Alle inzendingen van Alice

Ik heb te zeer de liefde liefgehad daarom wellicht heeft zij me niet bemind. Zo doet de mooie minnaar met een zeer verliefde kind. Ik heb de zon te lief gehad en beu van beedlen aan de deuren van de dagen ben ik geworden als een varenblad dat liever in de lommer leeft dan zon te dragen. En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar…

Zwijgende mensen Over de straat...: 't Is of ze peizen... Wellicht komt er een lief gelaat In hun gedachten rijzen. En rits'lend reuz'len Over de weg Verdroogde blaren;... Daar komt iets van hun dood gezeg Over mijn jeugd gevaren... 't Is Allerzielen...: Over die blaân Langs dode kanten, Heb ik daar straks een vrouw zien gaan,…

Ik wil u schoon vergeven Omdat ik wonder-schoon bemin; Vergiffenis in liefde Weet ende nog begin Ik wil u schoon vergeven Omdat ik bij mijzelve weet De zwakheid van m'n herte, De diepte van uw leed. Ik wil u schoon vergeven, Omdat ik in mijn groot gemis, U toch niet meer kan schenken Dan wat vergiffenis --------------------------…

De mensen doen hun maskers af, ze kijken vreemd elkander aan verwonderd dat ze naast elkaar lijk vreemden staan. Nochtans ze stonden zij aan zij in zelfde strijd voor zelfde brood; sleepten zij niet dezelfde sleur van zorg en nood? Viel niet dezelfde klacht en scherts van uit hun bitter blije mond? Was ’t niet of men de hele dag elkaar…

Daar hangt wat adem van mijn ziel Op iedere weg, in iedere bloem; Daar blijft een beetje van mijn hart In al de namen, die 'k vernoem. En 'k voel mijn ogen stil verwant Aan ieders wee..., aan elks verblijden... Gij, die me lieven hebt geleerd, God, leer me scheiden. Mijn God, ik kàn..., ik kàn nog niet; Daar woont in mij geen stervensrust…

Uit de bloemen en de bomen Stijgt een onbepaalde klacht 's Avonds, als ik zit te dromen En gedwee m'n weemoed wacht. En uit alle de gewesten Rijst een zang van droefenis Omdat ginds in 't rode Westen 't Zonnelicht aan 't sterven is... 'k Zit naar 't sparrenbos te staren, Waar die stralen stervend zijn; 'k Wou zo geern' wat glans…

In de bril van Bertha Teughels Is er somtijds veel te zien. ’t Is precies een speelgoedwinkel: Aan twee kanten een vitrien. ‘k Zag daar eens een vogel vliegen, ‘k Zag de kap van Soeur Chantal, ‘k Zag een venster met gordijnen, Zo met bloempotten en al. En een kleine muizenlandkaart En een stukje Gibraltar, En een gieter voor de bloemen…

Grijs gewelf met grauwe vegen, Koepel van ons huis, Waarom stort ge uwe tranen tegen 't Venster van m'n kluis? Ziet ge niet in bei m'n ogen Tranen die ik schrei? Waarom zonder mededogen Stort ge er de uwe bij? Tranen lekken langs m'n wangen Om m'n eigen wee... Zingen dan uw weemoedzangen, Droppels, met me mee? Tranen lekken langs…

Tussen 't naakte, rood geraamte Van een wilde wijngaardrank, Hing een scheefgezakte venster In de gevel, blauwig blank. Op de grauw arduinen richel Hier en daar vergroend van mos, lagen enk'le wingerdblâren, Dronken van d'oktoberblos. Onder…

Nu weet ik waar de schemering woont... Ik dacht dat haar huis in de stilte stond En daar ik heel geren haar huizeken vond Vertraagde ik bij wijlen m'n stap langs 'n huis Gebouwd in gebeden van sparrengesuis Maar achter gordijnekens bloemig en blank Vernam ik geschater en joelende klank Zodat ik, dom kind, bij mezelve verzon Dat schemering…

