Alle inzendingen van Adeleyd

Mensen zijn nog moe van al dat feesten, maar ook vandaag was er weer een begrafenis, een geboorte en een ongeval... Het gewone leven herneemt zijn rechten op geluk, pijn, verlatenheid en liefde. De kinderen weten het nog niet, maar de toekomst is soms duister en dreigend, maar ook hoopvol en het licht wenkt. De regen ruikt heel in de verte…

De herders en de wijzen gingen op zoek naar 't pasgeboren Kind. Heel lang is dat alweer geleden... maar niemand die echt vrede vindt. De armoe blijft en eenzaamheden, conflict en pijn, een hart dat schreit, maar er is hoop: woestijn zal bloeien, er kiemt al iets van nieuwe tijd. Er straalt al licht doorheen het duister, al duurt het wachten…

De kaarten en de pakjes zijn gekocht maar haastig lopen mensen door de straten alsof er ongezien toch iemand achter hen met wapens of gevaarlijk spul hen voortdrijft. Waar is de vrede die we allen zoeken? Waar is 't geluk dat wenkt en wordt beloofd? Of zijn we met zijn allen toch niet goed in 't hoofd en draven we als ezels door de wereld?…

Het helder licht, de vrieskou op de ramen, de bomen nu herleid tot enkel silhouet en 't daagse werk waarvoor de klok werd stilgezet, de oude wensen die tot leven kwamen. Dit alles wordt bewust in 't late uur van deze middag zonder grote drukte waar nergens wind nog aan de bomen rukte en enkel nog vanbinnen brandt een vuur. Een vuur dat…

Zijn zoals een ander, anders zijn dan jij - ieder wil die beiden maar wat is dat toch moeilijk want ieder is verschillend en toch wil ieder ergens bijhoren, niet alleen staan, niet alleen. Ieder gaat in stilte al er is nog zoveel lawaai; ieder moet zijn eigen lessen leren en zijn eigen verhaal vertellen, niemand is zoals een ander, niemand…

Nu de drukte even wijkt en 's nachts de sterren glanzen weten we misschien voor even wat er echt toe doet en waarvoor we leven; Grauw en grijs zijn soms de luchten en de hemel lijkt van staal; tot er plots een helder schijnsel oplicht en het niet-weten, het niet-begrijpen, niet-kunnen-verklaren openscheurt tot brandende ervaring: alles…

Geen eigen gelaat heb jij, maar daardoor duizend gezichten, je bent op zoek naar houvast en toeverlaat, soms naar zekerheden. Wat heb je sinds het begin meegemaakt en geleden, maar de hoop blijft je dragen en het vermoeden dat achter de horizon weer ergens en ooit licht zal dagen. Je bent één uit de velen: gekend, bemind, gezocht maar…

Zoveel druppels die gevallen hier en daar tot beken gaan; zoveel tranen die vandaag ook stil verdriet lieten verstaan, maar de avond is gevallen en ook deze dag voorbij, heel de stilte van de uren slaat de weemoed op in `t hart en ik wou zo graag dat vuren van geluk en vreugde branden, dat de vrede in jouw handen iedereen bereiken kon…

Een geur van tabak is blijven hangen aan het papier waarin de vorkjes zaten waarmee in voorbije jaren zoveel mensen taart of gebak konden eten maar die nu niet meer door hen gebruikt kunnen worden. Wat is er gebeurd met deze mensen? Leven ze nog of hebben ze intussen het andere land bereikt waar taart niet meer bestaat? Verleden leeft in…

Je kijkt zolang naar iets uit vol vrees of hoop, maar de dag gaat voorbij, de uren op de loop. Het volgende komt aan, zo is je bestaan en ook dàt gaat voorbij en alles blijkt ijdelheid. Naar Prediker: alles is ijdelheid...…

175-jarig bestaan... Armoedig begin méér vragen dan antwoorden risico en durf vertrouwen en dapperheid, drie sterke vrouwen... En nu, na zoveel jaren? Er is nóg durf en moed maar soms ook stagneren en berusten - pas op de plaats - tot ergens - hopelijk - het vuur weer oplaait uit de as en opnieuw risico en durf vertrouwen en dapperheid…

Zomaar iets van liefde vederlicht in de morgen waar de dag nog droomt in kinderogen die blij blinken. Eén enkel geluid van welbevinden en toevertrouwen tot de dag al wat ouder wordt en de uren verstrijken in plicht. Moeders die kijken en verstaan en enkel iets van liefde zijn.…

Wie is die ander die me ziet, die me leest, die me groet? Wie is de ander die me ongevraagd soms hier of daar een teken doet? Wie ben ik zelf? Ik weet het niet: ik doe de dingen die 'k niet wil, en die me spijten of doen lachen of schreien soms, verborgen, stil... Wie is de mens: de een, de ander, wie is dat vreemde wezen dan soms zo vertrouwd…

In beelden kan ik 't nu niet zeggen, en zonder beelden spreek ik niet. 't Is veel te veel om uit te leggen, maar hij begrijpt die 't zelfde ziet: de klanken van de zomerweelde, de zon die alles kust en kleurt, de wind die door je haren speelde, de morgen die naar kinderen geurt, 't zijn al beloften en symbolen van waar ons hart eens toeven…

