zoutarm

als Dana zong kon niemand nog
de hemel uit mijn rokken jagen.

o glazen ademstoot,
o blauwte van heur stem,
o lichte lik en zachte tonen,
o diepte daar opdat ik!

in ’t voorjaar eens, het vroor nog dat
op ramen de kristallen kraakten, kwam Dana
op haar klompen heel den hooiweg af,

haar jas hing als van tapijt half open
op den okeren gloed van heur huid en Dana
lachte met haar lippen van karmijn
bij elke stap de koude weg als bagatel.

en macht als het paard van Bramke had ze.
als ze maar aan mijn vel kon zitten.

zie mij hier nu, een grijze
rimpeling in neonlicht. zienderogen,
bij vlokken en vlagen valt
een wereld uit elkaar.

ik moet het telkens vragen daar,
een zoutarm brood op donderdag.

... In de jaren ’90 van vorige eeuw, een waarlijk schone tijd toen het smelten der kapen enkel nog maar bestond in de zottemansklap van ‘groene hysterici’, verbleef ik ruime tijd in Residentie Zilverden, een sociaal woonblok in het Leuvense.

Het was een zeer inspirerende omgeving. De vreemdste creaturen slopen er des avonds als grillige schaduwen langs de gangmuren. Boven mij woonde een Hongaar die regelmatig dronken uit zijn bed viel (“BOEM”, stilte, en dan wat taffelend geschuifel), naast mij een tandeloze dame die soms een dag lang met een bezemsteel op mijn muur aan’t bonken was, terwijl ik muisstil en doodbraaf zat te lezen.

Het supermarktje van de buurt, thans een propere Carrefour Express, was toen een groezelige, maar levendige ‘Nopri’. Ik heb nog steeds spijt dat ik toen van de zaak geen foto’s genomen heb. Gelukkig schreef ik wel enkele gedichten over deze mensen, waartussen ik gaarne vertoefde, maar die om één of andere reden allemaal klachten hadden over 'hun' Nopri…
dit is één van die 'Klachten', lyrische verhalen over gebroken levens zijn het geworden, die ik het behouden waard vond. ...

Zie ook: http://dirkvekemans.be

Schrijver: Dirk Vekemans, 20 mei 2023