1052 resultaten.
De witte schermen van de vlier
gedicht
4.0 met 15 stemmen 8.971 De witte schermen van de vlier,
in geur en kleur naar 't licht geheven
vertellen mij 't geheim van 't leven:
't is enkel nu, 't is enkel hier!
Maar dwars doorheen die kleine bloemen
in duizendvoud ontloken, klinkt
een roep, een zucht, een stem die zingt
en zoveel dat ik niet kan noemen.
Er trilt een snaar die 'k lang al stil
en niet…
Een Paasbericht
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 68 Door alle kieren breekt het licht
dat niet te stelpen is, het beitelt
beelden van verlangen, rust niet maar
werpt beloften voor zich uit
dat eens de dood voorgoed
zal overwonnen zijn. Het groen
dat nu nog teer en jong zich kleurt
wordt sterker, water stroomt
vanuit de tempel en zal allen laven.
Geen dorst, geen rouw of zelfs geschrei
zal…
Komt straks de herfst...
netgedicht
2.0 met 5 stemmen 635 Een steen, een stem, een lichtinval
en wolken die wat regen gaan beloven;
is dit het één, is dit het al
dat mij 't geluk plots kan ontroven?
Of moet ik verder kijken dan dit klein bestaan
en naar de mensen die zoveel verloren?
Er zijn er elke dag weer heegegaan
maar er zijn ook weer kinderen geboren
en zo gaat 't leven verder, ongevraagd…
Wat is ons leven broos...
netgedicht
2.0 met 7 stemmen 529 Wat is ons leven broos
als blaadjes van de beukenbomen
die dwarrelen in de wind
al is de lucht nog vol
van zomerdromen...
Al is de lucht nog blauw
en straalt de zon met vreugde -
ons lied is kort van duur
hoezeer de melodie
ons ook verheugde...…
de traagheid van dit uur
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 416 Een helder blad, nog onbeschreven,
de lucht vol grauwe wolkendans,
een verre zon die niet kan stralen
en regen die als tranen valt,
maar toch is er de veelgeliefde,
de vriend, het kind, de goede buur...
en in de traagheid van dit uur
het weten dat het licht zal winnen;
de kleine glimlach naar de rozen,
het diep besef dat alles gloeit
en…
Een sliert herinneringen
netgedicht
3.0 met 1 stemmen 470 Een sliert herinnneringen
is alles wat ik heb
al is er zoveel heden nu
maar niets voorgoed gegeven -
een geur, een licht, een spoor,
een naam van warme dingen.
Een sliert herinneringen
aan zoveel mensen die
ik ooit en ergens zag
en die mijn wegen kruisten.
Een voetafdruk, wat dromen
en van verlangen zingen.
Een sliert herinneringen…
De geur van september
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 679 De geur van september en gras vers gemaaid,
een helder herdenken van mensen en doen:
met weemoed vermengd en met wijsjes van toen
we nog kinderen waren, en dromen gezaaid.
Maar snel valt de avond en 't licht zal vergaan,
we voelen de nacht al, de heldere maan,
en weten: straks zullen de sterren ook staan,
verlichten de lange, eentonige laan…
Het is allemaal eenvoudig
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 391 Het is allemaal eenvoudig
als de lucht in september die
niet goed weet wat ze wil: regen of zon
doorlaten en straks alweer het tegendeel.
Eigenlijk weten we niet veel
maar genoeg om van dit bestaan
een glans achter te laten, een
klein vermoeden van licht
en wat woorden
uit een gedicht
dat weinigen verstaan
maar dat doet glimlachen
naar…
Al zie ik nog niet goed
netgedicht
3.0 met 12 stemmen 644 Al zie ik nog niet goed, het licht
verwarmt de kilte en doet hopen
terwijl de mensen soms voor mij
als wandelende takken lopen.
‘k Verheug me om wat komt, de
tere winterbloemen, ‘t goud van
tederheid en van erbarmen
terwijl we ons aan eerbied warmen,
omdat het nu toch gauw weer
Kerstmis wordt. De kinderen zullen
zingen, zich geborgen…
Hortensia's
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 344 Hortensia's, in kleur gevangen
waar goud en rood uit 't zomerlicht
vol weemoed rond de stengels hangen -
we zijn tot zacht verstaan verplicht.
De warmte is nu echt verdwenen -
de avond lang, de luiken dicht,
de zon die vrolijk heeft geschenen
is voor een najaarslied gezwicht,
maar is de kleur vervloeid tot vrede,
ze blijft een winter…
nieuw leven
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 318 Die zon die rood en warm
nog even deze oude aarde
wil warmen met een gouden gloed
zal straks de regen niet trotseren
maar onder gaan en aftocht blazen.