Onz’ kerels hebben ‘t zaad gezaaid In Vlaamse grond. Maar voor dat d’oogst zal afgemaaid, Zo goudig blond, Behoeft een zorge zacht en sterk Van vrouwenhand, Die doet het edele wiedsterswerk Op ‘t Vlaamse land. Weet dat uw veld niet bloeiend wordt, Wanneer ge tegen ‘t werken mort. Een schone ziel, een grove schort, Die wiedsters zijn er veel…

Ik dank U voor het goed onthaal, Dat was van weinig woorden, Gelijk àl goede dingen zijn, Die ooit ons hart bekoorden. Ik dank U voor het avondmaal. Der kindren klare wezen, Het warme huis, de liefde, en Wat nooit mijn deel mocht wezen, Maar wat vandaag op d'oude droom En over dorre dagen, Een warme sneeuw van bloesem vlaagt, Lijk mei…

Ach Here de vrijheid klatergouden geschenk dat de liefste mij geeft als hij gaat, ach Here dat droef sieraad. Hij hangt het mij juublend over 't strenge kleed en - ik lach - met de lach die de mondhoeken slijt - neemt gij dat strassen-lawijt van de fiere troon van de hals, ach Here, de vrijheid zo vals. Want hij tilt mij zingend omhoog…

Ik houd van ogen door weemoed gewijd Ik houd van ogen die hebben geschreid Die hunkerend uitzien van groot gemis Of starlings staren van droevenis. Ik houd van ogen die prachtig spontaan Van grote smart naar geluk willen gaan Die moe van gemijmer in avond’lijk land Weer blikkeren uit ruiten waar zonlicht in brandt. Maar God’lijk de kijkers…

Buiten mijn moedertaal en die der nachtegalen wist ik naar diepe zin geen klare talen en vaak heb ik bedroefd naar ’t wonderboek gekeken waarin geschreven stond wat andere landen spreken. Toen deed de stad van leed voor mij haar poorten open; ze leerde mij ‘t geheim van wanhoop en van hopen; daar hing te spreken veel aan ogen en aan…

Ik droom mijn liefde blijer, dat ze niet schreie meer bij elke ontgoocheling en dat ik vreugd –en vriend- verlaten toch voor de mensen van liefde zing. Ik droom mijn liefde sterker, dat ze niet zoeke meer mijn eigen lieve gril: ik droeg ze naar de heimweeharten van dolers die niemand beminnen wil. Ik droom mijn liefde wijder, dat niet…

Om m'n kluis Windgesuis... Onder 't open raam, Bladgeril; - Preev'lend stil Als een beê..., uw naam. Ginder hoog Bloemenboog... Op m'n peluw licht, - Bleke lijn, - Weemoed-schijn Van het maangezicht. 'k Ture weer Ied're keer Naar die zilv'ren stoet;... Want ik weet Liefdeleed Dat me bidden doet... Wat…

Daar hing geen zucht, geen vrage; Daar was maar stilt' en duisternis En mystisch viel er groenig-vaal, Op heilgenbeeld een manestraal In de ouw' Maria-nis. Heel flauwkens monkel-lachend, Als of 't zijn leste lachsken was, Leek 't lampken Gods, in 't duistre rond, Een blom, die zonder water stond In rood kristallen glas. Daar had ik geern…

Dit is de tak met de bloem alleen de andre bomen gaan al moe en zwaar van loof naar de aarde toe. Dit is de tak die ten hemel biedt In zuivre kelken van albast de witte wijn uit de donkere bast zó teerheid die uit droefnis wast. Hoe zal ik noobler gedenken U hoog-tere ziel sterk maar sereen dan bij deze mystieke brank de tak met de bloem…

Tussen 't naakte, rood geraamte Van een wilde wijngaardrank, Hing 'n scheefgezakte venster In de gevel, blauwig blank. Op de grauw-arduinen rijchel, Hier en daar vergroend van mos, Lagen enk'le wingerdblâren, Dronken van d'oktoberblos. Onder 't venster, waar het muurke Door de tijd gebersten was, Stonden triestig te verdrogen…

