Alle inzendingen van Anneke Brassinga

Wat doen we hier eigenlijk, vragen we ons niet af zolang het huppelen van wijsjes uit de luidsprekerboxen voortgaat, in de bomen hangen ze onzichtbaar, en wij maar denken dat het vogels zijn die kwinkeleren – wat doen we hier? Eerst eens voelen of de voeten warm genoeg en niet al te pijnlijk verknobbeld zijn, dan even goed luisteren…

Gehavend had zij willen liggen onder de vleugel waar hij zijn ballade uit de toetsen wrong - schroomvallige opsnijder de liezen aan flarden haar binnenste rodelippen rillend, zoete pijn. Wat omsloten ligt schuilt tussen vleugels van de Kleine Paarlemoervlinder, fladderende door de eindeloos lange gang naar het warme zwart waar niemand meer…

Elke maand is de maan vol en even groot en rond. Maan, moeder der idee, het ding onkenbaar. Vol is zij het voorbeeld van cirkel, onaantastbaar gaf zij ons te denken, schiep de rechte lijn. Een appel is nooit zo rond, te eetbaar daarenboven. ---------------------------- uit: 'Landgoed', 1989.…

De oorlog wordt niet meer verklaard, maar voortgezet. Het ongehoorde is alledaags geworden. De held blijft uit de gevechten weg. De zwakke is naar de vuurlinies opgerukt. Het uniform van de dag is het geduld, het ereteken de armzalige ster van de hoop boven het hart. Het wordt verleend als er niets meer gebeurt, als het trommelvuur verstomt…

Op water lopen? Zee is bedrieglijk en veel te diep al ligt zij daar en lijkt een dier te wezen want rillingen van schuim gaan overheen haar luie lijf dat ademt als een stier zo luid. Beter is wandelen door de hoge lucht daar weet je zeker dat je niet kunt gaan maar heel het mensdom zal versteld staan hoe rap van dwalingen je keert. -----…

Grootheden van zeer klein kaliber: flits van de kantjil als de wind zo gejaagd. De zwarte panter gaapt zijn kort bestek van messen bloot, alsof natuurlijke dood niet allang was bedacht. Ik sta als Orpheus voor de nacht, een schim, kantjil in een panterpupil. --------------------------- uit: 'Thule', 1991.…

Een zee ach zonder water waaraan ik me ontwring als aan een natte rok... is dat al een te zwaar bestaan? Niets is zo waar. Wie draagt me daar die vreselijke vrijheid in? Wat moet ik in dat naakte licht, onzienlijk? Liever blijf ik tierend ten ondergaan. ----------------------- uit: 'Thule', 1991…

De koe is groeiensmoe zij loeit zo droef op de veranda, de koe is moe zij draagt er twee - enculée de sa mère. De boer slaat flank, hij roemt haar boezeroen van vlees en wimpers. Donsoor trilt, neus snurkt roze rauw, zij weent en roept teloor in 't stille dal. Het is niet groen, 't is wit. ------------------------ uit: 'Aurora'…

Mocht ik in het holst van het hart van donkerste dagen te lijf gaan achter al het uiterwaardse een stuk of wat verlaten kusten onder razende luchten waar albatrossen op hun wieken sinds jaar en dag en eeuwen worden weggeblazen- graag zou ik boven lege oceanen regen zijn op reusachtige hoeven, zinnentuimel van tempeest, het stormend…

In de hondsdagen versterft het wilde gezang. Bij de kom in het gras is de merel komen drinken vier lange teugen voor hij weer vloog - wat leeft, leeft van schrik en beven. Ik ken iemand; hij ligt in zijn groene graf, het is nog vers. Hij zwijgt daar als de schuwe vogel die hij altijd was. Ook ik ben nog nooit zo stil geweest. Er is beangstigend…

Fluit er een merel, dan voel ik geluk. Fluit er een merel ten hemel schreiend mooi in China terwijl ik niet in China ben; heeft naar verluidt men hier ter stede merels ook gehoord in het blauwe schemeruur van 3 Februarij 1603; zal, naar verwacht mag over zes weken, in mijn tuin hun lied weer klinken; stel dat ik al op weg zal zijn gegaan…

Achter de kastanje die krankzinnig is geworden van de brullende merels, heel mooi zoetgevooisd melodieus maar toch als woedt er een uitslaande orgelbrand in de kathedraal (komt allen nu samen met blus dan wel spade, geen kelken Aärons geen klokjesblommen! kwelen zij a capella) - ten spoedigste, wat heet, ijlings wordt onze stort van tranen…

Stug loof uit kromme takken barstend, querus robur, wát u zegt! - meer heb ik niet te geef behalve schaduw, als wolkendek ontbreekt. Dus hou uw mond, tenzij u eikels vreten wou; ze vallen straks na eerste kou. Mijn jas? Ik zou beschaamd zijn u zo ruig doorgroeid te zien, vol mos. En blijf ook af van al dat tere schemerweefsel ondergronds,…

Als ieder ogenblik een ongekend begin is van nasleep die pas over eeuwen licht zal werpen op dit nu – zijn de bekende woorden sterrenschijnsel, amechtig arriverend, veel te laat. Waar kunnen we dan nog over praten? Alleen de lokstem van het water zwatelt in strikt hedendaagse taal, geen touw aan vast te knopen; zeker niet op het razende…

Zo mooi is het om gedichten te schrijven ’s nachts als de dagtaak af is en iedereen die bij de Nederlandsche Bank werkt al slaapt; het is donker, dat spreekt, en ook stil, in mijn hoofd suist het van woorden, woorden, mijn vingers zijn hard van de schrijfmasjien. De versterker kreunt na: laatste zenders geven gruis. Het is nacht, maar de bomen…

