Alle inzendingen van Almaresáre

Verloren zijn de woorden die niet willen schrijen gekrast en in stukjes gescheurd duizend tegelijk ze vliegen mee op de koude winterwind steeds verder weg en iedere dag sterf ik een beetje meer…

Mijn tranen zie jij niet in het donker van de lange nacht mijn eenzaamheid voel jij niet door het masker van alle dag zeg maar niet meer 'ik heb je lief' als die woorden hun inhoud hebben verloren…

Kleine witte vlokjes sieren de straat in dit nachtelijk uur op de tweede dag van kerst ongerept glinsterend wit ik geniet van het serene beeld mijn lijf rilt van koude…

Lange blonde haren wapperen in de wind jij bent mijn ik mijn kind gekleed in een lieflijk jurkje in tinten van blauw mijn lieve kind ik hou van jou op blote voeten van vrijheid kom jij in dromen vanuit dat verre verre land reik jij mij de hand zoveel kracht zoveel pracht straal jij naar mij lieflijk zacht…

Heel zachtjes rinkelt een zilveren belletje ik waak niet meer ik slaap op tenen sluip ik uit mijn bed over zacht groen mos tussen ruisende bomen op zoek naar het lieflijke geluid steeds dichterbij gloeit een magisch licht stralend en helder beter in zicht tot ik voor de spiegel sta verbaasd kijk naar het beeld het laat mij zien,…

Langzaam vertoeft haar geest door dat verre land vol nevelen eenzaam drijft heimwee haar langs beken met helder water en geuren van frisse ochtenddauw de melancholische klanken weerklinken nog altijd over de heuvels en de groene velden daar waar eens haar thuis was in dat verre verre verleden…

Zij rent op blote voeten de vele rondjes in het pas gemaaide gras de wind waait door haar lange haren zon schijnt op nog bleke huid haar lach tovert glans in de dag van deze zomermiddag vele madeliefjes vlecht zij behendig in 't rond en legt ze rond haar kinderhoofd zij voelt zich blij zo vrij te bewegen in gedachten…

Zo jong met de dood in ogen iedere dag een beetje meer in het holst van de nacht banen hete tranen hun weg keer op keer zo zeer voorzichtig strelend haar lieve lijf haar pijnlijk lijf iedere dag steeds weer 'lieve God' vraagt zij haal mij weg sluit mijn ogen deze keer…

Gewikkeld in nachtblauw satijn denk ik terug aan de geuren van de zomer vol lavendel en rose rozen droom ik terug naar de zwoele lange nachten vol fonkelende sterren onder een wassende maan waar ik de slaap niet meer kon vatten en de ongesproken woorden nog nagalmen in de diepte van de nacht waar dromen samenkomen adem ik gedachtekracht…

Ik leg mijn zilveren handen tegen jouw lijf dat siddert van kracht mijn lippen fluister ik zacht 'wacht op mij vannacht' bij de bron van leven tussen het wuivend loof voorbij het nachtelijk uur alleen daar kunnen wij minnen onder bleekgeel schijnsel van de zevende maan…

Verbonden door de draden des tijds fluister ik liefde in jouw oren waar woorden spelen langs mijn zilveren huid en geloof me mijn lief als ik tegen jou zeg dat tijd slechts een moment is in het heel al geniet maar, en denk hoe fijn het leven kan zijn…

Eens was hij van ijs vele kristallen tooiden zijn gelaat diep in de koude wereld waar zij hem vond en keek in helblauwe ogen harten smolten tesaam in zielsverbond zij vroeg hem mee te gaan zo kwamen zij door de vele nevels in de wereld van de zon kristallen smolten toverden een ware prins een bijzondere liefde begon…

Twaalf kaarsen branden rondom de woorden die ik schrijf de draak bewaakt mijn elfen in de kamer waar ik verblijf vele vlammen dansen als magische wezens mijn wereld in hun eigen taal ieder een eigen verhaal tekens een nieuw begin…

Geen mens zal ons ooit storen op de magische plek langs de rivuier waar zuiderwind waait een koele zomerbries door jouw zilverzachte haren ik raak jouw groene ogen even lichtjes aan jij voelt je verblind door dit nachtelijk elfenkind in dit sterverlichte uur vrijen wij ongezien in gedachten van gevoel beider ziel smelt samen…

dichter buigt over zijn woorden zwart wit, gekleurd proeft nog altijd de wrange nasmaak van de maanwind in stilte van de nacht waar hij zijn dwalende vingers in gedachten laat gaan en sluit zijn brandende ogen naar de groene wereld waar liefde streelt…

