Alle inzendingen over geren

‘k Zie geren nu de takken, dikke en dunne, uit ene stamme gesprongen, rechte omhoge staan, hun handen uitgestrekt; zo schone, alsof zij baden, dat de Winter hunne ontdekte en tere, jonge leden toch niet tenemaal en stramme.…

Ik dacht dat haar huis in de stilte stond En daar ik heel geren haar huizeken vond Vertraagde ik bij wijlen m'n stap langs 'n huis Gebouwd in gebeden van sparrengesuis Maar achter gordijnekens bloemig en blank Vernam ik geschater en joelende klank Zodat ik, dom kind, bij mezelve verzon Dat schemering dáár niet wonen kon Nú weet ik waar…

(gyrinus natans) O krinklende winklende waterding met 't zwarte kabotseken aan, wat zien ik toch geren uw kopke flink al schrijven op 't waterke gaan! Gij leeft en gij roert en gij loopt zo snel, al zie 'k u noch arrem noch been; gij wendt en gij weet uwe weg zo wel, al zie 'k u geen oge, geen één.…

Hoe schandelijk ontmaakselt en ontmooit gij mij de vrome, de vrije en blije bomen, die ‘k zo geren tegenkome omtrent uw huis en hof, o gij, die God met harte en oog heeft toegerust, om Hem te zien in ‘t heerlijk boomvertoog.…

Ik ben nie al te zot van `t spel Maar `k vange gere musschen Marblen en toppen kan ik wel Maar daarin ben ik nie fel `k Zie tegenwoordig overal En ook al in mijn straatje Jongens schuppen op nen bal Maar `k spele `t liefst van al Mee mijne vlieger En zijne steert Hij goot omhoge `t Es `t ziene weert `k Geve maar klauwe Op mijn gemak…

Zo lief ligt de ruwrijm op ‘t gers dat die moet verzetten, voorzichtig verzet zijne voet. Kristalen woestijne, vol wonderen, vergunt me ene ure uw genot nog: och arme, ge en kunt! De zonne is gerezen, de wrede, zij velt omlege al uw schoonheid, o winters geweld!…

Daer na noch wat ghele'en Hebben wy saem gere'en, Ick en myn Lief by een, Wy waren wel te vre'en, Ick docht doe niet dat treuren Myn blijdtschap sou versteuren, Der Minnen wille-keuren Die gheven in 't ghemeen Voor wat vreuchts veel gheween.…