Alle inzendingen van Micheline Cuypers

Voor mijn vader is er soms een schakeltje dat niet goed meer werkt nu je af en toe wat verwarde woorden rondom je zaait zelfs zij in haar witte jas sprak me er over aan wie weet heb je het in je huis vergeten of verloren ergens in je onderweg van daar naar hier zal ik eens goed rondom me kijken misschien zie ik het wel ergens liggen kom…

ze is twee, bijna drie voor haar geen pretlichtjes dansend op een vensterbank geen troetelbeer die mijmerend naast haar schommelt geen vlokjes tellen in de lucht de sneeuw die kraakt wat heeft ze daar nu aan ze is het kwetsbare kind op de dool in een land van horen zeggen haar blik is ijzig koud angst cirkelt knarsetandend om haar heen…

omdat een droom het hoofdkussen opschudt wat verlangen tussen de lakens schuift en mijmeringen zachtaardig zijn haast ze zich naar boven geen rolluik die de kamer donker maakt alleen een wellustige maan die stralen schijnend naar haar lichaam hunkert ze ademt zwoele woorden uit ontdoet zich van het laatste weefsel ze denkt aan zweven zichzelf…

ze is een vrouw zo doodgewoon tot plots letters dicht bij haar komen haar bekoren en het verlangen strelen ze koestert woorden speelt met zinnen ontdekt een bijzonder iets ze schrijft zo waar haar eerste dicht als een woordenstroom niet te stoppen stoeien zinsbeelden in haar gedachten tot ze moe gemoedelijk uitrusten in haar schoot ze prikkelen…

je ontwaakte in het brooddeeg van een vroege donderdag in je ziel gloeiden nog wat zinnen bijeen gesprokkeld op een late woensdagavond ze hadden vleugelwoorden meegebracht in hun schoot wiegden ze een kind een zachte streling zei ik zie je graag…

ik heb de maan alvast op je hoofdkussen gelegd ze bloost vannacht goudkleurige wangen maakt je slaap wat zachter in het hemelbed van haar dromen glinstert ze tedere blikken haar huidgedicht nestelt zich gemoedelijk tussen je lakens het is geen toeval dat ze juist nu de zachtheid van haar ik aan je wil geven tussen het steengruis van…

heel soms fluistert het vanbinnen zachte woordjes in mijn rechter boezemkamer alsof een pluimpje mijn ziel beroert ik spin me in de stilte van mijn zinnen drijf gemoedelijk verder in mijn stroom knipoog naar de rust die in me woont…

als ik de nacht dicht in het geel met wolkensluiers die een droommantel ontrafelen ster gemijmer fluistert hoe oktober dagen de herfst kleurt in warmte tinten gebotteld in het sap van appelwoorden zul je dan in mijn poëzie verdwalen in windregels lezen hoe een vrouw onder die ene boom een bed van liefdesbladeren voor je verwarmt…

een moeder is ten einde raad moe gestreden veel zorg gedragen vlucht ze in de nacht het huis blijft heel alleen ze schreeuwt verdriet echo kotst in haar gelaat pijn verkrampt zo van de pijn een moeder denkt ik kan niet meer genoeg gemoederd ik sta nu even stil adem hijgt en loopt haar achterna ze voelt zich zo belazerd de foute…

hoe ze struikelt over de schaduw van de maan oude sporen zuchten in de takken van de bomen het bruidskleed van de nacht stilletjes bloedt in de dageraad van nooit gezegd ik raap verkrampte woorden op ruik de geur van kwetsbaar en alleen draag het meisje in de binnenzak van mijn schoot veilig en geborgen mag ze scheurletsels huilen…

hoe het blauw van vrouwendromen als vuurvliegjes uit haar poriën ontsnapt langsheen het tuinpad gekleurd in herfstbladeren de bedding van zijn ziel bereikt hoe ze zachtjes fluistert er wat warmte in zijn stroom beweegt een golfverlangen zijn huid aanraakt en de maan die vlinder voelend wat sterrenliefde als vonken in hun schoot laat groeien…

zeg even niets ik kijk gewoon naar jou je thuiskomst in je ene oog het is maar voor heel even het duurt niet lang dan ga ik weer huppelt vol verwachting in je ander oog de stilte van het samen zijn glimlacht warme toekomst woorden in een moederschoot…

een vrolijk nootje botste tegen een verdrietig deuntje kon niet begrijpen hoe het kon gebeuren zo'n triestig melodietje was niets voor hem wat kon hij doen om het deuntje op te fleuren wie weet misschien een Weense wals hij nam het deuntje bij haar noten samen walsen op de notenbalk niet te vlug wist ze te vertellen dat draaien is…

in het wit dicht van het licht dansen letters met de adem van haar ziel het lijkt alsof in het heilig vuur de laatste steenresten verbrijzelen er glimlacht een wind warme tranen van verbonden zijn ontvankelijk rijgt ze letterparels tot een woord fluisterend noemt ze het liefde…