oudjaar
een laatste vuurpijl
vonkenregen spat uiteen
inktzwart fluweel omfloerst het oude jaar
dat daag'lijks lied en luim alsmede
beleden zeer vergruisd tot stof en
mijmering vergaarde
een gouden ster
geheime gelofte in een flits naar de maan
kust in haar stervensuur beland uitgeblust
en moegestreden zwarte aarde die gewillig
gelijk een geduldig minnaar wacht
een devote goudsbloem
in zijn late bloei versierd door restanten
oudjaarsvuur blinkt als het opgepoetste
voornemen uit een vergleden jaar
goudgeel vergeten figurant
een minuut slechts
lijkt de wereld brandhaard, smidse van
de menselijke geest
maar doven zal ook deze stookplaats
zieltogen in haar eigen koude as, diepgrijze
rouw, gesmoord in jaarlijks wederkerend
onvermogen alsof wens noch wijzer
gedachte door de ander werd gehoord
verdoofd door droesem, drank
te zware spijzen wordt de nieuwe norm
alras verleden en rest slechts de vorm
der alledaagsheid in dit heden
hoe troosteloos werd schoon hemels vuur
toch prijs gegeven, al te voorbarig reeds het
kruit verschoten
een oprecht verlangen kortstondig schitterend
in oudjaars wisseluur
verhit, verbrand nu, overjarig en gedoofd
Zie ook: http://weblog ZEPHYR Trouw Schrijf on line
Schrijver: Reineke Gevers, 30 december 2007
Geplaatst in de categorie: feest