Alle inzendingen over vervliedende

Momenten van rust vervliedend en ongrijpbaar als water dat stroomt.…

de dagen zijn dun dag na dag wringt van vandaag naar morgen weinig om het lijf [zet ik het venster open] de dagen zijn dun en weinig tekent zich af alleen in het venster van de nacht persisteert een weinig hapert en blijft hangen in het lijf een wind steekt op [doe het venster dicht] ik slaap verder worstelend met het bestaan…

de zomer is te vol het gele oog van rottend vlees midden in de dunne tovenaarscape blauw van vervliedende dagen de warme mond vol rood bedropen de baard van het vuur van aanstaande dood en in het laffe avonduur roept het om winter het loeien van de haard waar net het smoren vraagt de waard is een valsaard bedienend op de wenken…

Harmonie vult de de zwoele lucht, woorden zijn in stilte gehuld en vervlieden langzaam. Bij het open raam streelt zacht de wind mijn gezicht, ieder beeld en geluid lijken een te zijn. Iedere ervaring hoe betekenisloos ook is een adem die mijn bestaan bewaarheidt.…

alwaar het ijs tegen de pier omhoog groeit, zoals mijn gedachten weleens tegen de klippen, waar ik deze vroeger dan liet hangen te drogen om ze bij laag tij te laten vervlieden met het ritme en de ruis van de regelmaat, maar welke ik heden ten dagen durf voor te dragen voor beschouwing en beminning, het zij op papier, het zij in mijn hoofd,…