Hoe kan dit alles ons verbazen
als zoveel nietigheid het wint
van licht en vreugde, hoop en zegen?
Toch is dit alles ons gegeven
en sterft niets echt, verandert maar
en wordt het leven nieuw…
Late rozen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 365 De zon die toch weer door de wolken breekt
alsof ze nooit door
't duister werd gehinderd
is beeld van wat mijn hart beleeft
en wat het voor jou óver heeft:
veel moeite maar ook licht,
een geur van late rozen,
een kinderlied dat nergens zwicht,
een glimlach mooi als gedicht
dat zelfs verliefden kan doen blozen.…
Nu moet mijn ziel
netgedicht
3.0 met 22 stemmen 11.913 Nu moet mijn ziel de beelden drinken
in 't licht dat overal nog gloeit
en dat - ragfijn - vóór 't stil verzinken
mijn oog en hart nog hevig boeit.
De bomen staan als donk're palen
die reiken naar de horizon
alsof ze 't laatste licht gaan halen
voor 't leven dat niet winnen kon
en dat in kleuren dood zal bloeden
en in de winter zal…
Een spinnenweb vol parels licht
netgedicht
4.0 met 1 stemmen 304 Een spinnenweb vol parels licht
en nevels rond de struiken -
de dag moet laat ontluiken
de avond doet hem vroeg weer dicht.
Er is gezaaid, geoogst met spoed,
de laatste vruchten vielen
de winter op de hielen,
wie weet hoe het nu verder moet?
Want veel is nog niet afgerond:
de plannen zijn getekend,
de kosten ook berekend
maar harten zijn…
Woorden buitelen als stenen
netgedicht
3.0 met 3 stemmen 743 Woorden buitelen als stenen
over mekaar en door de ruimte
en maken patronen als late luchten in november
die kleurrijk kunnen zijn maar ook zo grijs.
Woorden buitelen als stenen
en zeggen zoveel liefs of zoveel naars;
ze openen de zolders van 't verleden,
verbloemen wat er eigenlijk gezegd moet worden,
maar openen ook helderheid en licht…
Een stille ademhaling
netgedicht
4.0 met 2 stemmen 426 Wie ademt leeft, of toch wel ooit,
want veel van wat wij ondernemen
is enkel ijdelheid en droom,
een staren naar een verte
die telkens wijkt en wendt.
Een stille ademhaling,
een in en uit,
een geven, nemen,vrucht'loos zoeken
muziek en kleuren,
daden, boeken
en weten dat er niets
het heimwee echt geneest...
Wie zei er weer: het leven…
Soms voel ik mij zo leeggehaald
netgedicht
3.0 met 6 stemmen 727 Soms voel ik mij zo leeggehaald,
zo uitgestrooid en weggegeven...
De akkers liggen maagdelijk -
geen spoor meer van het leven
dat eens in al zijn weelde blonk
terwijl de zon scheen in de morgen.
Ook nu blinkt licht, al is het vaal,
gekleurd door 't brandglas van de zorgen.
Mijn gang vertraagt, de uren wegen
al is mijn hart nog onderweg…
Het zijn niet de stampende laarzen
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 1.534 Het zijn niet de stampende laarzen,
de mantels gedrenkt in het bloed,
de machten die mensen verbazen,
het grote betoog dat het doet,
maar 't licht van de wenkende sterren,
het kleine verhaal van de moed,
een Kind dat hier komt van zo verre
en dat ons in eenvoud begroet.…
Een streepje zon
netgedicht
2.0 met 2 stemmen 455 Een streepje zon, wat koude wind
en bovenburen die weer ruzie maken
(is 't hun manier om bij elkaar te raken
waar het verschil geen woorden vindt?)
De haan kraait luid, de middag is
al ver gevorderd en de vogels zingen.
't Geheim klopt stil, onhoorbaar door de dingen,
omringd door water als de vis.
Je bent erbij, erin, ervan doordrongen…
En toch....
netgedicht
3.0 met 5 stemmen 675 Te dulden heb ik dezer dagen
méér dan ik moet.
De lente komt ook zonder mijn gewroet,
de boom zal kortelings weer vruchten dragen.
Ik maak mijn leven niet, de plannen
zijn maar papier.
Het water welt dichtbij en ver van hier,
het wil de bitterheid opnieuw verbannen.
