achterweg de opstapeling van autokerkhoven
speelgoedwinkels drukt de wind
de door regen omwonden gezichten
een straat uit.
onbeeindigd
is de belangrijkheid die deze wereld voorstaat
ergens.
cursief.
en toch breedvoerig rechtop als
lucht.…
naarmate de tijd vordert
kleurt het afscheid
zich steeds verder in
mijn gevoel dooft
voor al wat ik bemin,
het lijkt alsof de huid zich sluit
wijl een zucht zich weliswaar
vast in een herinnering neder vlijt
wordt wat mij nog rest
vaker door gongslagen ingeluid
en volg ik het opstapelen
van komende momenten
onvoorspelbaar,
onvermijdelijk…
weg van een moeder die lijdt,
weg van mensen die me haten
weg van alle problemen die zich steeds maar opstapelen.
weg,
weg van alles.
weg van de wereld die me pijn doet.
weg van het leven.
weg van vrienden en famillie.
weg..
verder leven zonder pijn,
verder leven zonder vrienden.…
juiste antwoord
immers dag en nacht wisselen zich af
en naarmate de tijd vordert
zijn de verlopen jaren de opmaat
naar het moment van de Status Quo
in mijn zigzag bestaan herken ik nu
de vaste geaardheid die in mij zit
ach waarom zou ik alles aandikken
of kleiner maken dan het is
memoires vertellen eigenlijk toch enkel
het relaas van een opstapelend…
Na veel geploeter en geboor
staat er uiteindelijk een kast
trots sta ik ervoor
compleet zelfs, hetgeen mij verrast
Nu inrichten, zoals ik het wil
boeken voor hem en haar
de kast kraakt, ik gil
en stort van ellende uit elkaar
Er rest mij nog maar 1 ding
opstapelende woede terwijl ik bel
en dit was het antwoord die ik ontving
“maar meneer…
521
Bezig met laden