Alle inzendingen van Anneke

De vlinder had haar ei gelegd op een groen eikenblad er kroop een piepklein rupsje uit dat at en at en at het at het hele blaadje op en nam er nog een paar het spon zich daarna in als pop toen was het rupsje klaar er na een hele tijd een nieuw seizoen begon kroop daar een kleine vlinder uit die straalde in de zon ze dartelde de wereld…

Adem van de zee streelt het lichaam en de ziel je geeft je over in vervoering de euforie van geluksontroering heelt door haar macht de kracht want zij haalt alles uit de bron daar verdwijnt de grens die ik verzon in oneindigheid wenkt stralend licht het vergezicht naar kwaliteit van leven hier aan de zee vloeide onze liefde tomeloos…

Stevig in het zadel van het heden Gaat het oude ik hoop tegemoet Denkbeelden waar Kairos nog op broedt Zorg om de planeet, met recht en reden Zelfinzicht, de horizon verbreden Plannen die de mens nog niet bevroedt Stevig in het zadel van het heden Wordt het gouden kalf verwoed aanbeden Nieuwe geestdrift wordt nog niet begroet Neem het voortouw…

Een jarenlange liefde die mag zijn Van broekzak, hoed en rand, haver tot gort Waar je spitsvondig, kalm en wijs in wordt Met rozengeur, zonne- en maneschijn Een goed beveiligd, warm privé domein Waar helemaal niets aan mankeert of schort Een jarenlange liefde die mag zijn Die voedsel is, verjongend medicijn Er is genoeg en je komt niets tekort…

Zandkorrels de mensen, nietig, mieren Holderdebolder, haastig, want straks dood Wezens door elkaar sterk uitvergroot Bovenaan de keten van de dieren Staat de mens te vloeken en te tieren Altijd immers wacht hem Charon’s boot Zandkorrels de mensen, nietig, mieren Trachtend om zichzelf wat te plezieren Vechtend voor hun dagelijkse brood Zoekend…

In de wandelgang van ‘t oude hoofd dwaalt de drang van schrijven dat blijft bovendrijven in de kabbelende stroom van leven een gedachte die bewoog maar niet keren wilde het grote kind met zorgen dat in ontroering mijn moederhart verstilde en wagenwijd ontsloot ik neem het altijd mee toch eens los zal moeten laten tot voor de drempel…

Mens, bewoner van het laagland Strikt zich houdend aan de klok Geldwolf, sporter, beeldbuiskok Kaars ben je die te snel opbrandt Arm, je spreek- en redeneertrant Oppervlakkig of vol wrok Mens, bewoner van het laagland Die zich onnadenkend voortplant Nooit naar Toverbergen trok Kerven telde in zijn stok Niet kwam tot tijdloze stilstand Mens…

De trein vreet elke ochtend vele ikken En niemand die hun nare dromen duidt De klok zit hen voortdurend op de huid Hij blijft hardnekkig en standvastig tikken Zij trachten tevergeefs zich op te krikken Terwijl de informatie hen omsluit De trein vreet elke ochtend vele ikken Zij vinden niet de tijd zich te verkwikken Hij spuugt ze door de spuigaten…

Graag leg ik mijn oor te luisteren naar het stille om me heen geloof dat bloemen op de tafel tot me willen spreken ze zijn wel open doch ik kan ze niet verstaan zie nog teveel vervalste kleuren van het leven in de schaduw over de grenzen van het leven die banden van geliefden breekt noem het zielenpijn soms denk ik dat uit zwijgen…

Mijn mannelijke wortels, ondervoed, Die leefden in Noord-Israël weer op Een cursus vechten kreeg ze uit het slop Ze werden stevig en ik had weer moed In Frankrijk zag je vroeger het duel De pub was een arena voor de Britten Als je in de VS het niet ziet zitten Dan schiet je; zet je levens op het spel Waarmee kon je de jager in je temmen…

Ik was als Gregor, daar ik transformeerde Ik werd geen kever, maar een lieve hond Ik twijfelde, het leek me niet gezond Tot ik besefte dat dit mij iets leerde We waren één, hoe ik me ook verweerde Met alles één, met alles wat bestond Mijn rouwen om zijn dood was ongegrond De tijd stond stil, toen Kairos mij dicteerde Zoek niet zo driftig…

Hendrik Buurman Hendrik van de overkant deed samen met mij de krant hij las hem helemaal van A tot Z met als laatste de overlijdensberichten daarna legde hij hem opzij en zei dan steevast hetzelfde ‘het is goed, ik sta er nog niet bij’ vanmorgen heeft hij niet gekeken hij staat er nu wel bij ik leg de krant opzij en slik In Memoriam…

