wanneer zij
de tijd verhongert
tot doodse dagen
kan ik alleen maar smeken
haar emoties
uit te schreeuwen
in plaats van
ze op te vreten
te purgeren
zich vel over been
ten Grave te
laten dragen…
Eén brij, onverteerbaar,
verleden, heden
draag ik mee
weggemoffeld onder lach en leden
voelbaar wel
een misselijk makend maagresidu
dat vraagt te vasten, purgeren,
rusten,
maar hoe hou ik van de lusten
van 't leven, de lasten(?)…
808
Bezig met laden