zoutarm
netgedicht
als Dana zong kon niemand nog
de hemel uit mijn rokken jagen.
o glazen ademstoot,
o blauwte van heur stem,
o lichte lik en zachte tonen,
o diepte daar opdat ik!
in ’t voorjaar eens, het vroor nog dat
op ramen de kristallen kraakten, kwam Dana
op haar klompen heel den hooiweg af,
haar jas hing als van tapijt half open
op den okeren…