Alle inzendingen van els van dinteren

na kou en afscheid nemen was de huid gestroopt en afgedaan niet meer beroerd of aangeraakt koude pijn wordt snel geboren nu, niet veel later in de tijd is zachte warmte teruggekomen van baby-alpaca de trui strelend over naakte borsten…

het is niet ver, het gaat sneller dan het licht laat je sturen, heb vooral geen angst neem de kleine bocht naar links langs de kamer met oude herinneringen -nog niet vervlogen- langs alle pijn, zie niet om, kijk rustig rond: emotie, rauwe rouw, onvermogen -misschien herken je iets dat je raakt- oh nee, niet aankomen, deze staat op vergeten en…

de grijze VVD-vogel, expert in duiven weet dus ook wat vliegen is ooit belangrijk in het noordelijk duivenhok maar nu in onberispelijk streepjespak speelt hij de baas over wat gestoken is in een ander kleurrijk verenpak hij wil ze kortwieken, voorzien van ringen geeft ze een handje voer en de boodschap mee snel terug te vliegen naar hun eigen…

tussen gras onder berk verscholen ontluikend de witte hoed, zachte schubben boven de licht gekleurde tepel de gesloten onderkant draagt mysterie zwarte magie voor later...nog twee dagen...? jonge hoeden voorzichtig gesneden knoflookboter in de pan, zacht beroerd met inkt het recept geschreven..…

kalverstraat/hoek spui zij staat stil, kijkt naar het schikken van bloemen rustig herfstgevoel kruipt langs bladeren omhoog plaatst zich tussen zonnebloem, hortensia als schaduw van een laat zomerse dag een vent, een zwerver op afstand kijkt zij kijkt verlegen weg zijn tekst blijft hangen in het stadsgewoel aandachtig, charmant, intelligent…

vertrouwd, teder, zachtaardig beantwoordt hij mijn vragen zonder verbazing; terughoudend voorzichtig met zijn poëzie kleedt hij mij in zijden georgette wikkelt mijn verlangen in een jas van zacht soepele kasjmier hier is alleen het mooiste goed geen moeite om mij mee te delen dat het goed is wat ik doe ik ben zijn open boek hij prijst…

verlegen, zachtaardig, in zichzelf gekeerd met altijd aanwezige vragen begaf hij zich -een leven lang- op het moeilijke pad van het schier ondoordringbaar menselijk brein en altijd weer die vraag: mag ik het kan ik het en is het waar... zijn patiënten als het hoogste goed hun waardigheid immer bewaard zijn vertrouwen onaangetast hij zal…

ze trekken vermoeid langs de Ararat met zekerheid gewikkeld in doeken hun kinderen voorop of op de arm zwangere vrouwen, mannen zeulen bezit een touw houdt hun geloof bijeen richting fort Europa: de poorten gesloten bruggen geheven en grenzen geslecht grachten omgeven met stalen messen een meisje streelt haar hond de moeder baart, vader…

vanaf de Fondamenta degli Incurabili staar je over het water naar het stille dodenrijk zijn boot zal je brengen, daar waar je zal rusten in nabijheid van haar, je geliefde Venetië dampende mist, de sfeer van stilte dragend het water, de tijd, licht en donker heden en verleden, verlangen en vervulling steen en vlees, liefde en afscheid taal en…

in alle rust slaat hij de deuren open, laat het weer zachtjes binnenkomen zit verstild aan het erfgoed van de dichter van beeld en kleur om alledaagse zaken te verwerken een luchtige plaats te geven…

op het moment dat het ongeluk even om de hoek woont om uit te rusten of misschien naar een ander werelddeel vertrokken is om genadeloos toe te slaan besluiten wij het schamele geluk eerlijk te delen, samen op te stijgen naar het eenzaam niemandsland, eerzaam in vertrouwen en zonder spijt te vliegen met een brevet van onvermogen in de hand…

zonder aanwijzing of bericht heb je het vertrouwde zelfgebouwde nest verlaten ik wacht, verstoken van je tederheid hoe ver ben je gevlogen? vastgeketend in een hoofd met dons en een kapstok vol herinnering vlieg je door een heg met doornen je laatste pak zo linnengrauw - de schering los van inslag - en aderen als rood koraal het hoofd nog…

in de kamer wees hij waar de tafel stond hoe de kinderen hier hun eerste stappen zetten, dagelijks geluk van rust en geborgenheid; thuis rustte nu in muren overwoekerd door wingerd, wilde hop lager de varens, oude mossen, witte lelies de trap hing moederziel alleen; boven was gezonken in de hel van geweld en haat een rode kastanje had als…

op onverwachte tijd en plaats onzichtbaar voor het oog maar met een vaart nauwelijks te benoemen, raast en snoeit hij schoonheid plat, velt daarna oude bomen, vernielt het huis, herinnering, bekleedt alles met zijn lelijkheid om twijfel te voorkomen knaagt rustig voort, rooft dan de kracht knakt de wil: geen lieve moeder die hier helpen…