verdwijnende pijn van ingeklapte longen na haar laatste zucht verdrietig en klein de dichtgeklapte jongen oma’s ballon vlucht…

Huilen zonder tranen, stikkend in golven van verdriet. Gevoelens losgeslagen, vinden hun juiste weg nog niet. Verloren in emotie, enorme verwarring is ontstaan. Totaal lamgeslagen, in volledigheid ontdaan. Woorden ze verstommen, diepe onrust binnenin. Verwerking van het verleden en dit is nog maar het begin.…

De wandelaar hijgt. Bij het achterlaten van niets heeft hij ervaren hoe alles blijft. Langs de jaren voordien ging zijn tocht. Wat tot bedaren werd gebracht, als met water besprenkeld stof, wordt herdacht. In over elkaar gelegde landschappen vindt hij één voor één iedereen terug. Alleen: omkeren naar zichzelf kan hij niet. ----------…

heel even mocht ik leven heel even mocht ik zweven heel even... heel even mocht ik wachten heel even mocht ik smachten heel even... heel even mocht ik komen heel even mocht ik dromen heel even... heel even mocht ik zingen heel even mocht ik springen heel even... nu is het dromen voorbij nu is het niets meer voor mij nu mag ik niet…

Wij herkenden elkaar aan de groene brochures waarin het programma van de dag het adres van het huis waar wij werden verwacht. Wij gingen het plein dat in vier straten verliep de cirkel rond, traden binnen koesterden ons aan de woorden en aan de binnenkant namen afscheid met tot ziens op zoek naar een huis dat nog niet bestond als dan…

Dood, oh, dood neem mij nog niet ik ben nog lang niet uitgeliefd ga mij voor nog even maak mijn weg naar jou zo lang zolang ik nog wil leven. wacht me op maakt niet uit waar verras me als je wilt maar laat me eten tot mijn honger uiteindelijk is gestild laat me proeven van de spijs die harten voor mij bereiden maar laat deze beker aan…

pas toen jullie werden begraven wist ik het is voorbij nu de tijd is verstreken ben ik er weer een beetje bij verdriet en pijn dat heb ik al 3 jaar lang vergeten kan ik niet daarvoor zijn jullie mij te veel waard ik ben bang om te vergeten hoe jullie waren jullie namen zal ik dus never nooit vergeten mijn broer Maik en mijn zusje Elle…

Altijd lachen, grote mond. Gister keek ik in het rond.... Alle familie en vrienden bij elkaar Huilend denken ze: "Was hij hier nog maar..." Als ik langs je kist loop voel ik jouw kou fluister dan heeeel zacht: "Ik hou van jou"…

We wisten het al zo lang, nog kwam het onverwachts. Niet huilen, als je het kan, op 9 januari, de zwarte dag. In de woonkamer was doodse stilte, treurend om een groot verlies. Ik zakte door mijn knieën en gilde:"Ik kan en wil dit niet, help me alsjeblieft!!!". Als een baby ben ik op de vloer gecrashed, terwijl de anderen daar maar zaten. Nog…

Na 3 jaar mis ik je nog steeds, op de momenten dat ik denk , even bellen.. realiseer ik me dat je er niet meer bent.. en toch.. overal waar ik denk dat je bent, daar ben je ook. Soms raak je me even aan, ben je even heel tastbaar, zeg je nog even ik hou ven je, ik wil nog even zeggen, ik hou van jou!…

Ik kijk je aan, je maakt me stil Ik had nog zoveel willen zeggen Maar ik zwijg het kan niet meer Nu is het te laat Maar je bent niet dood echt dood bent je nog niet voor mij je bent er nog steeds je zit in mijn herinneringen en je leeft voort in mijn gedachten Dood ben je pas echt als iedereen je vergeten is!…

Ik jaag de wegwaaiende wind na in het holst van mijn nacht langs gapende afgronden droom ik mijn leven een korte groet later.…

Je mist de nadruk op haar verzwegen woorden in alle talen Je wacht punten af die vraag tot stelling maken Je vangt accenten in de stilte van haar waarheid…

Gevonden is mijn pen met verloren woorden toen ik verliet wat ik wilde liefhebben met zachte woorden en zachte dromen van gedachten die blijven waar ik onze liefde bereik en jij nooit meer verleden tijd zal zijn…

In een vloedstroom Vervaagt het dorp in mijn herinnering Het handgebaar dat wekt weer leven Maar brengt niet terug wat zojuist verging De rust die jij me gaf Is weggevaagd Je vergat het de pijn in mij zag het binnen één oogopslag Je had het me beloofd Je zou me geven wat was weggeroofd met heel je wezen sprak je over grote golven…

Vaarwel, zo als zo vaak en weer gaat ze verdwijnen in woorden waar in waarde maar waar in haar? Vaarwel, zoals zo velen het was me een genoegen…

Afscheid is niet erg, je ziet elkaar toch wel weer. Afscheid is niet erg, je ziet elkaar de volgende keer. Afscheid voor een tijd is niet fijn. Maar afscheid voor een tijd doet ook geen pijn. Afscheid voor altijd doet verdriet. Maar afscheid voor 'altijd' bestaat niet.…

waarom is afscheid zo moeilijk als je weet dat er een volgende keer komt als je weet dat we elkaar gaan zien onze zielen elkaar gaan ontmoeten en we weten dat we elkaar begrijpen waarom is elkaar zien zo makkelijk als je weet dat er een tot ziens komt en je weet dat we het gaan zeggen elkaar omhelzen, elkaars zielen gaan voelen en we elkaar…

Eenzaam besloot mijn inner wezen de leegte trotseerde mijn staren en mijn ziel, kon niet meer genezen van hen die ooit mij nader waren. Woorden galmden tegen lege muren zo kaal en grauw en koud en rauw enkel nog de echo die blijft maar duren verdwaasd bleef ik achter in mijn rouw. Stap voor stap verloor ik de gewaden van het leven…

Vogels vliegen door de late avondzon Ze lijken mij te bedriegen ik bedacht dat het niet kon Want ik ben niet meer hier ben weg van iedereen Ik had nooit plezier wist niet waarheen Nu heb ik er spijt van dat ik niet meer leef Want wat ik nu niet meer zeggen kan is hoeveel ik om mijn moeder geef Vroeger kon ik het nog niet echt weten…