Alle inzendingen van Adeleyd

In de winkel van Albert Heijn was een jong meisje heel vriendelijk, niet voor de centen, want dat voel je, maar omdat ze graag vriendelijk is... De wereld is dus zo slecht nog niet, al is er corruptie en oorlog, al is er verraad en bedrog, lief meisje, wat raak je me toch...…

Ontkiemend zaad en niemand weet hoe: donker in 't duister van de aardeschoot, maar springlevend en groot in kiemkracht niet te stuiten. Dit leven een wonder, vanbinnen en buiten; de liefde een kracht die de dood zal trotseren, een hoop die niet sterft voor al wie wil horen: alles wordt weder geboren.…

Wit papier en broze woorden, niemand die daar echt van leeft, maar de daagse dingen lopen over wat wat God ons geeft,.. Heel geduldig wil Hij wachten tot we voor Hem open gaan, tot ook wij van harte trachten rechtop in het Licht te staan, Tot we vrij en helder kijken tot we enkel liefde zijn.…

Verlatenheid en duisternis oeverloos lijden toen en nu; liefde niet begrepen, licht niet gedoogd, God, wees ons, zondaars, genadig…

Dit einde is het einde niet al is het graf verzegeld. Vrouwen zijn op weg met balsem en geur van voorjaarsbloemen. Een tuinman, bezig aan de heg groet onverwacht, en weet een naam te noemen. De steen al weggerold, de engelen gezeten. Wie had dit uit geloof geweten of zijn het beelden uit een droom? Reeds bloeit de levensboom en welt het…

Stil staat de magnolia te wachten tot er wat zonnestralen trachten door de wolken heen te breken en kleur en licht doen bloeien. Stil staat de magnolia te dromen tot er wat lieve mensen komen, die door hun glimlach lente worden en vrede en hoop doen bloeien.…

Wachtend of toch niet de lente keert elk jaar weer heel nieuw en anders.…

Toon Hermans hangt hier aan de muur: natuurlijk niet hijzelf, maar in papier en hoe hij lacht: de dagen gaan nu niet meer echt voor hem voorbij! Maar wat beklaag ik mij want ik kijk treurig, ernstig en ik til heel zwaar aan zoveel dingen. Hoe leer ik van dit leven toch een lied te zingen? Hoe kan ik ooit de zorgen laten wat ze zijn? Maar…

Rustig willen zijn als onrust je meeneemt naar bergen emotie naar heuvels verlangen. Rustig willen zijn onverschillig voor lof of blaam, voor succes of mislukking. Rustig maar niet onbewogen, geraakt door de ander, bewoond door liefde, uitgedaagd tot vertrouwen.…

Dichten is nieuwe namen geven, is roepen, vechten met de taal en erin zwemmen als in helder water, is onverwacht een nieuw verhaal. Dichten is woorden vinden voor het altijd eendere heimwee, voor de liefde, het vertrouwen en de haat, voor geloof, hartstocht en wat zich niet zeggen laat. Dichten is de lente zien en ruiken, voelen en horen…

Je mag wel woedend worden maar toch liefst niet teveel. Er zijn zo van die dagen dat je iedereen wel kan omhelzen maar op andere momenten is iedere vraag je een kruis. Is zo dit leven opgebouwd dat je constant moet zoeken? Je vindt het niet, je kent geen rust en vrede is er helemaal niet bij, maar juist dàn moet je blijven, niet lopen gaan…

Een blank papier, een rode roos en heel veel niet-gezegde woorden, de stapels van gedrukte tekst, de vluchtigheid van de beloften, wie heeft ze niet gezien, gevoeld, wie heeft niet al die levenslessen al moeten leren, graag of niet? Heel langzaam heelt nu mijn verdriet en kan ik weer om zoveel zingen. Wat is ons leven toch een raadsel, een…

De zon, de schaduw, heel dit stil aanwezige, het zoeken, de frustraties en de pijn, de vreugde en de zorgen alle dagen, hoe kan dit alles heel het leven zijn? Waarom blijft reiken naar en altijd wachten op iets beters? Wanneer is volheid van geluk voor lang? Ik weet het niet, wil soms niet al die vragen... maar simpelweg er zomaar zijn en…

Een eeuwigheid van tijd en zoeken, van vinden en weer loslaten, van dromen en doen,... Wat brengt de lente anders dan opnieuw een groot verlangen, mijn ziel die ik in beelden wil vangen maar die ontglipt aan taal en teken. Alle stromen spreken van kalmte en van zaligheid, alleen mijn ziel heeft nog steeds niet haar vleugels uitgespreid…

Mijn honderdste gedicht op deze plaats, temidden van de vele verzen van de dichters die beter kunnen schilderen met taal, die sierlijker vertellen, een beter oordeel vellen of fantasievol vinden een verhaal. Het honderste gedicht op deze plaats: ik werd niet wijzer, milder, bleef een zoeker, maar nu en dan kwam plots een licht en wist ik…

