Lege ogen lozen haar
De rafels aan de jas
haken rimpels aan haar benen
opgetrokken blauw
tegen het marmeren blok
Het station dat stemmen galmt
één toon vult alle dagen
een haperende naald
die zich niet laat stoppen
Lege ogen lozen haar
boven zigzaggende voeten
de massa dampt en wacht
de deuren staan op punt van sluiten
Verdwaasde schimmen jachten
tussen haar wimpers door
de spuit in de uitpuilende ader gedreven
maakt haar de enige die leeft
Geplaatst in de categorie: eenzaamheid