inloggen
voeg je hartenkreet toe

Hartenkreten

hartenkreet (nr. 7.533):

mijn leven

Ik vertel je de ballade van m’n leven..
vol zelfbeklag en weemoed..
als je luistert, kun je horen dat ik heimwee heb
naar iets wat nooit zal komen
ik heb gelachen en gehuild
gedanst en stilgestaan
ik leef m’n leven
zoals alleen ik dat kan..
m’n verdriet heb ik weggestopt onder het motto 'voorbij is voorbij'
en m’n vreugde…
m’n vreugde, dat ben jij..
ik zag mezelf, mezelf vergeten en ik dacht dit mag niemand weten
dat is m’n schaamte..m’n eigen schuld..
ik hoorde hoe ik praatte met lege woorden die ik niet begreep
gelukkig.. niemand luistert..
ik voelde mezelf verdwijnen in verwachtingen van anderen
verwachtingen die illusies bleken..
verloren gelopen in m’n gedachten..het dreef mij tot wanhoop
ik zag de zon niet meer
verblind door eigenzinnigheid
ik zocht een uitweg in een doofhof die ik zelf had gecreëerd
maar vond het niet
mist omringde me en deed me huiveren
daar stond dood
te wachten
vluchtend rende ik doelloos
struikelend over m’n gedachten
joeg ik mezelf de dieperik in
en…
toen kwam jij
je zat er stil te luisteren naar wat ik zweeg
praten deed ik niet
vol geduld bleef jij daar zitten,
vol geduld
na de eerste woorden volgde een stortvloed van gevoelens
de helft herkende ik niet eens
ik was mezelf ontvreemd
jij toonde me een spiegel waarin ik iemand zag
een slachtoffer van denken
ik schold je uit.. ik heb je lief.. verlangen vrezen
hoop herleefde en deed dood wijken
leven kreeg weer plaats al was het vechten
ik wist niet wat ik geloofde en geloofde niet in wat ik wist
ervaring leerde me niet veel
als een steen bleef ik liggen op de bodem van de zee
roerloos vastgeroest
koppig en stil
het deed pijn te zien hoe liefde bleef bestaan
na alles wat voorbij was
veel rechten heb ik niet,
het meeste gaf ik op
verworven recht, verloren recht…
jij dwong me na te denken, vrijblijvend
ik wist met mezelf geen raad en cirkelde maar rond
leven ging aan mij voorbij, nodigde me uit
eenzaam sloot ik me op in m’n denken aan toen
geen dromen, geen toekomst, geen zin
na een half jaar begon het me te dagen..
dag en nacht wisselen elkaar af
leven zal niet op me wachten
wachten kun je enkel doen op dood
er is meer in leven dan verdriet en pijn
er zijn meer kleuren dan de regenboog me toont
ik sluit m’n ogen nu en kijk naar binnen
wat had ik dan verwacht?
Ik leg me erbij neer maar vergeten wil ik niet
Ook het negatieve heeft z’n waarde
M’n hart is zwaar beladen met verleden
Ook al spreek ik nu een taal van voelen en leven
Van genot, geluk en tederheid
Verdriet, verlies en heimwee
Horen er gewoonweg bij
Dit ben ik
Dit is mijn leven
En daar moet ik het mee doen.

Einde

Schrijver: M.D.
Inzender: Linda, 26 februari 2004


Geplaatst in de categorie: verdriet

3.0 met 14 stemmen aantal keer bekeken 1.417

Er is 1 reactie op deze inzending:

Naam:
Celine
Datum:
27 februari 2004
Email:
celine_133hotmail.com
Wat een mooi gedicht het lijkt mijn eigen leven wel.In een woord geweldig!!

Geef je reactie op deze inzending:

( vink aan als je niet wilt dat je e-mailadres voor anderen in beeld verschijnt)