Alle inzendingen van Adeleyd

175-jarig bestaan... Armoedig begin méér vragen dan antwoorden risico en durf vertrouwen en dapperheid, drie sterke vrouwen... En nu, na zoveel jaren? Er is nóg durf en moed maar soms ook stagneren en berusten - pas op de plaats - tot ergens - hopelijk - het vuur weer oplaait uit de as en opnieuw risico en durf vertrouwen en dapperheid…

Zomaar iets van liefde vederlicht in de morgen waar de dag nog droomt in kinderogen die blij blinken. Eén enkel geluid van welbevinden en toevertrouwen tot de dag al wat ouder wordt en de uren verstrijken in plicht. Moeders die kijken en verstaan en enkel iets van liefde zijn.…

Wie is die ander die me ziet, die me leest, die me groet? Wie is de ander die me ongevraagd soms hier of daar een teken doet? Wie ben ik zelf? Ik weet het niet: ik doe de dingen die 'k niet wil, en die me spijten of doen lachen of schreien soms, verborgen, stil... Wie is de mens: de een, de ander, wie is dat vreemde wezen dan soms zo vertrouwd…

In beelden kan ik 't nu niet zeggen, en zonder beelden spreek ik niet. 't Is veel te veel om uit te leggen, maar hij begrijpt die 't zelfde ziet: de klanken van de zomerweelde, de zon die alles kust en kleurt, de wind die door je haren speelde, de morgen die naar kinderen geurt, 't zijn al beloften en symbolen van waar ons hart eens toeven…

Een punt erachter voor vandaag, wat ging het werk weer o zo traag of...deed ik het misschien niet graag? Maar morgen vat ik 't bij de kraag en hoor hierin alvast de vraag: wat je ook doet, doe 't laag na laag...…

Wat zocht ik hard in honderd boeken en vond toch nog het antwoord niet; de bakker bakt wel brood of koeken maar hij heeft soms ook groot verdriet. Veel mensen zijn op zoek naar dingen die naamloos zijn of heel bekend; vroeg in de morgen gaan ze zingen of pas nadat ze zijn gerènd van hot naar haar, van hier naar ginder tot ze plots weten…

Wie moet je ontzien: jezelf, de ander? Hoe moet je leven fier en rechtop zonder de ander naar de ogen te kijken en toch vol erbarmen te blijven? In alle verscheidenheid de eenheid te zien van hoe iedereen naar geluk zoekt en naar tederheid, zoals in de herfst de kale takken al naar de lente uitzien. Alles is ijdelheid, zei Prediker, maar…

Steeds weer zoekend en soms ook heel even vindend ademt leven licht.…

Mocht het licht ons blijven leiden, licht dat warmte brengt en gloed; mocht het licht dat leven doet onze horizon verwijden, zien doen waar we moeten strijden; licht dat ieder mens begroet. Mocht het licht ons adem geven, hoop verwekken, nieuwe kracht; mocht de vreugde, teder, zacht, teken zijn van steeds meer leven, weten doen wat ons,…

Deze dagen vol van weemoed, van trots ook, van vergankelijkheid; ieder denkt wel aan één iemand die moest gaan, die nu elders is in glorie, die liefde werd met de Liefde één. De natuur zucht en kreunt in barensweeën, zoals Paulus zegt maar reeds zijn er de kiemen van het nieuwe leven. Ook op de kerkhoven, de doden-akkers.…

Je ziet de rode baksteen weer doorheen de takken van de bomen; Het najaar, zo ineens gekomen verlangt de vroege zon niet meer maar weifelt tussen gaan en blijven gelijk de asters winddoorspeeld en reikend naar het licht, geheeld, tot nerf en kleurloosheid verstijven. De weemoed valt alweer te rapen als noten onder najaarslucht. Wie leeft…

Herfst brengt soms wel zonlicht, maar gefilterd vaak door tranen; de kerkhofgang duurt toch zo lang en doet de weemoed groeien waar alle andere bloemen nu vergaan.…

Meer stilte, meer wit tussen de regels, bladeren die vallen. Hoe kan je voor allen goed doen en toch jezelf blijven? Verlangen wordt eindeloos maar niet de vervulling.…

Een spinnenweb vol parels licht en nevels rond de struiken - de dag moet laat ontluiken de avond doet hem vroeg weer dicht. Er is gezaaid, geoogst met spoed, de laatste vruchten vielen de winter op de hielen, wie weet hoe het nu verder moet? Want veel is nog niet afgerond: de plannen zijn getekend, de kosten ook berekend maar harten zijn…

De weemoed hangt tussen de huizen zoals de nevel over 't veld; hoe dikwijls hebben wij elkaar wat vreugde of droefheid gemeld, maar nu de dagen zo korten en de bomen haast niet meer praten valt er in de harten ook kilte en komen er tranen, onaangekondigd.…

Een heel klassiek gedicht, vol mooie woorden - hoe lang geleden dat ik dat nog schreef... Waarover moet het gaan: de liefde? moorden? of zoveel dat wel ooit vergeten bleef? Er is immers een zee vol van verhalen, er is het avontuur van elke dag; er is het licht waarin we soms verdwalen, er is het kind, de zon, de lieve lach, maar er is ook…

