Alle inzendingen van Anneke

Vriendinnetje, het afscheid valt me zwaar Hoe snel en rustig ben je weggegleden Ik heb nog om wat extra tijd gebeden Maar ik verloor het van een engelenschaar Toch word ik iets opmerkelijks gewaar Ik heb het al eens eerder aangesneden Het wordt door atheïsten fel bestreden Maar ik ben jou, jij mij, wij zijn elkaar Hoe wonderlijk is het dat…

Ik ben een man, waar is mijn speer Ik mis de oude rituelen Zie hoe de jongens zich vervelen Ik stel me met een boek te weer Als ik het voor het zeggen had Dan stelde ik weer in de riten Machines kunnen zo verdrieten En de kantoortuin maakt zo mat Een ruimte om te mediteren Een plek voor zang, dans en lawaai En elke maandagochtend zweten…

Zondags nog op bezoek in het verpleeghuis zat ik naast hem hij was al zwak en broos de dag erna is hij stil heengegaan lang verwacht, maar nog te vlug als een arend die voor vliegen koos voorgoed, hij kwam niet terug.....…

Het is begin tweeduizend zeventien De ijzel is na één dag al verdwenen Weg koude handen, wangen, neus en tenen De school gaat weer beginnen zo te zien Een jongetje, gelaarsd, speelt vliegmachien Er dansen paraplu’s over de stenen Het is begin tweeduizend zeventien De ijzel is na één dag al verdwenen Vervaagd zijn kaarsjes, goud en haute cuisine…

Achter de kastanje die krankzinnig is geworden van de brullende merels, heel mooi zoetgevooisd melodieus maar toch als woedt er een uitslaande orgelbrand in de kathedraal (komt allen nu samen met blus dan wel spade, geen kelken Aärons geen klokjesblommen! kwelen zij a capella) - ten spoedigste, wat heet, ijlings wordt onze stort van tranen…

Sinds Parkinson de baton overnam slaat hij de maten van muziek met ledematen stijf en stram op de geestkracht van thermiek want van het concert des levens krijgt niemand het program…

Vier zwarte paarden voor een zwarte koets Gaan stapvoets richting kleine, witte kerk Weldra staat er een nieuwe marmeren zerk Waarop een lege hoorn des overvloeds Er hangt een wolk van licht boven de grond Waarin het lichaam van de vrouw straks rust De weduwnaar wordt zacht door haar gekust Ze is erbij, een glimlach om haar mond Hij merkt…

De mens waant zich de top der evolutie Wil te vaak tegenstellingen verscherpen Dat die illusies zijn blijft hij verwerpen Hij sluit zijn geest af voor een revolutie Kan tegenpolen moeilijk accepteren Hij denkt dat deze wezenlijk bestaan Daar andere werkelijkheden hem ontgaan Hij spartelt zinloos rond in twijfelmeren Van tweedeling voorlopig…

Kom tot bezinning en toef langer niet ‘Uw Heiland’ kwam er in mijn jeugd na tot We zongen in verzuilde tijden, spot Was kwetsend en gemeen op elk gebied Met ‘heerlijk, heerlijk, klinkt de vreugdetoon’ Begon altijd blijgeestig het refrein Het komt zomaar tevoorschijn uit mijn brein Daar lag het blijkbaar al die tijd gewoon Er waren zaal’gen…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe daar blonk een flonkering zacht langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van…

Aan het vervallen huis hangen nog de verveloze luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe…

De Papen schaarden haar onder de sletten Dat deed ook de door hen aanbeden God Men vloog zijn vijandin dus naar de strot Alras wist men haar buitenspel te zetten Ze maakten met zo’n schepsel korte metten Een ongehuwde moeder was verrot Al pieste juist haar minnaar naast de pot Veel rooie rakkers bleken marionetten Een katholieke krant deed…

De sfeer van de muziek die altijd rondom jou hangt het is de harmonie die naar je hart en ziel verlangt maar al die valse noten die schrijnende machteloosheid en zielenpijn waarom toch moet elke strofe, elk refrein de dirigent van jouw ziekte zijn…

DE LA FEMME 1791 Marie Olympe, dochter van een slager Of toch onwettig kind van een markies? Een jaar gehuwd leed ze een ‘groot’ verlies Trok naar Parijs en werd duvelstoejager Tot huwen was ze niet meer te bewegen Ze schreef komedies en een fel pamflet ‘De vrouw gelijke rechten voor de wet’ Spijtig genoeg had ze de tijdgeest tegen Niks…

Ik zeg u dank, hoge platanen Ook dit jaar is het uw tapijt Weer dat verrast en zeer verblijdt Al kan het nat zijn van uw tranen U plengt die samen met de wolken Ontroert mij, raakt mijn weemoed aan Straks humus, zal het blad vergaan Jong groen zal u daarna bevolken De levenskracht die in u schuilt Die zie ik aan met winterogen Ik leef…

In de doorwaakte nachten was de liefdeloze leegte schrijnender dan ooit geamputeerd van mijn demente maatje huilde in stilte mijn gewonde hart de innerlijke kracht die ik eens bezat werd mijn grote kwetsbaarheid want in de schuchtere ochtend voelde mijn kussen nat…

‘U zit op een immense roze wolk’ Een witte kaketoe was aan het woord ‘U hebt te zware ladingen aan boord We zullen zinken, dus zeg ik- ontvolk ‘U, tegenstander, bent in winterslaap Word wakker’ ik zeg ‘eigen volkje eerst’ Een kikker kwaakte luid en onbeheerst ‘Die geelkuif is een wolf verkleed als schaap’ ‘Wat een kakofonie, wat een lawaai…

Ik herkende de reflectie van het beslagen glas waarachter destijds luidkeels onmacht werd getoond de kou sloeg om mijn hart voelde opnieuw hoe onrust heerste sloffende voetstappen in de onooglijk saaie gang hoorde vals gezongen zinnen weer borrelt storm omhoog in mij geef het de ruimte die het verdriet van toen verdiende het spook van…

De pinguin was minister-president Hij had het druk met soebatten en sussen Hij streek de plooien glad, terwijl de mussen Van ’t dak vielen, dood, volgens Jan van Gent Dat weet hij aan klimaat en kampement Verkeerde dakbedekking, uitlaatgassen Van stinkdieren die zich niet wilden wassen Jan was een aanwinst voor het parlement ‘Wat doen we…

Elise Spauwen ging als eerste stemmen ’t Was in de jaren twintig, vijftien mei Haar tijd als circuspaardje leek voorbij Wat restte waren voetangels en klemmen Dat geldt voor alle vrouwen tot op heden Naast suikerklontjes geeft een heer gemaal Zijn echtgenote met de zweep, in taal Die nog van doen heeft met een grijs verleden De vrouw, ze…

Hoe vredig kan het dwalen tussen graven zijn zoekend naar geliefden de dood in namen uitgehouwen verweerde muren omsluiten liefdevol hun dierbaren stille najaarswolken hangen zwaar van regen over aangeharkte paden zelfs de stille wijsheid van de oude bomen traag bewegend in najaarswind laat troostende woorden los het zijn woorden…

Voor God alleen kreun je bij baren Zo opperde ooit Jan Calvijn Maria mag het niet meer zijn De kloosters gaan we doodverklaren Dat gaat ook gelden voor bordelen Van seks mag je genieten, deels Dan blijft het huwelijk wat speels Het celibaat schiep strijdtonelen Dat zorgde louter voor excessen Ambroise Paré gaf andere lessen Zo stelde deze…

Toen je alleen liep tussen de mensenmassa zag ik de pijn in je ogen van niet gehuilde tranen zag dat jij je eigen handen vasthield omdat er niemand was om ze te warmen die luisterde naar je verdriet jouw eenzaamheid te delen ik zag je mond glimlachen voelde dat je hart huilde en bang was voor de nieuwe nacht zoals alle andere…

Ik weet niet wat ik voel vandaag Zo'n vreemd gevoel van binnen Alsof er daar, het klinkt heel raar Iets dreigt te gaan beginnen Ik weet niet wat ik wil vandaag Ik kan het niet benoemen Maar alles lijkt gewoon teveel Teveel om op te noemen Ik wil de rust waarin ik was Het liefste niet verstoren Maar wat als uit dit vreemd gevoel Iets anders…

Ze smachtten dorstig naar hun Bruidegom Ze konden er wat van, Vlaamse begijnen Een paardenmiddel om niet weg te kwijnen Was pseudozwangerschap en sterrendom En Jezus schoof zijn voorhuid als een ring Beweert Cathrien van Sienna om haar vinger Miraculeus zo’n vreemde binnendringer Te gek voor woorden zo’n actieveling Christina Ebner nam…

Wat als de geur verviel, smaak niet bestond Wat als ook het gehoor verdween misschien Men nog wel tastzin had, maar niet kon zien Zou het dan zijn dat men de liefde vond? Wat als de grens die Adam trok vervloog En daarmee alle innerlijke strijd Verging, de mens geen weet meer had van tijd Van dag en nacht, zaken als laag en hoog Hij samenviel…

De avondschemering is gevallen de lucht zo boterzacht in de schaduw van de wind zet ik me op het oude bankje overdenk of ik de dag zinvol heb doorgebracht er mag geen dag voorbij gaan waar ik met spijt op terug moet kijken want dan zal blijken dat ik iemand heb tekort gedaan met een bezoekje een vriendelijk woord of handgebaar maar…

Het stille trok een streep onder gedachten doch ver verwijderd zijn maakte plaats voor leegte waarin ik geen gemoedsrust vind zonder stof voor praten enkel voor gebeden omdat mijn kind zijn kracht verliest die híj langzaam los moet laten het is niet te verhullen daarom verkiest míjn geest een overdaad aan bezigheden om de leegte op…

Herfstdraden dragen druppels tussen zon en schemerluchten ademen voetstappen op het zachte pad bedekt met kleurrijk sterfte zij draagt het leven op aan de geboorte van een nieuwe tijd fluisterend stil komt de natuur tot een grijze rust stil maar wereld er ligt hoop in elk gestorven blad dat heimelijk de aarde kust…

Voor Mila Op het rechte pad Groen aan weerszijden Werpt het rad zijn schaduw Hoe regelmatig draait het Rustig haal je adem, zelfs De ganzen houden rekening met je Geluidloos promoten ze groei De zon in de rug trek ik de kar Dat je de mond van je moeder hebt Gebarentaalt het riet De wilgen vormen een erehaag Die niemand beknot…