In haar rechterkamer wanden bekleed met bordeaux velours ‘k Zie zwart glanzend lak het klavier bespelend met gemak In haar linkerkamer mag ik slenteren langs toetsen, zwart en wit rustende, liggend en in zit in haar rechterboezem trek ik mijn knieën op wil blijven drijven en zinken sonates van Bach horen klinken in haar linkerboezem…

in stille mijmering is rust mijn maat stress en haast de onverlaat wij bouwen luchtkastelen met een zee van tijd als fundament scheppen licht en lucht in een ongekunsteld spel tikje bovennatuurlijk dat wel maar wij zijn geen schipper naast god vrijheid is ons enige gebod…

De nacht riep alleen naar jou. Mijn geest echode in de stilte. De kelk was half ingeschonken. De warmte veranderde in de kilte. Een ijle lucht resteerde de kamer. Door mijn waterige ogen zag ik jou. Terwijl jij verder reist naar jouw rust Zag ik door de spiegeldeur de mooiste vrouw.…

woorden zijn soms zo zwaar als stenen op je maag maar gek genoeg kunnen woorden ook vliegen dan zijn ze bijen die honing brengen en niets is zoeter om te proeven en om van te houden schat ik hou van jou tot aan het ochtendblauw de zoetheid van de ochtend is jouw zoete mond…

de passen op strand ik heb ze geteld meter voor meter pas later kwam dan je hand verstrooid in bijna vergeten we stopten bekeken de sporen zo close omdat niets ons kon storen blikten vooruit in maagdelijk betreden ik in gebed jij heel tevreden…

ze raapt schelpen in gedachten van toen voelt de ronding van een vochtige zoen de tong proeft het zout dat de wind haar schenkt ook al is de stroming koud het is warmte die nog wenkt de liefde streelt haar vingers in wisselende gang heen en weer haast opwindend keer op keer…

als ik de nacht dicht in het geel met wolkensluiers die een droommantel ontrafelen ster gemijmer fluistert hoe oktober dagen de herfst kleurt in warmte tinten gebotteld in het sap van appelwoorden zul je dan in mijn poëzie verdwalen in windregels lezen hoe een vrouw onder die ene boom een bed van liefdesbladeren voor je verwarmt…

ik ben het zat om te zien hoe leven wordt afgevlakt en ingepakt door codes van de media het is geen sturen meer maar pure dwang de hoeveelheid apps en hypes maken mij bang nog kan ik kiezen maar dat duurt niet lang het is een moeten met sociale uitsluiting als boete ik wil weer terug op mijn rug in de wei tussen hommels en bloemen…

Als de adelaar op je borst is verworden tot een duif. Als je gebit eruit kan en rust in een potje. Je doet het licht uit en kust me zonder tanden. Je stopt me in, verwarmt mijn koude handen. Later kwam sneller dan verwacht.…

en jij citeerde de wind die zong voor de zee en hield van de deinende meeuwen en in het duin van je woorden verstopte ik mezelf mateloos onvindbaar verloren.…

Band om te wisselen Van mijn fiets of auto. De hartstocht tussen ons? Ons leven had een motto. Band om voor te gáán. Eeuwig en altijd trouw. Tot in het hiernamaals. Dat ik weer lig, naast jou.…

Mijn tranen zijn opgedroogd jaren heb ik om je gehuild de brieven schreef ik op dik papier dat moet je hebben gevoeld waarom kreeg ik géén antwoord vroeg ik teveel van je wilde je me voor goed vergeten waarom wilde je niets meer van me weten of kwamen mijn brieven niet bij je aan stuurde mijn verlangen ze naar het verkeerde adres of verdiende…

Samen in de boot, Het lijkt op spelevaren. Hoe moet dat straks dan gaan Op de woeste baren? Er is een reddingslijn gespannen, Omdat bij weer en wind Men met deze boot Maar weinig diepgang vind.…

Een mens heeft negen poorten eindeloos veel ramen, vele soorten krijgt invloeden van buitenaf hij krijgt terug, wat hij eens gaf hoe mooier men van binnen is de reacties uit de wereld zijn niet mis het bewustzijn komt van binnen uit het leerproces is heel erg zwaar denk goed na, het keerpunt is reeds daar dat je niet weer op moeilijkheden…

Twee oude mensen een man en een vrouw gerimpeld door de jaren maar die elkaar nog steeds de liefde verklaren op de vloer een oude krant die hun vertelt wat er jaren terug gebeurd is in het land ze kijken elkaar aan kijken naar beneden als parkieten in een kooitje en weten wat hun nog rest is al lang geleden.…

Ik ben van jou die ik bemin Ik ben van jou die zwijgend stil Door alle dagen Gedichten wee en schande draagt In de bundel van poëzie Verberg ik mezelf Daar leef ik daar adem ik Mijn gedichten sneeuwen langzaam Als een blues als twee akkoorden Die in het verleden doodstil drijven…

In mij leeft al geruime tijd onbegrensd grenzeloos een heel diep en stil verlangen om te mogen kunnen verlangen, eens, naar het nú te ervaren prettig en fijn welgeschapen aards mens te zijn, met heel mijn hart en hoofd ooit beloofd... aan een immens groots schreeuwend verlangen!…

je liefde was stroperig hongerig verstrikte ik in je web gracieus kwam je nader dansend op draden zinnend op pret je zoog me niet leeg maar verenigde slechts genen zodat leven bleef als attractie liet je mij hangen om nog meer prooien te kunnen vangen…

ik fluisterde het is nooit of nu toen wij onder de paraplu in het gutsend regenwater huiswaarts liepen je keek me aan zag je ogen voorzichtig heen en weer bewegen gevoel nam ratio eens goed de maat in doorslag geven je lachte ja suste mijn gefluister met een kus die het hele universum sloot toen ik dieper in je mooie ogen dook…

Onzichtbaar maar toch voelbaar Leef jij in mij. Verbondenheid tot in de eeuwigheid. Ervaren door liefde en licht. Kreeg mijn droom plots één gezicht. Jouw naam geschreven in mijn hart. Kwetsbaar en warm tegelijk een gevoel diep en apart.…