laatste woorden scharrelen zich
rond weggeworpen
stof
alles houdt zich stil
in dit hartbrekend ogenblik
wanneer ik mijn naaktheid
in jouw zwarte handen
afleg
als een kleed van verlangen
om een rivier te worden
naar die oneindigheid
waar vlinders
de waarheid
aan geliefden hangen
leugens slechts een poëtische
haarwrong…
Die volledig, tot de haarwrong naakt,
Elkaar vonden, eenzaam in haar zonde,
Kunnen wij eer niet bij elkander komen
Dan verwijderd en vervreemd voorgoed;
Dàn, vernederd en met macht genomen,
Ons ontrukkend, wadende door ’t bloed
Onzer vele ineengevloeide dromen,
Door een verte die te felle gloed
Dooft, wordt onze omhelzing ééns volkomen.…
321
Bezig met laden