De twijg vol botten rijkt omhoog,
zij geeft zich eindeloos gewonnen
al…
Pasen 2005
netgedicht
4.0 met 3 stemmen 633 Er klonk een zwarte stilte na de dood
van Hem die 't leven had verkondigd;
die voor zo velen nieuwheid bracht, en rood
van morgenlicht wie had gezondigd.
Die stilte is al eeuwen lang de nacht
en zal voor velen nu nog duren;
voor hem of haar die hunk'rend heeft gewacht
en maar niet branden ziet de vuren
van liefd'en tederheid, van groot…
Als wind-doorwaaid...
netgedicht
5.0 met 1 stemmen 395 Als wind-doorwaaid
en zon-doorschenen
de klaprozen te bloeien staan
dan grijpt ons
heel die tere schoonheid
tot diep in hart
en ziel weer aan.
Dan weten wij
ons ook doorvaren
van Geest en licht,
van moed en vuur,
al zal ook
door de last der dagen
die glans verstillen
uur na uur.…
Zo graag
netgedicht
3.0 met 9 stemmen 1.039 Zo graag wil ik met open handen leven
maar 'k houd je vast in dromen van geweld.
Waar is de gloed die ons verbond gebleven
of is nog niet het laatste lied verteld?
En heeft de zon nog niet het langst geschenen,
al zijn de wolken nu en dan verstild?
Ik weet het niet, of is 't visioen verdwenen
nu 't avond wordt en alles plots verkilt?…
Het vuur onder de as.
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 1.714 Er is de gloed van 't leven die soms dooft
nadat intens en lang de vlammen zijn gegaan
naar al wat ooit of ergens werd beloofd
maar heel geleidelijk is stil komen te staan.
Er is de hartstocht die een mens tot hier
en tot dit nu ooit heeft geboeid en ook geleid,
tot hier waar bloemen leven, mens en dier
maar waar ook alles voor het sterven…
Kluis Brugge 31/05/2006
netgedicht
3.0 met 8 stemmen 551 Het komt niet slechts
op de prestatie aan,
maar op de stilte, het luisteren,
het vinden van de weg
die dwars door alles gaat
en die verbindt met allen;
de eenheid diep verborgen
die trilt doorheen het vele,
die hoopvol stemt en leidt
naar nieuw verstaan en morgen.…
Kapel Mercy-center Madison (U.S.A.)
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 422 Zaal vol stilte
maar voelbare aanwezigheid
waar de zee ruist
en de golven breken
en waar het brood
als sprekend teken
de band is die alles vereent.
Vogelenzang en eeuwig water,
altijd weer ebbe en vloed
maar diep besef van de Ene
die allen in allen begroet.
Hartslag die duurt
maar rustig wordt als het water
golvend en kabbelend
slechts…
Luchthaven J.F.Kennedy, New York, 14 juni 2006
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 509 Zoals overal in luchthavens:
mensen van allerlei kleuren en geuren
lezend, etend, wachtend.
Gezellig of droevig,
pratend, zwijgend, wachtend...
Big business, maar ook
kleine tederheden,
woorden verloren in de drukte,
herkenning en vreugde,
mededogen, ook hier.
Wachten op de weg naar huis,
opnieuw naar huis,
Upekka (1) betrachtend,
wachtend…
Een mosterdzaad
netgedicht
4.0 met 6 stemmen 664 Het kleinste aller zaden,
zo zegt ons toch de Heer
kan groeien tot een grote boom
die schaduw geeft en woonst;
zo is soms ook ons klein geloof,
het is haast niet te zien
maar met geduld en veel heel veel moed
kan ooit het wonder komen:
de zon schijnt door de bomen!
Een kind begrijpt dit alles wel,
maar ik en wij, die zo verstandig
zo heel…
Stilte
netgedicht
4.0 met 8 stemmen 352 Stilte draagt en stilte vraagt,
brengt je bij de ander;
stilte breekt de dadendrang,
weeft een kleed van tederheid,
vult een vreugdebeker;
stilte dekt de dagen toe,
doet de wolken zingen;
stilte wil ook jou
met warmte zacht omringen.…
Ik ken ze niet
netgedicht
4.0 met 7 stemmen 333 Ik ken ze niet, de wegen in
het labyrinth van mijn verlangen,
hoe soms mijn diepste wensen
aan iets kleins gaan hangen
en hoe het diepe leed me
niet meer raakt...
Wie ben ik dan?
Ben ik de zoeker die zichzelf verzaakt?
Ben ik dat kleine kind dat dwalen moet?
Ben ik die jonge vrouw die waakt?
Ben ik verloren in dit koud heelal?
Ik ken ze niet…