Morgen verjaar ik en vandaag hebben we Tineke begraven... Wat is dit leven tussen geboren worden en sterven? Wat maken we ervan met veel vertoon en soms wat stilte wanneer de bladeren vallen en de regen maar niet ophoudt. Man zonder vrouw nu, kinderen zonder moeder en morgen feestgedruis. Hoe onwerkelijk soms en toch moet het leven verder…

Zo rustig ligt het land nu de oogst voorbij is en de vlugge vogels henen... Zo rustig ligt het land terwijl de mensen jagen op wat geluk en stilte. Zo rustig ligt het land en jij ligt in de kilte; zo rustig ligt het land en ver zijn al de dromen. Zo rustig ligt het land en wij verlangen naar de vrede die toch niet is gekomen. Zo…

Met stomheid geslagen, versuft, niet begrijpend, niet in te voelen... Maar Tineke toch, gisteren nog hebben we samen gelachen, geplaagd niet wetend wat er zo vlug zou volgen... Jij was een vechter, voor jezelf, je man, je kinderen,voor ons en zovelen; je kon relativeren en donker kijken, maar ook weer opstaan en licht ontsteken; hoe…

Soms moet je kiezen en je weet het niet; het leven zal niet wachten en ook met al je klachten houdt het geen rekening. Ook deze dagelijkse dag hij komt nooit weer en zal zich niet herhalen. Dus kiezen en misschien wel falen...? Grondig relativeren en steeds opnieuw weer leren tot je de les verstaat en weer wat dwaasheid laat...…

Langer worden de schaduwen en je weet dat niets duurt. Toch is er vreugde, overgave aan dit uur want je weet het uniek en onvervangbaar, net zoals de mensen die je ergeren of die je op handen dragen. Waarom toch al die vragen, het gekanker, het gezeur? Waarom enkel in de herfst die kleur die je hevig doet hunkeren? Langer worden de schaduwen…

Nog even straalt de zon alof het hoogzomer is en al ruik je de ondergang, het donkere, het verdwijnen van zoveel licht en kleuren, deze uren zijn heel kostbaar: ze voeden de ziel met beelden, klanken en geuren. Al zijn er méér rozenbottels dan late rozen, ze vullen je herinnering met dankbaarheid en erkentelijkheid om onverdiende gaven. Ze…

Verlangen is je uit-rekken naar wat nog niet is, jezelf verlengen tot het onbekende, het onervarene, het nieuwe, het andere... verlangen is dromen, trachten, wachten en dulden, is uitstel en dageraad, lente en belofte; verlangen is niet dwingen, niet bevelen, niet eisen maar als de omgeploegde aarde uitzien naar de vruchtbaarheid. Verlangen…

Even rust gevonden door de drukte heen. Is dat soms de engel die me plots verscheen of een heel zacht liedje dat ineens weerklonk? Zalig wie de avond met een glimlach sluit: hij vergeet de zorgen dankt al voor de morgen vindt de vrede uit.…

Terwijl de bladeren troosteloos vallen, nu al wat geel van kleur, de dagen korter worden en de zon soms treurt weet ik de herfst gekomen, die naar zomer-afscheid geurt. Er hangt wat weemoed tussen huizen die er onbezorgd wel staan maar waarin de ruiten iets weerspiegelen van uitvaart en vergankelijkheid. De bomen schrijven nu gedichten…

In zoveel woorden ooit gevangen, in beelden van verdriet, verlangen, in liefde en in mensenkracht, in dromen vol herinneringen, in duizend alledaagse dingen, in alles wat er werd volbracht; teveel om alles uit te zingen, maar levend, lievend zonder dwingen, gaat Gij met elk van ons op weg; Gij laat ons vrijheid, koestert dagen en laat ons…

Maar pas terug uit deze plaatsen waar sporen van ellende zijn, waar mensen streden voor het leven, voor waardigheid en tegen pijn; hier zie ik mensen anders leven en ook misschien wel dwazer zijn, maar toch, de glimlach is gebleven vooral van hen die kleiner zijn, en 'k weet dat zoveel niet te vatten, niet onder woorden kan gebracht, wat…

Ineens die tranen om zoveel dat kwetst, dat onbegrepen toch de dagen kleurt, dat plots naar pijn en naar november geurt en dat zoveel weer losmaakt dat allang vergeten leek. Maar even plots komt weer het licht en schijnt de zon; ik weet dat geen seizoen het eeuwig leven heeft en dat de eb en vloed dit leven tekent.…

Wat is er toch onnoemelijk veel pijn waar de zomer alweer voorbij is en de herfst zijn draden spant over het land dat nog slaapdronken de papavers moet begraven; wat kan die laatste dorst laven naar de liefde die nooit tot voltooiing kwam, maar het kleed dat haar ooit in wit drapeerde verscheurde nog eer de dag ten einde liep. Wie is het…

Zomaar een avond zoals er reeds zovele waren, en toch weer heel uniek want nooit was het licht zoals nu, de geuren, de dromen, de hunkering en de verwachting. Wat bracht het leven ons tot nu? Waar zijn de vragen en de antwoorden, de moed tot geduld en het eindeloos herbeginnen? Waar zijn de woorden, de stiltes, de vallende sterren? Je…