zijn we zelf.
Tussen jong en bejaard wordt
de werkelijkheid geopenbaard,
midlife crisis door 'n denkende
mens die ziet dat evolutie
misleidt, tijd veel sneller gaat
dan in z'n illusoire jeugd.…
het tuigage hoeft niet te worden aangeslagen.
de strakke ra haakt aan de grijze hemel.
de gespannen lijnen krijgen vat op hoog klapperende zeilen.
een scherpe steven snijdt met weinig gerucht
diepe zee aan. we raken buitengaats.…