Een punt erachter voor vandaag, wat ging het werk weer o zo traag of...deed ik het misschien niet graag? Maar morgen vat ik 't bij de kraag en hoor hierin alvast de vraag: wat je ook doet, doe 't laag na laag...…

Wat zocht ik hard in honderd boeken en vond toch nog het antwoord niet; de bakker bakt wel brood of koeken maar hij heeft soms ook groot verdriet. Veel mensen zijn op zoek naar dingen die naamloos zijn of heel bekend; vroeg in de morgen gaan ze zingen of pas nadat ze zijn gerènd van hot naar haar, van hier naar ginder tot ze plots weten…

Wie moet je ontzien: jezelf, de ander? Hoe moet je leven fier en rechtop zonder de ander naar de ogen te kijken en toch vol erbarmen te blijven? In alle verscheidenheid de eenheid te zien van hoe iedereen naar geluk zoekt en naar tederheid, zoals in de herfst de kale takken al naar de lente uitzien. Alles is ijdelheid, zei Prediker, maar…

Steeds weer zoekend en soms ook heel even vindend ademt leven licht.…

Mocht het licht ons blijven leiden, licht dat warmte brengt en gloed; mocht het licht dat leven doet onze horizon verwijden, zien doen waar we moeten strijden; licht dat ieder mens begroet. Mocht het licht ons adem geven, hoop verwekken, nieuwe kracht; mocht de vreugde, teder, zacht, teken zijn van steeds meer leven, weten doen wat ons,…

Deze dagen vol van weemoed, van trots ook, van vergankelijkheid; ieder denkt wel aan één iemand die moest gaan, die nu elders is in glorie, die liefde werd met de Liefde één. De natuur zucht en kreunt in barensweeën, zoals Paulus zegt maar reeds zijn er de kiemen van het nieuwe leven. Ook op de kerkhoven, de doden-akkers.…

Je ziet de rode baksteen weer doorheen de takken van de bomen; Het najaar, zo ineens gekomen verlangt de vroege zon niet meer maar weifelt tussen gaan en blijven gelijk de asters winddoorspeeld en reikend naar het licht, geheeld, tot nerf en kleurloosheid verstijven. De weemoed valt alweer te rapen als noten onder najaarslucht. Wie leeft…

Herfst brengt soms wel zonlicht, maar gefilterd vaak door tranen; de kerkhofgang duurt toch zo lang en doet de weemoed groeien waar alle andere bloemen nu vergaan.…

Meer stilte, meer wit tussen de regels, bladeren die vallen. Hoe kan je voor allen goed doen en toch jezelf blijven? Verlangen wordt eindeloos maar niet de vervulling.…

Een spinnenweb vol parels licht en nevels rond de struiken - de dag moet laat ontluiken de avond doet hem vroeg weer dicht. Er is gezaaid, geoogst met spoed, de laatste vruchten vielen de winter op de hielen, wie weet hoe het nu verder moet? Want veel is nog niet afgerond: de plannen zijn getekend, de kosten ook berekend maar harten zijn…

De weemoed hangt tussen de huizen zoals de nevel over 't veld; hoe dikwijls hebben wij elkaar wat vreugde of droefheid gemeld, maar nu de dagen zo korten en de bomen haast niet meer praten valt er in de harten ook kilte en komen er tranen, onaangekondigd.…

Een heel klassiek gedicht, vol mooie woorden - hoe lang geleden dat ik dat nog schreef... Waarover moet het gaan: de liefde? moorden? of zoveel dat wel ooit vergeten bleef? Er is immers een zee vol van verhalen, er is het avontuur van elke dag; er is het licht waarin we soms verdwalen, er is het kind, de zon, de lieve lach, maar er is ook…

Morgen verjaar ik en vandaag hebben we Tineke begraven... Wat is dit leven tussen geboren worden en sterven? Wat maken we ervan met veel vertoon en soms wat stilte wanneer de bladeren vallen en de regen maar niet ophoudt. Man zonder vrouw nu, kinderen zonder moeder en morgen feestgedruis. Hoe onwerkelijk soms en toch moet het leven verder…

Zo rustig ligt het land nu de oogst voorbij is en de vlugge vogels henen... Zo rustig ligt het land terwijl de mensen jagen op wat geluk en stilte. Zo rustig ligt het land en jij ligt in de kilte; zo rustig ligt het land en ver zijn al de dromen. Zo rustig ligt het land en wij verlangen naar de vrede die toch niet is gekomen. Zo…

Met stomheid geslagen, versuft, niet begrijpend, niet in te voelen... Maar Tineke toch, gisteren nog hebben we samen gelachen, geplaagd niet wetend wat er zo vlug zou volgen... Jij was een vechter, voor jezelf, je man, je kinderen,voor ons en zovelen; je kon relativeren en donker kijken, maar ook weer opstaan en licht ontsteken; hoe…

Soms moet je kiezen en je weet het niet; het leven zal niet wachten en ook met al je klachten houdt het geen rekening. Ook deze dagelijkse dag hij komt nooit weer en zal zich niet herhalen. Dus kiezen en misschien wel falen...? Grondig relativeren en steeds opnieuw weer leren tot je de les verstaat en weer wat dwaasheid laat...…