Netgedichten

netgedicht (nr. 68.996):

treden

naarmate de tijd vordert
kleurt het afscheid
zich steeds verder in
mijn gevoel dooft
voor al wat ik bemin,

het lijkt alsof de huid zich sluit
wijl een zucht zich weliswaar
vast in een herinnering neder vlijt
wordt wat mij nog rest
vaker door gongslagen ingeluid

en volg ik het opstapelen
van komende momenten
onvoorspelbaar,
onvermijdelijk dooft de lente

neen, de nacht is thans
nog niet onomkeerbaar
wel wacht dat wat nadert
achter een beoogde staar

en heb ik allengs meer weet
van wat je niet ziet, bovendien
schuilt in achterlaten een gebaar;
het breken van knakkend riet