Alle inzendingen van Abel Staring

onophoudelijk achter joelende jongens slaan de golven om…

Op het Malieveld zwijgen de brandganzen - hees van het gakken?…

It was a hell of a job, die onmogelijke logistiek: honderden wagons organiseren een dienstregeling heel europa door tonnen en tonnen stro verzamelen overal waterreservoirs inbouwen drijvers en veeartsen aannemen en vergeet de medicijnen niet verbandmiddelen voedsel voer en halsoverkop moesten we in het oosten humane destructie- middelen…

In het Aarkanaal vissen met handgranaten: beetje plomp…

Een grote vogel zag ik in de wolken zich verwonden en de wonde was de zon die bloedig rood al dalend ging vertolken het beeld dat ik niet meer bevatten kon. In het donker dwaalde ik door zalen waar hymnen slapend in 't gebinte hingen en spiegels licht van dode sterren vingen. Nergens was er nog verhaal te halen. Op de drempel van de morgen…

explosief in de bermen in het bos de lente…

een beetje licht en weer dat liedje liedje van verlangen…

het pad is bezaaid met platgetreden wormen van de populier de zon komt op en droogt het bloedig schouwspel…

De weg is bezaaid met platgereden wormen - populierenkatjes…

in memoriam sororis meae 23 januari anno domini l998 jij kruipt naar haar toe jij schaart haar in jij weidt haar af tot op het bot heer en meester ben jij kreeft van haar liefde echter niet het laatste vertrek een kist en wilde ganzen uiterwaardenwaarts hellouw door tot aan de waal waar de veerman niet meer vaart in de tocht een wak…

Agnost ben ik, maar dat is vooral een strijdkreet die ik aanhef als mensen opdringerig zijn en willen weten of ik nog geloof. Ik geloof dat ik ongeneeslijk religieus ben en daarom begeef ik me een enkele keer toch maar weer ter kerke. Niet om een fonkelende preek te horen die toch immer uitblijft maar om simpelweg in de bank te zitten en geroerd…

in maart zie je ze allemaal stekelbaasjes bij de hofvijver…

mannetjesmerel tussen de meidoornknoppen vragend is zijn lied…

geruis geraas en toch hoor ik heel hoog een koolmees zingen…

Van alle kanten nadert de ongewenste winter Rillend loop ik door het aangeslagen bos Alle twijgjes van de kale berk glinsteren van de regendruppels in tegenlicht. Even sta ik stil bij deze levende ets van een wereld gereduceerd tot lijnenspel. Haarscherp komen structuren aan het licht. Bij mij daarentegen geen glinstering, geen heldere lijnen…

Hard licht vult de hangaar tot in alle hoeken. Tussen de winkelenden door loopt een vrouw door Botticelli zelf zo droef en bleek gebootst. Bij elke stap dansen haar lokken een dans van kastanje. Ik laveer mijn wagentje bij haar in de buurt en even zie ik haar ogen: druppels uit de glazen zee. Ik schrik van het stilgevallen kind geklemd tegen…

wurgend de boom heeft zich omhoog gebreid boerka van klimop…

de ogen open drijvend op de rug naar zee een pop van celluloid…

Aan de hemel stroken rood en blauw en grijs en krimpt de halve maan…

Opgetogen klapt zij in haar handjes vol is de maan "Haiku is in wezen niet bedoeld als kunst of literatuur. Het is in de eerste plaats een weg, een weg naar vervolmaking, verlichting eventueel, maar dat doel is ook weer niet de opzet. Het "doel" is de weg zelf. Op die weg worden toevallig woorden gebruikt, zoals op de weg van het boogschieten…

Gretig koopt zij een stearine Boeddha en steekt hem aan…

Ik stap af frommel de broodzak open en ze komen voedsel zoeken ze bij mij jij houdt je horende doof…

In rook vervlogen - op het kruispunt speelt de wind met rood papier…

Ik laat mijn ogen weiden over golvend duin en denk aan jou Brevierblaadjes raken los en dansen de weg naar zee…

Hoeven hoor ik schrapen over straat, ik weet bij god niet hoe het verder gaat maar jij, jij lacht zo vrolijk in je vuistje, jij kent nog niet de streken van het kwaad. * Op verzoek als tekst voor een geboortekaartje gemaakt.…

Geel en bruin en rood: de kleuren van oktober kleuren naar de dood…

Haar lokken dansten een glans van kastanje. Haar sproeten sprongen in 't oog. Het mensdom zag een jonge ree. Jaren later staat er een dichteres voor de deur. Gejaagd troont ze Amos mee. Zwarte wind wervelend op de kim - het licht is van huis Zij vergt dat hij haar stroeve nek masseert. Haar vel is van fluweel en heuvelend als Umbrië haar…

De fakirs fluiten in het donker continu dollars uit de mand ....................... 1: Op het strand met schopje en detector ontslagen bankier…

Kastanje zo mat al maar een houvast daar in het donker…

Eens bevroor de zee - hij die hier geboren was vatte niet de slaap Vroeg in de morgen weer dat helder makende indringende licht Schuimbekkende steigerende paarden golvend op de kust Turend over zee ziet hij door nevelen heen het witte Engelland Het donkert vroeg maar altijd aan de zee die toegift van licht Verstomde branding…