Een jaar waarin ik, zoals mijn vriend dat graag wilde, zijn motto "Een dag niet gelachen is een dag niet geleefd" nastreefde.
Dat lachen was niet altijd makkelijk. Tijdens al die gezellige tijden waren er regelmatig momenten waarop ik dacht "dit moet ik even aan hem vertellen" of gewoon: "was hij hier maar bij".…
. -
Ik herinner me nu 't gedicht
Van een frans dichter, mij bleef
Het bij, zó fris, dat ik 't als motto schreef
Hierboven bij mijn droefenislicht gedicht.
Verzen van pijn, verzen van leed.
Uit de verte ik herken
'n Zeer vertrouwde stem
Die zingt, - door de regen, klamme klem, -
Een liedje uit ‘Carmen’.…
m’n verdriet heb ik weggestopt onder het motto 'voorbij is voorbij'
en m’n vreugde…
m’n vreugde, dat ben jij..
ik zag mezelf, mezelf vergeten en ik dacht dit mag niemand weten
dat is m’n schaamte..m’n eigen schuld..
ik hoorde hoe ik praatte met lege woorden die ik niet begreep
gelukkig.. niemand luistert..…
517
Bezig met laden