Alle inzendingen over wil

zij zomerde met wilde bloemen in een paradijselijke wei waar vrijheid kleur en vormen bloeiden werd ieder hemels blij ook zij wist van de volle oogsten de rijkdom zo dichtbij later nog het land met kale stronken als verlate herfstpartij in helder schemeren deden vorst en gladheid al even van zich spreken het…

jij hebt het vuur rondgedeeld zonder je handen er aan te branden gretigheid laaide al op in het voelen van koesterende warmte zij hadden al te lang in de kou gestaan denkend het is gedaan in onvoorzien heb jij niets kunnen regelen toch zal jouw lach alles bezegelen samen is voor allen hartverwarmend op het…

ze lachte lief haar ogen spraken ik heb het gezien je zwarte schilderij je hebt het mij ooit verteld maar tijd kleurde andere zaken dichterbij ben er altijd nieuwsgierig naar geweest het hoe en waarom zwart ontmoeten is feest door bijzondere constellaties bleken de buitenste penseelstreken wit op te lichten geen vlekkerig…

druppels stroomden droomden vroeger in hun grijze ijle vlucht glinsterden de zielenpijn uit een hoog bezwangerde lucht de sluizen van hemel stonden open om alle zielen te dopen voor even weer helemaal alleen in menselijk herkennen zij gleden langzaam versnellend er heen de bekende plek in koesterend contact…

vertrouwd waren de letters haar naam een lach op de dag ogen die kleuren beloven rond gouden bergen vol intens verdriet het carpe diem is altijd haar seizoen geweest vol liefde en feest samen hebben we uren vol tranen kunnen sparen voor dagen vol zomer en zon waar het bestaan zich eindeloos koesterde in een…

wind schoonde de noordoosterhoek droogde overtollig vocht in scherpend zicht winter helderde hoog in het diepe blauw waar kou nog amper condenseerde het wit van wolkjes verdween en in de legitieme uitstraling verscheen de eerste vorst hij ijsde zijn doorzichtigheid dicht bij de grond waar dauw zijn druppels vond…

de menigte schreeuwde zijn onzichtbare pijn balden de vuisten sloegen met knuisten vol irrationeel venijn zij trotseerde met opgeheven armen en brandende blik de opgekropte ego’s van heethoofdige iks zacht klonk het eerste geklap als applaus voor de breekbare stilte met een ontspannen lach in het aanzwellend geluid luchtten velen…

je streelde het blond gaf een lach aan hun mond ving de blikken van al die ikken in de dop jij speelde verdeelde heerste zonder dissonant want in hun vertrouwen op jou was geen angst die benauwde ieder gaf open en lief wie hij was wat zij deed of had zonder enig vergelijk omdat samen verschillen vergat idyllisch de sfeer…

aan haar hand ben ik uitgetreden samen voor even de wereld vaarwel gezegd natuurlijk is de herinnering gebleven wij hebben nog geen enkele stap gezet zitten naast elkaar afstand te nemen er wordt niets doorgesneden het verdwijnt gewoon daar waar ruimte zichtbaar wordt kunnen wij ons uitstrekken zonder enig identiteitsverlies…

nee ik ben niet bang aan jouw hand wil ik verhalenlang blijven luisteren jij licht altijd de hemel op met je schitterende blauwe ogen nog adem je geen woord maar in de verte is het eerste wolkje opgedoken jij schetst een landschap waarin ik mij kan vinden met tal van bekende dingen zacht kabbelt je verhaal naar nieuwe oorden met…

jij hebt altijd de zachte kleuren voor je laten spreken daar waar het dreigde te breken helderde jij licht wit dat contrasten uit hun hoeken haalde voor een luchtiger samen de neiging tot blokkeren herhaalde zich een aantal keren tot gewenning jou de heerlijke entree kon geven zonder bijsturend regelen zo dat jij in je stralende…

ja jouw gouden handen hebben mijn ziel getild naar de zon hebben haar de essentiële warmte gegeven om te leven jij met het vermogen om mensen samen de grootsheid van verbondenheid te laten voelen in warme massaliteit gedragen door geestdrift ja waar de lyriek van hart en geest tot creatieve expansie komt waarvan de som eindeloos…

je charisma eiste doodse stilte in het flitsend geweld van je fonkelende ogen armen omhoog handen open vingers gespreid in een aristocratische pose lange benen in de bekende stap voorwaarts klaar om verder te gaan donderend liet jij het gebrul van de massa over je komen als ultieme weerklank van hun dromen jouw trots en…

wij speelden het spel van de ogen die wangetjes in pure onschuld liefjes doen blozen van aanhalen zonder te raken en er dan een ingewikkeld patroon van maken dat naar meer gaat smaken wij verloren de tijd vergaten de wereld om in hoger sferen wat steeds niet lukte opnieuw te proberen samen op zoek naar wat ons ongezien intrigeerde…

jij hebt de pijnen ervaren van verdrogende boombast en de oogst van leeg gele aren zag hoe klei scheurde tot een rafelig patroon in uitgewoonde beddingen voelde hoe verlammende angst brekend krampte in een al zwaar geteisterde wereld ongezien zijn de natuurgebeurens van een al zwaar uit het lood geslagen stervend bestaan geen…