Eenvoudig als onze handen zijn bij vaal verdriet en gulden feest zo zijn wij, lieve, met elkaar zelden geweest. Tussen der woorden hovaardig spel, onze handen, zij alleen, die wisten van elkander wel ’t geheim van ons getween. Die hebben ’t schoonste deel gekend van ’t heimwee waar een mens in mint; die wisten niet waar waken endt of…

Ik heb de liefde liefgehad; daarom wellicht heeft zij me niet bemind. Zo doet de mooie minnaar met een zeer verliefde kind. Ik heb de zon te lief gehad en beu van beedlen aan de deuren van de dagen ben ik geworden als een varenblad dat liever in de lommer leeft dan zon te dragen. En daarom bouwt mijn kommer aan een huis waar lamp- en…

Zoals bij 't sneeuwen die vlokskens, verveerd, weiflend en trage vallen op eerd, zo moeten alle gedachten van ons, van uit de hemel van room en dons, dalen op aarde waar alles dooit wat sneeuwwit en droomrig de dingen vermooit. Droef is de dooi maar als, uitgeblomd, dat donzen droomsel gefilterd komt uit zuivere lagen…

Daar stond een late zonnebloem te sterven in de leste zon, en niemand in de wereld die haar nog helpen kon. Van lijve zo belachelijk gelijk een leuterwijf, met vuil versleten kleren om 't uitgedroogde lijf, Een mensenhand, gerimpeld, had die haar troost beloofd? Die sneed van 't mager halsken dat diep-gebogen hoofd. En…

’t Is of die bloemen het weten: Ze buigen beurt om beurt uit eerbied voor de stilte die aan mijn hart is gebeurd. En reder dan aan mensen doe ik die elfen in ’t gras het effen verhaal dat hij heenging om ’t heimwee dat ik was. Ze neigen bevreemd naar elkander ’t naïeve margrietenhoofd: dàt hadden ze van de mensen…

Wie zal 't u aanzien die leproos van voet diep met uw wortels in verrotting wroet dat gij nog 's avonds klimt langs weke bladertrappen en boven uw miserie met de sterren staat te klappen? Wie zal 't u aanzien, uitgestoten mens, die op uw schande wankeldoolt tot leste grens terwijl ons onbarmhartigheid uw zondemantel zoomt dat gij langs…

't Is goed in 't eigen hart te kijken Nog even vóór het slapen gaan, Of ik van dageraad tot avond Geen enkel hart heb zeer gedaan; Of ik geen ogen heb doen schreien, Geen weemoed op een wezen lei; Of ik aan liefdeloze mensen Een woordeke van liefde zei. En vind ik, in het huis mijns harten, Dat ik één droefenis genas…

Zoals bij 't sneeuwen die vlokken vervaard weiger en trage vallen op aard, zo moeten alle gedachten van ons van uit hun hemel van dromen en dons dalen op aarde waar alles dooit wat sneeuwwit en droomrig de dingen vermooit. Droef is de dooi maar als uitgeblomd gesmolten bloeisel gefilterd komt na duistere reizen door wijze grond kristal…

Geen zorgen en geen pijn, het was het beste van mijn leven. Elke dag was ik blij, al huilde ik soms voor even. Wij waren altijd samen, jij was een stukje van mijn wonderland. Wat hebben we samen veel gelachen, wij gingen samen hand in hand. Elke dag was een wonder, elke dag was ik blij. Ik danste door het leven heen, en jij danste mee…

Hé ster! je staat zo hoog. Zie je mij als ik naar je kijk, zie je dat ik blij ben, dat ik eventjes gelukkig lijk? Gewoon een warm gevoel, een klein beetje geluk. De dag die net nog heel vervelend was, kan voor mij nu niet meer stuk. Over alles ligt een gouden glans. Alles lijkt inneens goed. Het is echt onvoorstelbaar, wat een beetje…