Alle inzendingen over voorbarig

De afgang die het wordt als je niet wint: “Voor ons In Brabant is er één ding zeker, Ons PSV wint zo meteen de beker”, Aandoenlijk en naïef als van een kind. De schade die daardoor wordt aangericht: De stad verliest nu ook nog haar gezicht.…

Helaas, hoe is die vreugd voorbarig: 't zijn bloemen op het jonge graf... Hoor onder die bomen de zuchten en zoenen van 't jonge, lieve paar; helaas, in het leven zijn kluchten! Zij stierven vóór 't einde nog van 't jaar... We leven op aard slechts een schijntje. Weet gij wie het beteren zal? God houdt ons aan 't eeuwige lijntje.…

aanvang in een mooie jurk voor een luxe soiree Het idee m'n lief te bedriegen bezorgde mij maagpijn Zonder het te melden gaf ik de afzender zijn congé Gewoon doen alsof ik het kaartje nooit heb gehad Een nacht met een ander vond ik echt geen goed idee Overtuigd dat het de buurjongen was die mij achternazat Oh wat zat ik ernaast met mijn voorbarige…

En toch druipt het beton in mijn voeten Voorbarig daver ik voor de ramp die een ander zal treffen. Luister naar het verzoek van mijn bloed: Spoel mijn gehemelte met jouw gloed.…

een poging tot als vanouds hetzelfde zijn sprak je krachteloos vriend met ontweken liefde liet zwijgend karrenvrachten vruchten loos in gebrek aan ooit gesprek gooide oude jongens met het krentenbrood weg attent slechts bij een potentiële minnares van voorbijgaande aard glom nog een vurig vonkje door je ruitjes maar de muziek verstierf voorbarig…

van God Allah Bush en Saddam hield hun engel Yazidi’s niet horende doof logisch toch - duivels voor het ware geloof Al Qaida brengt via catharsis met bommen wereldreligies tot convergentie op punten met ongelovigen onwetend favo te munten zullen WIJ bij zoveel vrede niet verstommen hoe dan ook ik ben mooi jarig zoals elk jaar steeds voorbarig…

.- Voorbarig, denken wij, verbijsterd. Niets is voor altijd zelfs niet het alledaagse beseffen wij wanneer we zwijgend zwerven langs de leegte van je eigen zetel, in de klaarte van het keukenraam.…

eigen koude as, diepgrijze rouw, gesmoord in jaarlijks wederkerend onvermogen alsof wens noch wijzer gedachte door de ander werd gehoord verdoofd door droesem, drank te zware spijzen wordt de nieuwe norm alras verleden en rest slechts de vorm der alledaagsheid in dit heden hoe troosteloos werd schoon hemels vuur toch prijs gegeven, al te voorbarig…

Durf ik voorbij te gaan, aan wat niet meer bestaat? Aan mijn verleden, dat ik opgeslagen heb? Aan mijn toekomst, die nog niet geboren is? Kunnen we ons beperken, tot wat voor handen ligt? Kunnen we onze aandacht schenken, aan wat er nu gedaan moet worden? Aan zintuigen die bewustzijn scheppen. Kunnen we aandachtig leren luisteren, naar…