Klein fragiel fladder jij door mijn tuin op zoek naar de laatste bloem in deze late septemberdag alsof jij op mij wacht pak ik mijn camera vereeuwig jou daar ik het zachte licht van de zon en is jouw leven al lang vergaan kijk ik nog steeds naar de kleuren geportretteerd, vereeuwigd blijf jij voor altijd bestaan…

Verloren tussen woorden dwaal ik als zilverwezen door het diepe donker van de nacht op zoek naar dromen in de hersenspinsels van jouw gevoel reis ik oneindig streel ik de verloren stemmen van gedachten met liefde in mijn hart voorbij de tijd van klokslag twaalf zal ik wachten op een teken van bestaan…

Ik kus het lieflijk oranje van de bloem die stervend in mijn vingers ligt 'voor jou mam' zegt mijn kind mijn jongenskind 'ik plukte deze bloem voor jou' blauwe ogen kijken mij stralend aan 'omdat ik je zo lief vindt' ik laat een traantje gaan…

Voel mij de wind in jouw haren wanneer jij de lange weg fietst door de landerijen streel ik jouw koude huid verwarmend die koude septembermorgen en als jij aan mij denkt tijdens die kilometertrip breng jij mij tot leven het zilverwezen van de nacht…

Kabouters die bestaan niet en elfjes zijn ook maar onzin de woorden van de boze moeder die voor de zoveelste keer weer onderaan de trap roept die avond net als de velen daarvoor ben ik bang voor de nacht, en het donker voor de schimmen als slaap mij overmand ik laat me gaan naar mijn paradijs de verboden wereld waar grote mensen niet…

Sterren voel ik in jouw ogen het gezicht zonder gelaat in het diepste donker wanneer jij mij komt halen uit mijn lijf dromen wij niet meer al het sterfelijke is reeds voorbij samen zweven wij puur enkel op gevoel naar het magische licht vier handen verlangen en ontvangen de kracht van liefde…

Eens liep zij daar in de tuin over de zachte rose rozenblaadjes en luisterde naar zijn woorden zacht fluisterend in het donker van de nacht nu rest haar enkel nog de herinnering van zijn lichte wapperende haren rondom de rafels van haar gezicht haar zilveren huid bestoven met de zoete geur van zijn bestaan…

Tussen het bewolkte daglicht klinken zijn woorden als een hemelse melodie in haar zonovergoten wereld waar liefde een eigen leven leidt en haar hart haar razend hart reist mee op zilte wind langs de noorderzee waar de horizon verstrijkt een meeuw het eeuwige lied wegkrijst…

Haar lange haren liggen verweven omstuimig met de golven als één met de zee onder de zachte stralen van de maan kijkt dit kindergezicht mij aan geen mond zal spreken haar taal de taal van het manekind gedachten reiken naar gevoel beneveld in het zilte schuim waar zij voortleeft elke nacht, stralend zacht…

Een laatste herinnering blikt zijn oog voorbij tranen vloeien rijkelijk in het donker van de nacht waar hij nog altijd wacht op het fragiele wezen van de groene wouden in het nevelrijk bestaan dan heft hij zijn zwaard doorklieft zijn hart zijn bloedend hart zonder haar wil hij niet leven en even in een laatste moment ziet hij haar…

De pen op zijn papier sierlijk in krullen met inkt als het bloed door zijn aderen het hart in zijn ziel kloppend steeds sneller in de stroom van gevoel de zachte huid rondom zijn lijf strelend getekend door het leven als water in zijn droge mond iedere druppel even kostbaar gewonnen en vergaard…

Tussen verloren woorden vond zij hem rillend van kou in het bleekgele schijnsel van volle maan gevangen in een droom tast zij gedachten af in de zwartgeblakerde nacht en neemt zijn nevelkoude lijf in haar zilveren armen nooit meer zal zij hem laten gaan…

Zij is zijn lente de regendruppel langs het raam van zijn ziel Zij is zijn zomer zacht en stralend in de kille kou van de eenzame nacht Zij is zijn herfst omstuimig als de wind door zijn donkere haar Zij is zijn winter schitterend in facetten van gebroken pegels diep in zijn gevoel…

Hoog staat zij boven haar sterrenvolk bukt en ontfermt zich over hen die gevallen zijn en streelt de pijn voorbij haar tedere vingers beroeren vele dromen van de verdwaalde wezens in hun zoektocht naar het zijn de sporen van het leven zij schenkt hen haar kracht in zilvergloed kust ogen in het donker van de nacht…

Geen mens is haar te groot geen krachten zijn te sterk als zij haar blik laat vallen sierlijk met opgeheven hoofd want zij voelt zich groots onoverwinnelijk haar ogen kijken steen en één voor één blijven zij staan hun blik op oneindig…