Al dat zinnentuig, en dan nog geen sjoege van wat brandt in de pit waar zich verduren moet het schroeiend neteligs en de zweepslag van angst alsof ooit iets stilvallen zou; terwijl op dode stronken mos gedijt, in tierende varens uitbreekt begraven gebeente! Kunnen dan niet, als ontzind en huidloos doordringend verliefde grondstof, tot één…

Er komt een nacht dat je liefhebt niet wat mooi - wat lelijk is. Niet wat stijgt - maar vallen moet. Niet waar je helpen kan - waar je hulpeloos bent. Het is een tedere nacht de nacht dat je liefhebt wat liefde niet redden kan. Vertaald naar een gedicht van Hilde Domin voor de Dode Dichtersalmanak ----------------------…

Alle licht gaat ergens heen - het lampje boven in mijn pen gekregen van Kees Hin de kineast, schrijft in het donker dit gedicht in spiegelschrift tussen de sterren heb ik gedacht; en op de kop ook nog? Zodat jij, verhuisd naar die omgekeerde averechtse onderwereld boven ons nu lezen kunt een doodgewoon bericht? En - vertel - heb je daarginder…

Ik wil u aan mijn voeten leggen. Knielende kameel met zachte mond uw droefenis besnuffelend - kom berg u in mijn zand. Des wereld wildernis wil ik verzoenen, lippen drenkende kameel vol bulten zijn, wonden en builen dragend van de reis door brem en kuilen. Reikt het tot zwerk, dit zachte oog dat sap weent van dorst? Rijst er een horizon…

aarde is het plafond, vol bleke tastende ranken. We waren ten slotte onder het gras beland, om van hartstocht te verteren. Hoor, hoe in den hogen grote koren blij opeens kwelen! Stop met ijle vingers me de oren toe: wie kan er boodschap hebben aan ons, die heimelijk en traag in humus opgaan, zinnen strelend van de diepste stof? Wij zullen…

Ze keren langzaam terug naar onbehouwen staat en in verwering brengt zich iets ontzaglijkers aan het licht, dat ook in het gezicht van doden over een verleden leven triomfeert. Grondstof door nietsziende kracht bewoond, als van goden, in de grootste tempels en in broze geest vereerd. -------------------------------------------- Uit: 'IJsgang…

Er valt aan de toekomst niets te lachen; het voorvoelde falen des levens zelf dient grootste ernst gewijd, terwille van wat later weelde en fortuin zal zijn - een smetteloze, als gepoetste knopen blinkende blik zonder ontgoocheling, zonder vertwijfeling, vol weerbaar ongeschonden weemoed omdat het nooit zal komen, wat al in droom vervulling…

Laat op de avond laat het zijn of vroeg in nanacht, licht liefst ver – al leent ook paarlemoeren dageraad aan dit publieke werk subliem cachet. Het zij een zwijgen van koralen vergaan van dorst in lafenis – van wakend ontslapen bevinding wellicht doe dus vooral de ogen dicht. Men neme niet de tijd die schenkt zich wijd en wijd…

Ruïnes? Ik weet ze in mijn leven al. Een weids terrein vol brokken, zelf gemaakt, uit eigen grond gestampt. Maar avondgloed te Rome, zachtvurige zonsravage regenboogbekroond laat door geen glorieus verwoest bestaan zich evenaren. Ik aanzie die wondere ondergang, besef hoe mijne evenmin fataal en keer op keer als voor het eerst zal zijn…

…het broderietje kruip ik over, ‘t kuise blozende vergood ik, schroomvol ruisende de rode gewaden als bijna-dode wingerdbladen om haar heen, een ruif is zij mijn haverkist, mijn stoof van suikering, de kozende struise een struikje broos, ik heb mijn hand op dit broodje gelegd – de ruiker van haar konen rozen, zij is het blote fruit aan mij geopend…

Vergeet de groente vergeet het vergeten vergeet de vergankelijkheid eet wat je ziet weet wat je vergeet vergeet wat je ziet op de wandeling vergeet het licht op de wereld niet eet het licht drink het als wijn tot het stroomt door je bloedsomloop tot al het vergeten weten je uit de vingers bloeit. ---------------------- uit: 'Ontij',…

kleine droefheid roept en raast als regen in de duinen kleine droefheid kijkt verdwaasd naar de bramen neder. zwarte vrucht van droefheid in de regen, zoet en koud roept en raast, verdwaasd en teder. koude duinen, wolkenblauw bewaasd, omringen de verdwaalde droefheid, stervend haast, die in al haar kleinheid roept en raast. -------…

Stenen hebben een hart van brand. De tweede regel is verdampt in wind zo hard dat ik in elke hand een steen moet dragen staand op de kraterrand. De eerste regel ging verloren in mist boven de weg, rook- slinger door het land. Vuurslag, geweld van vallen. Ontelbaar maal toeval, gestapeld wegwijzer naar meer, verder, altijd dezelfde afval…

De rivier houdt van je. De rivier houdt eindeloos veel van je. De rivier zal alles van je slikken, een en al blinde liefe zal ze zijn. De rivier houdt van jou zoveel als van ieder ander. In haar armen mag je liggen, schoon zal zi je likken tot het bot. Van wie ze houdt, het laat haar koud. Maar wat je altijd meedroeg al die tijd, het…

Als hij lacht dan sneeuwt het rozen zijn wenkbrauw is een dennenbos of brandnetels, wuivend in de wind. Als hij lacht dan sneeuwt het rozen, ik heb hem lief, ik ben zijn kind. Zijn oor een vat vol fluistering, het fluistert er vol rozen en honinggeur hangt in zijn haar, zijn hand, een korenaar. Het sneeuwt, als hij lacht, vol rozen. In…