Alle inzendingen van Sylvia van Hulzen

Oudjes bij elkaar spreken graag over vroeger, ze praten het goed…

Na vele jaren zijn ze elkaar nog steeds trouw, zó bewust van sleur…

vlokken in vrieskou lantaarnschijnsel op de weg sneeuwkristalletjes…

vruchten op de schaal door niemand opgegeten kleden zich in grijs…

De heldere maan maakt van het meer een spiegel een wolk breekt het glas…

Bevroren vijver, het ijs rond gouden vormen maakt diepvriesvissen…

Als op het kerkhof de doden konden praten zou stílte leven…

De laatste blaadjes houden zich vast aan de boom, herfststorm laat ze vrij…

Kerstmis herinnert aan liefde, licht en vrede waar ging het verkeerd…

Er zijn soms van die dagen dat mijn brein maar half werkt ik download gegevens maar vergeet ze op te slaan Recente data zijn verdwenen vraag me niet waarheen vermoedelijk ben ik met een virus besmet Dan leeg ik mijn geheugen zet de juiste bestanden terug en merk tot mijn genoegen dat ik nog niet defect ben…

Verzwakte eenheden vochten een verloren strijd de legers van de agressor dringen tot in de voorste linies door Schaduwen vullen het slagveld rusten op vermoeide cellen het goede overwint het kwade? Nee, de doktoren hebben hem opgegeven…

Ze denkt zo vaak nog aan verjaarde tijden toen ze menige man een zere nek bezorgde Haar gezicht hartvormig door ravenzwart omkranst de van nature rode lippen en wangen met een blos Behendig manoeuvreert ze haar rollator door de koffiezaal dáár is ze nog de jongste, maar toch…!…

Het is mijn leven dat ik met je delen wil waag met mij de vrije val die liefde heet Waar ik rozen voor je pluk als we het smalle pad betreden en mijn hand naar je uitstrek als je weg zou glijden Maar vraag me niet mijn vleugels te vergeten het is míjn leven dat ik vliegen moet…

Ik zoek de stilte van de nacht waar een verlate fietser afscheid roept en mijn koelkast haar eigen leven zoemt De woorden die ik vind binden letters op papier mijn hond snurkt zacht en ik, ik adem de stilte…

Ik heb mijn jas maar uitgetrokken zij spande lood om mijn schouders En knoop voor knoop heb ik ontketend wat in het keurslijf gevangen zat Ik heb mijn jas maar uitgetrokken nu ben ik naakt maar zoveel lichter…

Leg geen bloemen aan mijn graf laat niet je tranen op het marmer neer Ik ben gekomen en weer heengegaan maar dáár, nee daar ben ik niet meer…

Onophoudelijk verschuil jij je achter de poorten van mijn geest waar ik verstoppertje met je speel en er achter kom dat je altijd onvindbaar zult blijven, Moet ik tot de conclusie komen dat leven leven is en jij er nooit bent geweest?…

Het is niet mooi verpakt zeg maar rustig lelijk in simpel bruin papier door hergebruik vol kreukels Op watten ligt een broche van eigen makelij de vorm van een hartje, hoe blind ben ik geweest…

Over water draagt de wind jouw naam Jij, die uit dalen gouden heuvels tovert en met een glimlach achterom kijkt naar verdwenen voetafdrukken Hoe heb jij het leven lief, leer mij…

Laat mij de last niet wegen die bittere dagen in zich draagt Die het licht van witte muren steelt en vormen groeft in mijn gezicht Zink in mijn ogen noem mijn naam en zeg me dat het niet waar is…

In symbiose leven zij zichtbaar ongelijksoortig in aanklevingskracht die de stilte laat bewegen Waar krachtdadige liefde liefdevolle kracht raakt plakken twee componenten tegenstellingen aan elkaar…

De witte kist onzichtbaar door de bloemenpracht met linten beweegt zacht op eerbiedig zakkende touwen Haar schreeuwen worden niet gehoord maar smoren zich in doffe snikken die het leed niet willen stillen Weer voelt ze zijn mollige armpjes om haar nek en hoort zijn eerste woordje dat haar de eretitel mama verleende Gedwongen terug…

We hebben vaak zo’n moeite te zijn zoals het hoort doen wat men verwacht en binnen het sociale scoort We richten ons naar buiten van binnen nooit gezocht een onbegrepen beklemming volgt ons bij elke ademtocht Ik las een citaat dat mij als een lichtflits doorkliefde ‘God, bespaar ons het verlangen naar goedkeuring, waardering en liefde…

Ooit hebben wij samen een kamer gedeeld jij al een puber ik nog maar kind, Hoe zout moeten tranen zijn om onbegrip te stillen als galachtig noodlot jouw verbanning inluidt Kinderoren vangen een draaiend antwoord stilvallend gefluister dat schaamte ontbloot Leugens afgepeld in verstrijkende jaren mijn inwijding bekrachtigt…

Hoe onbeschaamd geef jij je natuur de vrije teugel, ik ben vergeten hoe dat was Ik ben vergeten hoe ik zonder schuld en schaamte door het leven ga De erfzonde heeft jou nog niet besmeurd, durf ik te geloven dat ook ik nog schuldeloos ben?…

Onaantastbaar glijden donzen aquarellen in trage metamorfose langs het blauwe linnen Sierlijk gesluierde bruiden een witbebaarde reus hier en daar wat elven verpozen aan het azuur De kwast gedoopt in grauw over wit gestreken lost pittoreske vormen op in een stilleven van nevel…

De dunne snaren zijn veel te strak gespannen bieden weerstand aan alles wat hen beroert Het piepen gaat over in hartbrekend janken noodgedwongen stel ik de gevoelige snaren bij…

De gouden cirkel glanzend op het witte vel zijn ongrijpbare waarheid in wankele letters Ogen zuigen het landschap rond gesloten bomen wringende handen kneden gebalde vuisten Staal op staal rolt de afstand op duistert leven in opstropende vlakken…

De rafels aan de jas haken rimpels aan haar benen opgetrokken blauw tegen het marmeren blok Het station dat stemmen galmt één toon vult alle dagen een haperende naald die zich niet laat stoppen Lege ogen lozen haar boven zigzaggende voeten de massa dampt en wacht de deuren staan op punt van sluiten Verdwaasde schimmen jachten…

Zijn bronzen uiterlijk onder de ruige beharing verleidt me wederom dankzij mijn zoete lusten Ik lik mijn lippen af terwijl mijn vingers hem strelen de hardheid verhult het zachte aan de binnenkant Voorzichtig strip ik hem tot hij glanzend voor me ligt dan val ik aan en geniet van zijn druipende sappen…