jij was nog gehuld in de sluiers van de nacht toch kleurde je lach al het rood van de hemel ruiste het soepele kant zacht tussen vogelgeluiden ontwakend topten bomen het licht van de opgaande zon daartussen lieten bolletjes veren hun zangstem vibreren jouw ogen dirigeerden dit ochtendconcert op het mooiste uur in de natuur…

castraten hoog zong hemel nog de zuiverste tonen van het onschuldigenlied terwijl witte rook de lading dekte van het zeker debet zijn aan openbaring van pijn daar waar lust en gewoontes regeerden overlevering niets nieuws accepteerde waren ze in shock hun heilzame leven vol intriges en uitspattingen is op de schop gegaan evenals…

in feeërieke kleuren wolkt lucht voor je uit waar je ook gaat wordt positieve energie geladen zij die jou raken ervaren de tintelingen die het begin zijn van een nieuw bewustzijnsniveau waar leven zich met liefde in alle facetten bij neer zal leggen daar waar de lach zijn schitteringen al draagt kom jij in het spetterende…

zelfs haar blote voeten smaakten subtiele succesjes in het raken van moeder aarde iedere stap ontbond een stukje contact herstelde dat snel in de volgende trede ritmisch dansten ogen en lach in het zwierig passeren van zoveel vitaliteit met alle gemak zelfs de choreograaf applaudisseerde voor de kunstzinnige interpretatie…

ze vinden me raar als ik tegen het bolletje zwarte veren praat dat op mijn schouder zit wij hebben het samen heel goed ook als ik groet doet zij mij altijd na het is een zij dat weten wij na heel lang leven waarin zij alles heeft begrepen mensen klagen dat zij haar niet zien als wij duidelijk communiceren verkeerd kanaal misschien…

er is een nieuwe orde in de maak jouw lach heeft al piramides in de woestijnen zachtjes geraakt geïrrigeerd door beloken ogen die de dood met warme tranen tot wederopstanding hebben bewogen waar zand weer groent tot een schitterend nieuw paradijs dat in lieflijke oases tussen eufraat en tigris gedijt nog schuurt hete wind…

zacht vluchten dromen voor mij uit ik hoed ze als makke schapen de wolletjes maken nauwelijks geluid ze lichten op in ondergaande zon hun vachten kleuren fragmenten uit delen van de dag toen zon nog warmte had nu ademen zij wolkjes lucht waarin fantasie creaturen op de vlucht doet slaan en dieren rusten gaan in hun eerste slaap…

ik zag je streepjes helder zonlicht vlechten afhechten met pluisjes tijd die glinsterend in warme lucht kou waren ontvlucht nog was er geen patroon van licht en schaduw in jouw droom te ontdekken de realisatie leek zich aan de werkelijkheid te willen onttrekken maar onder jouw vingers speelden wit en zwart hun eigenwijze…

zacht kleurde je adem het vlak schreven woorden lijnen die jij dacht vervloeiden en kozen daarna weer hun eigen pad omdat ontdekken spannend was jouw harmonie kende geen contrasten zodat misverstanden hoogst zelden barsten wel liepen zij samen de tweestrijdweg waarbij ieder zijn eigen perspectief voor ogen had vaak bracht…

jij hebt iets met de tijd gedaan voorzichtig aan de vinger er op gelegd een zere plek die kloppend verder ging in zijn race tegen de klok minuten door uren verving glorieus stond jij daar tegen een majestueus volle maan het sterrenlicht jouw overwinning glinsterend op je gezicht…

ik hoorde de muziek van stukjes leven zij waren op wonderlijke wijze met elkaar verweven in een melodisch format dat hoofd en bijrol geen onderscheid gaf waar kushandjes het klavier streelden als de bariton warm zong daar klonk de triangel indringend luider dan de grootste trom maar bovenal waren het de lach en twinkelende…

ik wist dat ijlte en kou met hoge tonen door mijn ziel konden snijden zonder muziek in de melodie van rouw is herhaling als refrein een remedie tegen existentiële pijn omdat schaduw als fantoom nog altijd zichtbaar is in het licht van diep gemis juist als loslaten het kwetsbare toont van de eenzame verwerking van een…

ik heb nooit sprookjes gekend was toch immers een grote vent vaak bouwde ik met veel blokken grote muren met een raam om door te gluren ik metselde compact dat toch een kiertje met uitzicht had op de woelige werkelijkheid wel had ik mijn dromen waarin alles een keurige zachtheid kon tonen zij wolkten en dolden rond zon…

kleine woordjes dansen in de ruimte hun verlokkend lied kom zing met mij met deze melodie hoor je er echt bij ja hier waar iedereen ook steeds zijn eigen pleziertjes heeft in warm lachen en huilen en de wereld buiten voor even wordt vergeten want niemand heeft een echte naam zij komen overal vandaan hebben de wereld rondgezworven…

zij donkerde in het woud sprak takken toe met lichte ogen stond lang gebogen bij het kleurenonderscheid in paddenstoelentijd haar handen vol met draadjes wol uit gebruikte nesten voor hun nieuwe rol zij kende stroom en tegenstand in de balans van het natuurlijk gebeuren schaafde bij als er iets haperde aan levensbelang…