Fluit er een merel, dan voel ik geluk. Fluit er een merel ten hemel schreiend mooi in China terwijl ik niet in China ben; heeft naar verluidt men hier ter stede merels ook gehoord in het blauwe schemeruur van 3 Februarij 1603; zal, naar verwacht mag over zes weken, in mijn tuin hun lied weer klinken; stel dat ik al op weg zal zijn gegaan…

Ach, help mij toch voordat ik breek Hij noemt mijn zorgen hersenspinsels Mijn duisternis en angst verzinsels Hij maakt me met zijn taal van streek Hij hekelt woorden, pleit voor daden Zegt tot een hinkepoot, kom, ren Ik ben een vleesgeworden pen Gevuld met bloed en vloei balladen Ik hoor hem aan, maar kan niet meer De zieke, diep in mij…

Tegen het verweerde hek stond de eenzame violist ik zag hoe hij behoedzaam de strijkstok op de snaren lei ging eerst met de stilte in gesprek zette aan en hield weer in liet met gemak de snaren trillen zong daarbij een idyllisch lied had het node gemist en met applausgebaren en een glimlach wierp ik een muntstuk in de aftandse vioolkist…

Hoeven op de Ring rond Simonshaven Zijn het die de stille rust verbreken Warm is het onder mijn wollen deken Nu jij kortgeleden bent begraven Kan ik me aan het verleden laven Blijf ik in herinneringen steken Hoeven op de Ring rond Simonhaven Aan mijn voeten zitten zwarte raven Rouw gebiedend; aan de wand een teken Kans op vreugde vooralsnog…

Vriendinnetje, het afscheid valt me zwaar Hoe snel en rustig ben je weggegleden Ik heb nog om wat extra tijd gebeden Maar ik verloor het van een engelenschaar Toch word ik iets opmerkelijks gewaar Ik heb het al eens eerder aangesneden Het wordt door atheïsten fel bestreden Maar ik ben jou, jij mij, wij zijn elkaar Hoe wonderlijk is het dat…

Ik ben een man, waar is mijn speer Ik mis de oude rituelen Zie hoe de jongens zich vervelen Ik stel me met een boek te weer Als ik het voor het zeggen had Dan stelde ik weer in de riten Machines kunnen zo verdrieten En de kantoortuin maakt zo mat Een ruimte om te mediteren Een plek voor zang, dans en lawaai En elke maandagochtend zweten…

Zondags nog op bezoek in het verpleeghuis zat ik naast hem hij was al zwak en broos de dag erna is hij stil heengegaan lang verwacht, maar nog te vlug als een arend die voor vliegen koos voorgoed, hij kwam niet terug.....…

Het is begin tweeduizend zeventien De ijzel is na één dag al verdwenen Weg koude handen, wangen, neus en tenen De school gaat weer beginnen zo te zien Een jongetje, gelaarsd, speelt vliegmachien Er dansen paraplu’s over de stenen Het is begin tweeduizend zeventien De ijzel is na één dag al verdwenen Vervaagd zijn kaarsjes, goud en haute cuisine…

Achter de kastanje die krankzinnig is geworden van de brullende merels, heel mooi zoetgevooisd melodieus maar toch als woedt er een uitslaande orgelbrand in de kathedraal (komt allen nu samen met blus dan wel spade, geen kelken Aärons geen klokjesblommen! kwelen zij a capella) - ten spoedigste, wat heet, ijlings wordt onze stort van tranen…

Sinds Parkinson de baton overnam slaat hij de maten van muziek met ledematen stijf en stram op de geestkracht van thermiek want van het concert des levens krijgt niemand het program…

Vier zwarte paarden voor een zwarte koets Gaan stapvoets richting kleine, witte kerk Weldra staat er een nieuwe marmeren zerk Waarop een lege hoorn des overvloeds Er hangt een wolk van licht boven de grond Waarin het lichaam van de vrouw straks rust De weduwnaar wordt zacht door haar gekust Ze is erbij, een glimlach om haar mond Hij merkt…

De mens waant zich de top der evolutie Wil te vaak tegenstellingen verscherpen Dat die illusies zijn blijft hij verwerpen Hij sluit zijn geest af voor een revolutie Kan tegenpolen moeilijk accepteren Hij denkt dat deze wezenlijk bestaan Daar andere werkelijkheden hem ontgaan Hij spartelt zinloos rond in twijfelmeren Van tweedeling voorlopig…

Kom tot bezinning en toef langer niet ