Alle inzendingen over wil

ik zag je in muren verdwijnen door gesloten deuren weer verschijnen en altijd was er de warmte van je lach jij die niet hecht aan materie maar wel de werkelijkheid deelt in samen vormgeven en stemmingen beleven wetenschap leert ons de les hoe om te gaan met de rest van de schepping waar wij samen mee leven toch stapt…

bewegingen lossen op in wegstromen naar het verdwijnpunt ik heb ze mijn ziel gegeven in een nieuwe choreografie van leven waar vroeger uitwaaieren geen netvlies prikkel meer gaf bleven kleur en muziek een sterk verbonden herinnering met schaars aanbod bracht het tot een ongekend fenomeen vandaag is alles drie d en wordt…

onmerkbaar speelt humor in lach en ogen zijn eigen spel twinkels in opslag sluiten in volle verbazing de lach in ontspanning van woorden die elkaar weten hun komaf nooit zijn vergeten om het leven wat dragelijker te maken het te laten smaken naar meer door nog een keer toe te tasten speelsheid die nog defileert in het…

nog is niets volmaakt zelfs de schepping is heel menselijk en puur aards in kleine oneffenheden legt de maat haar treden naar schoonheid jouw handen kunnen helen met warmte en kracht zodat unieke pracht zich weer kan delen geen ongewenste buitenbeentjes meer die hun leven verklarend slijten omdat anderen steeds kijken…

hij zag haar handen zonder magie van verborgen talenten wist hoe tijd groeven had getrokken in vereelte huid er was geen mystiek in het aards vermoeien dat werken heette met een lijf dat bij iedere beweging pijn en ellende niet kon vergeten toch was er altijd de lach die in elkaar ontmoeten zoveel blijdschap en warmte gaf…

je knikte lachte mij raadselachtig toe er hing wat spanning in dansend licht je neuriede warme klanken uit de oude doos hoorde hoe je stem het verhaal langzaam ontspon waarin jouw wereld werd geschapen toen je leven begon met feeën dwergen elfjes en kabouters alles passeerde de revue het zijn jouw historische cadeautjes…

sereen wolkt avondlicht met lange schaduwen voorbij de drukte van een hectische dag nog speelt een gouden gloed door je krullend haar waar wind zijn laatste adem blaast vaag ritselt wat verdwaald papier op luwte plekken in het definitieve setten een verre schreeuw wiekt weg in echo kaatst de kreet het is voor vandaag wel…

ik wist de vuren laaiend vol hebzucht geld en macht zag vlammen breken omdat de waarheid eindelijk werd gezegd ons rest het nog niet mogen weten van de schone energie uit water omdat we de gastransitie moeten slikken tot we er in stikken panelen elektriciteit splitsen water in waterstofgas en zuurstof gas voor aandrijving auto…

ik zag hoe jouw handen de stenen raakten het laatste stukje haakte aan de info die jullie deelden het rechte rond in perspectief met de natuur die vuurspelend met de zon het huis verwarmde rondom zij waren het die het ronde rechter lieten lopen om de openheid perspectivisch transparantie te geven de ingetogenheid kwam van binnenuit…

verstaat je huid de letters die ik schrijf of voelt zij de emoties die ze behelzen in het verstaan laat zij zich gaan in volgen of anticiperen op de wegen die wij samen leren iedere herhaling is een vernieuwing van ervaring omdat er onvoldoende echte diepte is in emoties kun je die meteen weer uiten in de reacties van een…

ik wist in eerste oogcontact dat jij alles wat ik miste had met sprankelende ogen weefde jij het web dat er tussen ons was waarbij je volle lach ontspande in plezier en ik zicht kreeg op de kleuren van je hart in die wisselende harmonie van pracht en kracht voelden wij magie in aantrekken van het onbekende en de verbazing…

we deinen op de warme golven van de zomerzon dromen koelte en geruis van zee en strand rondom het volmaakt vakantie vieren klotst tegen pieren haast en stress hebben geen vat op het genieten van ons zonnebad de idylle is compleet als stilte rozige sluimer geeft totdat een strandbal uit het niets keihard knalt op ons glasservies…

je danst goud in het licht van de zon rank en bevallig zelfs je schaduw kijkt even niet om ongeschoeid beschrijf je aarde jouw liefde zwaait naar het heldere blauw in atmosferische kou een energetisch fantoom met een hemelse droom in paradijselijke schoonheid als eeuwig symptoom nog is het je lach die de toeschouwer pakt…

ik voel onuitgesproken verdriet maar zie het niet in ogen die bewogen kijken naar beelden die zij niet begrijpen het zijn kamers waar stukjes bestaan langs elkaar leven zonder samen te zijn ieder op zijn eigen terrein waar het ego mankeert desintegreert naar waaruit het is ontstaan terug met zucht zonder vloek tot een volgende…

zij wist hem een hand te geven waar wij met bijna gebroken botjes pijnlijk achterbleven niet gangbaar was het overleg dit was al duizend keer gezegd zonder enig zichtbaar resultaat begrijpen en veranderen leek een logisch handelen alleen bij jou is die bug probleemloos gepasseerd hij heeft jou niets geleerd de handen waren al uitgestoken…