Je bent zo ànders, vreemd nu, niet inpasbaar in mijn denken; zo màg je zijn, je ziel is geen bezit dat ik naar willekeur kan bergen, waarnaar ik grijpen kan of dat ik in mijn grilligheid weer rusten laat. Je staat daar: naakt gelaat, mijn broeder, vriend en verre mens. Hoe dikwijls al herkende ik de ebbe van dit tij maar 'k wil niet leren…

Een stroom van licht en liefde trekt door de wereld voort, al is er haat en oorlog en armoe ongehoord, we zijn op weg naar Leven, naar meer verbondenheid al is veel nog niet zichtbaar en duurt het nog een tijd... We mogen samen bouwen aan vrede, met veel moed, voor al die lieve mensen, slechts dàn is alles goed. We krijgen kracht van…

Dit hart is glans en schaduw - vol tederheid en licht, maar ook soms aardedonker en met de ogen dicht. Dit hart moet levenslang dan het doen in vreugd en pijn, maar ook met licht en schaduw wil het voor jou er zijn.…

Even een voorsmaak al van lenteluchten - van leven dat toch sterker blijkt en in duizend kleuren zich weet te tooien. Hoop, al wordt juist nu een jonge vrouw begraven. Aan tulpen durft mijn ziel zich toch te laven.…

Er ging iets van liefde door ons heen van d'een naar d'ander van d'ander naar d'een er ging iets van liefde door ons heen en alle licht dat gebroken werd en alle vuur dat ontstoken werd van d'een naar d'ander van d'ander naar d'een liet door de dagen een blijvend spoor werd als het graan in de diepe voor ging als nieuw leven de wereld…

Zomaar een stem, een zin vol van woorden, een mens nooit gezien en toch hier en nu, water dat vloeit, kanaal tussen boorden, hoe kan ik herkennen, hoe zie ik u? Ik weet van dit leven dat veel is verborgen, maar wil hoopvol groeten het licht in de morgen.…

muziek water bloemen licht rivier in de vlakte van een klein gedicht harpenspel en dauw in 't gras een statige ruiter wijn in een glas mijn glimlach naar jou je weet hem niet onbeschreven papier van een avondlied muziek water bloemen licht pianissimo voor een klein gedicht…

Hoe zijn wij zo druk over tekeningen, symbolen, cartoons en berekeningen, daar alles van waarde toch weerloos moet zijn, de DADEN slechts tellen, hoe groot of hoe klein. Laat ons dan maar pogen mekaar te verstaan, want anders dan is het misschien gauw gedaan!…

Midden alle drukte daalt ineens een lied; een kind dat kijkt en helder ziet hoe grote mensen zich zo haasten en toch niet leven, enkel doen... Hoe mensen leven voor fatsoen en voor wat buren ook maar denken... Een kind dat vrolijk staat te wenken dàt kent de dingen die er echt toe doen.…

Voor wie geen Valentijn kan vieren door rouw, verdriet of eenzaamheid, een woord, een roos om je te sieren en dat er iets je vreugd bereidt! Voor wie 't geen mooie dag zal heten door misverstand, door ruzie, pijn, dat jij toch ook heel diep mag weten dat iemand er voor jou wil zijn! Voor wie vandaag heel erg moet treuren omdat de liefste…

De sneeuw dekt de hardheid der lijnen toe naar 't blauw van de luchten. Onhoorbaar in lichtheid zeskantig verzuchten. Bij middagzon brekend, tot water vervloeien, de boomwortels lavend, de kruinen doen groeien. De droom van de stilte in daden verwevend - de mens: man en vrouw zijn - als sneeuw in de bergen heel schitterend leven.…

Een hart dat teder leeft en zich laat raken, hoe moeilijk dit bestaan ook is, een stroom van licht en duisternis, en zelf gekwetst zijn en gebroken. Een hart dat mensen ziet, zich laat beroeren, hoe zwak de krachten ook maar zijn en zelf niet dapper in de pijn, maar ontoereikend, ja ellendig. Een hart dat mensen helpt als bloemen bloeiend…

Iets van lente hangt al in de lucht: het zalig-warme en de tover van het licht; de glimlach van de mensen, en regels voor een nieuw gedicht. Al zal de winter nu nog niet zich echt gewonnen geven, er zijn al duizend tekens van het nieuwe leven.…

Een beetje zon al die schuchter schijnt op een vroege merel in vrieslucht - een gebaar dat niet duurt - maar terwijl hoge bomen nog slaapvoeten hebben dringt het sap naar de stilte woorden barsten open van weemoed en verlangen naar lente. Uit: Kristallijn, p.19…

Mensenstemmen in de straat, een auto, lachen, wat gepraat, een heel gewone wintervond, maar wie is onderweg naar wie? Zoveel dat ik nu nog niet zie, maar dat gaat groeien en gaat leven; is ergens nog de droom gebleven van nieuwe hemel, nieuwe tijd, van nieuwe kansen, echt bevrijd de velen die naar vrede vragen... wanneer zal toch die tijd…