Er hangt een roze deken in mijn tuin waar ik naar kijk met knipperende ogen want hing daar eerder niet een kleed te drogen zo'n donkergroene gemêleerd met bruin die kostte me bij aanschaf een fortuin och ja, mijn inkomen is geen vermogen ik heb destijds gewikt en afgewogen hield bij die aankoop zelfs de beurs nog schuin maar dat is niet…

Cryptisch kijken we weg op een ander doel gericht wat wij zagen, geregistreerd categoriseert, in het hoofd rennen vooruit, sneller, harder buiten adem, het lijden op onze hielen maar wij vechten voor de overwinning gaan voor de beker van triomf zo zien we af van stilstand…

jouw schoonheid, sierlijk ontleend aan de broze teerheid van bloesem ontwakend in tijd van het uur van puur pogend te blinken in het spoor van elegantie schoonheid wat simpel speelt op de achtergrond in de transparantie van zachtheid bespeeld met jouw deinende ogen in een lichtval van begeerd geluk, reikend over de horizon…

mijn gedachten teer naakt ontkleed breekbaar in behoedzame onschuld waarin mijn moedertaal ligt geborgen ongrijpbaar stort het de woorden in ongebreidelde poëzie ontknopend uit de slapen van mijn denken ontvouwend, ontwikkelend uit mijn hand tastend en gissend zichtbaar op het papier…

De blauwe lucht is al beschreven evenals de dauw en dageraad De zon is reeds de hemel ingeprezen en zelfs de maan pleegd' op de nacht verraad Cupido verschoot sinds lang z'n pijlen en de sirenen lonkten in een grijs verleden Verveling staat al op wat wit papier en ook emoties als plezier Waar moet ik dan in godsnaam…

zoals ik mijn ogen open zonder dat ik naar binnen kijk zo voel ik dat ik anders lijk en zacht zie ik wat jij voelt buitenkant zie je het is er wel het is er niet zoals ik uit mijn ogen kijk zonder te verliezen zo wil ik naar je kijken en zacht voelen wat jij ziet…

het is me op gaan vallen dat wanneer een pruleet, amauteur een tijdje meedraait in `t gezeur `t veelal een eender toontje vat eerst raakt het ietwat overstuur en neemt geen opmerking voor lief verloren gaat het schrijfgerief de lol wordt lul, plezier, pleezuur dan volgt de omslag naar `t gezeik waar hij/zij eerst fel tegen was waar het…

Op de omslag van het magazine een meisje van een jaar of zes misschien oogverblindend wit jurkje blote schone voetjes handjes zonder zwarte nagel- randjes een idylle Stevig in de zandbak staan twee onbedekte beentjes teentjes die bewegen modde- rige vingertjes vol leven echt een plaatje…

ze kon me zo intens verwarren ze heeft me soms zo diep geraakt toen ze me begon te sarren heb ik er een eind aan gemaakt de boosheid steeg me in de wangen tenslotte had ik het niet meer en toen heb ik haar opgehangen maar later belde ze me weer ze bleef maar zeuren elke keer toen werd ik gewoon waanzinnig gek ik heb het haar eerlijk gezegd…

in mijn dromen mag je komen maar daarna moet je weer gaan want dat wij elkaar goed kennen gaat niemand niemand aan in mijn dromen mag je komen in mijn bed hoor je erbij eerlijk zijn en nooit eens jokken vind ik moeilijk - net als jij!…

ik stemde af op jouw frequentie bracht je in je kaart en je brak door in totalitair schrijven het waren niet de minste woorden die je schreef je raakte de draad niet meer kwijt je oogt nu als een gedicht…

In een ongeopende hand, Gerust en beschermd, Ligt mijn verleden land Tot op heden onontfermd.…

in het frêle ochtendlicht contouren van de prille dag het bespeelt de meibomen rustig balancerend op de wind het draait de deuren open van donker naar licht waarin mensen ontwaken in de spiegeling van eigen creatie de dag trapt af in wiegende beelden vloeibaar wuivend over de schoonheid van het landschap…

mijn keel schraapt met gesnoerde tong in gebroken woorden als een luidkeelse zwijger steeds weer stikkend in wat zich verbeeldt in mijn hoofd waarvan de inbreng nihil bleef…

zij is een reuzenvlieg en steekt haar angel van bezitsdrang in mijn lijf zuigt mijn gedachten - nee - mijn leven uit mijn lichaam op zij vliegt maar niet zo heel ver weg keert telkens na herstel van stukgebeten irritatie- huid terug en zal niet stoppen eer zij sterft of ik…

Zijn laatste stap liet indruk na bij iedereen die naast hem ging rennend blik oneindig door en door tot hij stilstaand hen passeerde naar zijn doel voorbij het spoor…

Bezinksel op de bodem Van de aarde Zijn wij Een Onopgelost mysterie In de aarde Ben ik Ben jij Terwijl we op de orbis lopen Zonder denken Zonder hopen Vanzelf Zoals de zon bezinkt Met het licht In het water Mag ik denken Mag ik hopen Dat ik ooit zwicht Met het ontkennen van later…

Gezicht in de zon, uitkijkend over een bron, omsluierd door gewelven van steen grijnst hij om zich geen. Zijn ogen nors Zijn neus glimt Zijn wangen fors Zijn mond wijd open alsof hij alles in zijn geheugen prent. Hij aarzelt niet en braakt liters water, terwijl iedereen het ziet spuit hij onverminderd voort, de sater.…

Ik was buiten Voor even leek alles groen En de wereld leek nog kleiner Dan ikzelf. Ik vergat te denken Bij mijn lopen. Alles ging langs mij heen En ik passeerde de beelden Op mijn netvlies Om ze te branden In mijn gevoel. Ik was klein heel klein Bijna net zo groot Als de anderen. Ik ontsteeg mijzelf En keek neer…

De rozen dragen parels uit de handen van de morgen, parels voor mijn liefste die in het open raam een frisse mond haalt en de ochtend zoent. De zomerlucht hangt blauw-gewassen en geboend te drogen in een spinnenweb van licht. Ik voel de naaktheid van de nieuwe dag heel dicht, als was de wereld pas deze nacht geschapen. Een tortel drinkt…