Alle inzendingen van Abel Staring

Wij hoorden om het overschot geschaard dat onder de bloemen op daalbanden deinde: mijn tranen hebt G' in Uwe fles vergaard, we zijn wel stof, maar dit is niet het einde alsof een Paradijzenaar mij seinde op een aftandse wijzertelegraaf dat niets uiteindelijk meer schrijnde dank zij de wiekslag van de witte raaf. Maar adem haal ik in een…

Oker het verwaaiend blad het trage licht…

Golven in galop breken hun nek op de bank - schuim en as…

Het donkert vroeg maar bij de zee is altijd toegift van het licht…

Eén fikse storm en de stoere populier is afgetuigd In nevelen blokjes boven het strand – Den Haag…

Dit omgekeerde schip dit ruim dit rompgeval is ruim en licht Dit omgekeerde schip dit ruim dit rompgeval is ruim en licht en licht uit licht valt hier door alle glazen heen Licht uit licht valt hier door alle glazen heen over stenen over namen die gebroken en vergeten zijn Over stenen over namen die gebroken en vergeten zijn…

Het paviljoen vertrekt in stukken van het strand op platte wagens – oktober is ontruiming lispelt de dame in het zwart Hij draaft maar rond in minderende kringen op minderend zand – niemand splijt nog wateren niemand schept een pad voor hem Grijs de dagen zat van regen de akkers nooit vol de zee en 's avonds waait nog van verre fijn…

Het paviljoen vertrekt in stukken van het strand op platte wagens – oktober is ontruiming lispelt de dame in het zwart ZONNELEEN De episoden van Amos 40.4…

Op de vloer schaduwen van spijlen en tsjilpend een mus tot hinken gereed Wij worden op de proef gesteld zegt de man en ik tuimel de stilte in Ik stap met bonzend hart het vierkant af - in mijn beenderen is geen vrede Als de maan de ronde erker raakt begint de ondervraging traag en hoffelijk Hij gaat mijn gangen na mijn…

Een nachtvlinder dwarrelt over de rekenaar en maakt indachtig wat ik wil vergeten "en wij zijn hier om het te noemen." Water werd wijn en onder je tong was melk en honing - maar ik hoor geen violen meer geen kinderen. Ik leg op de kop van de bok mijn handen maar hij wil niets van mij weten. Steigerend aan de rand van de klif…

Ik leg op de kop van de bok mijn handen maar hij wil niets van mij weten. Steigerend op de rand van de klif de bok - de rode draad om zijn hoorns raakt los. Een nachtvlinder dwarrelt over de rekenaar – indachtig word ik al die kinderzielen en wij zijn hier om het te noemen. ZONNELEEN De sequenties van Amos 31…

Ik leg mijn handen op de kop van de bok maar hij rukt zich los en schuurt zich zachtjes tegen kaalgevreten populieren. 30 juli 2006…

Ik leg mijn handen op de kop van de bok maar hij rukt zich los en schuurt zich zachtjes tegen kaalgevreten populieren.…

Voor dag en dauw waden wij naar de open plek met trillend zonnestof. De stilte staat en zingt zowaar het morgenlof. Met mijn wortels in de murmelende stroom, dat zou een droom zijn. Ik murmel mee en in mij wiegt de allereerste boom. Die excellente helling boven de boomgrens is een bekoring met halverwege een hut waar mens en…

Kwam hij maar op melkenstijd de hekken openmaken, gaf hij maar een teken van leven in het voorbijgaan. De hitte maakt mij onbekwaam tot enig goed. Geen wolkje boven zee ter grootte van een hand. Hij sprak, de stille in den lande, het brood een zegen. Heimelijk had hij lief tot aan de Doodsjordaan. De dichteres verschrompelt in…

In tolvlucht sloeg de vogel te pletter op ons tegelpad. Daantje cirkelt om de dood - alles is vreemd en groot. De dood is binnen maar de kruisspin naast haar deur vertrekt geen spier. Haar dagen vergaan als rook van vuren op het strand. Zij schroeft zich vast in het verleden en ik spiraal naar verse lucht. Buiten ligt het bollenveld…

Natzweiler - scholieren, dagjesmensen en de galg oogt nieuw in dit godverlaten oord waar het onweer hangen blijft Zonneleen 26.4 280606…

een baan van licht en golven worden zilver - schubben van een vis er is sprake van ruisen regelmaat en oorsprong zl 040606…

In tolvlucht sloeg je op ons tegelpad te pletter en Daantje cirkelt om je dood - alles is ook vreemd en groot. .................................. Zonneleen 24.7 170606 Tweede versie van [dood] van 110606…

in de lucht stok je je valt lukraak te pletter op ons tegelpad en daantje cirkelt om je dood alles is ook vreemd en groot lapidair 23.1 110605…

een schuif gaat open trillend licht het water schubben van een vis Lapidair 24.3 130606…

één kop minder van de hoofdonthoofder en twee groeien aan…

ik determineer lange haren lange rok ingekeerde blik haar beslagen ogen vergaren vluchtend licht…

geen kip te zien vanavond in de duinen dartelend konijn .............................. * Lapidair is een experiment. Ik wil een calendarium maken met korte gedichten naast mijn Zonneleen. 23.6 duidt de datum aan: week 23, dag 6, dit jaar = vrijdag 9 juni 2006.…

ik ken het kind lange haren lange rok ingekeerde blik achter blinde ogen vergaart ze dovend licht…

zij wacht tot de gast die zij huisvest ongevraagd toeslaat buiten ligt de akker braak en bloeien al papavers…

Al heeft hij mij verlaten ik hoef niet ledig heen. Wat wij aan taal bezaten gaat mee als zonneleen.…

Oud zeer Je komt hem hier op elke kruising tegen: een stil agent en hooggeeerde heer. Hij heeft zijn standplaats welverdiend verkregen, maar is misplaatst in ons modern verkeer. Die coupe, dat rossig haar, dat kan niet meer. En raar dat hij doodsbleek het hoofd laat hangen. Hij is verkrampt, een brandpunt van oud zeer. Nog nooit heb ik een…

stijgende voeten na de nevelen van pasen en geen aankomst…

Regen striemt het strand en twee jongens van tien. Hun vliegers gaan op.…