Alle inzendingen van Anna Michielen

Soms ben ik zo verdomd alleen dan doet m`n hart zo`n zeer vraag ik me af, wat doe ik hier en wil ik het niet meer niet meer leven, niet meer zijn geen verdriet meer en geen pijn maak ik een foto van mezelf zo stralend en zo blij wil ik worden herinnerd maar niemand kende mij...…

Soms is het zo stil om me heen, dan mis ik je als niets anders, soms ben ik behoorlijk gelukkig maar altijd min één...…

Hoeveel verdriet kan een mens verdragen hoeveel pijn kan hij laten zien hoeveel hoop kan hij hebben, dat morgen alles weer beter wordt misschien...…

Vergeten… Behandel me nou niet als een kind, als ik af en toe naar woorden moet zoeken, vaak dingen herhaal en herhaal en herhaal… of soms alleen de weg niet vind… Ik weet ook wel dat ik soms iets vergeet, het gas uit te doen, mijn jas of mijn schoenen, `s nachts zomaar opsta, geen notie van tijd… of hoe je met mes en vork eet... dat…

Teruggeworpen op mezelf, alleen met mijn verdriet, hoop ik dat het nooit ochtend wordt want leven wil ik niet... Wanneer niemand om je geeft verliest het leven glans maar als het soms dan toch gebeurt, geef ik het weer een kans en word ik weer teleurgesteld denk ik : “de laatste keer !...” maar het is sterker dan ik zelf en ik sterf…

Mijn hoofd is leeg, mijn armen leeg, mijn hart vol van verdriet maar jij zegt : “kop òp!” , geeft de moed niet op dus huil ik als jij het niet ziet... Oog in oog met jouw dood, is mijn ziel zwaar in nood en god hoort mijn S.O.S. niet !...…

Op d`automatische piloot, in een andere dimensie, leefde ik een tijdje, zonder doel, zonder intentie. Gevangen in een vacuüm, geen uitweg en geen licht. Struikelend en op de tast, ging `k steeds op mijn gezicht maar plotseling was daar die stem, die zei : “geef mij je hand, ik trek je uit die donk`re put, gewoon over de rand”! Het duister…

Wie is in de spiegel, die vrouw met mijn gezicht ? Wat was het in haar leven, dat dit had aangericht?! Die blik, die duist`re gloed, waarin ik mijzelf ontmoet en duidelijk kan zien dat er heel diep in mij nog een vonkje blijheid smeult dat ooit weer aanwakkert misschien...…

Ik kan niet langer doen alsof... ik leg het masker af, waaraan iedereen me herkende, dat zó vertrouwd was en zo veilig... Vanaf nu zul je een andere mens zien, mijn ware ik, kwetsbaarder dan ooit en ik hoop dat je me begrijpt, accepteert, zoals ik ben, kijk maar goed, dit ben ik, herken me...…

Hij had een leven, vol en rijk, vond status van belang, werd gewaardeerd, gerespecteerd en was voor niemand bang. Het leven lachte hem nog toe zo zorgeloos en vrij, wat kon hem nou gebeuren ?!... `t geluk ging aan zijn zij. Maar op een dag sloeg `t noodlot toe, veranderd` in een zucht de roem, de eer, die was geweest; vervlogen in de…

Wat is de zin van ons bestaan, de toegevoegde waarde van ons leven hier op aarde ?... Het leven is lijden en geluk bestaat niet, we proberen alleen naast alle pijn, iets minder ongelukkig te zijn...…

Echte vrienden, blijven vrienden en laten je nooit gaan, daarom heb ik in mijn agenda zo weinig namen staan...…

Als geluk niet als glas zo breekbaar was maar hard als steen, zou je dan alleen al voorzichtig zijn? uit angst voor de pijn als het je raakt...…

Ik ben pas zeven, bijna acht en ben haast nooit meer thuis... `k moet steeds weer worden weggebracht naar een groot ziekenhuis.. Operaties, chemokuren, ik kan heel vaak niet eten, soms kan ik door de "Cliniclowns" m`n pijn even vergeten... De dokters kunnen nog niet zeggen of ik weer beter word maar `t is denk ik niet zo heel erg als…

Daar komt de bus, ik pak m`n kaart en ga weer naar hem toe. Ik zie hem zitten voor het raam, hij "leest" maar weet niet hoe... Dit is de man die jaren t`rug mijn steun en sterkte was, met wie ik trouwde, kind`ren kreeg, nu morst `ie op z`n das... Hij kijkt me aan maar ziet me niet, ik pak zijn oude hand en streel hem maar hij kijkt verbaasd…