ik zag pigmenten uitbundig kleuren weelderig in bijna barokke stijl rook de scherpte van aparte geuren in hun bijdrage aan melange diversiteit in dwarrelende door zon belichte stralen werkt vakmanschap zich tijdloos tot meester op waar de voorraad zich nog vele malen zal herhalen in een opslag van de mix uit de beste laatste…

ik heb alle stukjes van mijn leven een plaats gegeven deeltjes vroeger en nu van jou en mij geregen aan een rode draad die kenmerkend is voor mijn uniek bestaan en onderscheidend gaan naast de kleur bindt ook synthese in specifiek vergelijken ik heb al jouw selfies bij elkaar gelegd jouw rode draad heeft het paradijs gehecht…

als belletjes blowden tonen geestverruimend ons creatief gesprek geen notulen of herinneringsgeschrijf met gevoel zaken raken zo dat alles goed beklijfd heldere momenten uit gedrogeerde ogen lijken alleen maar wijsheden te verkopen maar als de flow is ingekakt dan blijkt drab de basis te zijn voor zelfmedelijdende pijn als…

ik zag vogels schichten om door de zon hun kleuren op vleugels voor jou uit te laten lichten zij zwermden opgewonden door jouw aanwezigheid verdrongen zich in vlucht en schreeuw om je blik voor even te mogen kruisen pas toen jij ging zitten konden zij zich gauw in discipline schikken op een lage tak die een schitterend uitzicht…

ik heb schaduw losgemaakt van mijn bewegen kwam mezelf te vaak tegen waar rust verblijven weinig inspannend maakt zie ik eindelijk mijn evenbeeld weer staan het kaatst de contouren van heden zonder overigens in controversiële details te treden op deze zomer zonnewende puzzelt mijn geluk want stilstand en bewegen komen nu nauwelijks…

wij zijn gezien en herkend niemand vroeg ons naar een legitimatie of ander document wij horen hoe bomen een zacht welkom ruizelen bladeren ritselen snel paadjes vrij blij ons te zien in groene doorkijkjes tonen kleine bosrijkjes hun erfgoed in een pluizig stralende zon wij voelen ons voor het eerst deel van dit tafereel…

het plaatje is compleet niets ontbreekt de kroon op de schepping is haar lach die dreigt nu te worden afgepakt door streken jaloezie de eerste hints zijn genegeerd zonder boze sneer pas later wordt de puzzel gelegd als iemand afgunst zegt het meer beter best begint zijn tol te eisen wij zijn niet allemaal gelijk het…

zij boden schaduw aan lachten om de zon die ons dit had aangedaan zij handelden in vraag en boden ludieke nog niet genoten oplossingen aan ook zij konden niet leven van de wind alleen pakten aalmoezen aan voor een goed bestaan vaak deelden zij illusie met de waarheid in het midden onaantastbaar zonder schikken prijzen…

nog voel ik waar jij het paradijs voor de laatste keer hebt aangeraakt je hand een goddelijk touche heeft gemaakt in de bron die alle leven raakt begiftigd met vitaliteit en inherente kracht geladen met een explosieve lach jouw beeld veranderde op slag omdat inzicht een extravagante verbondenheid gaf mystieke lading en magische…

ik zag gezichten haren ogen en oren fragmentjes lachten mij geluidloos toe in herkennend begroeten hoorde woorden bewegen in monden uit talen die er niet meer toe deden in hartelijk ontmoeten waar elkaar raken verbinden is van hart tot hart zintuigt gevoel op heel eigen wijze apart in archaïsche beelden deelden wij geschiedenis…

hij was hoekig maar zij wist zijn scherpe kantjes zacht af te vlakken met tijd politoerde zij de mooiste vlammen die zijn innerlijk verwarmden in zijn vrijwel ontoegankelijk doolhof kende zij de wegen uit zijn turbulente leven de buitenkant bolstert nog altijd ruw maar zijn ogen zijn rustig warm en zacht in samen bloeit genegenheid…

hij heeft de blikken die jij hem vol liefde hebt geschonken tot op de bodem leeggedronken jullie samenzijn had niet alleen de fraaie schijn van liefde maar voelde ook diepe verlatingspijn afscheid met schrik in je blik maar ook weten dat ik terugkom want in voor even is geen vergeten pas later kwamen staan en gaan in…

ik ladderde de liefste nootjes voor een veelkleurig klein refrein het klonk als hemels lachen waarbij handjes klapten om erbij te zijn in creatief ontdekten wij muziek die nog onbeschreven stond in prenatale ritmiek nee geen gestamp in dwingend volgen maar luisteren in de sfeer van fluisteren wil melker 17/06/2019/ www.wilmelkerrafels.deds.nl…

vaak had jij een verstilde lach als ik je dromen uit de mimiek van je gezicht af las alsof jij de plezierige momenten nog even goed in je herinnering zou willen prenten accenten en stille woorden werden uit de kleine gebaren geboren als ondertiteling van je verhaal waar ongekende mogelijkheden jou kans en ruimte gaven om je…

natuurlijk zweefde jij niet wel dansten je voetafdrukken op het zand in een choreografie van zee en een warme zomerdag die golfjes transparant het strand opbracht waar zij en passant de sporen wisten van wandelaars en mensen aan de kant je hebt de ruimte waar jij zeegezichten schrijft tot mystiek decor verheven ook schepping…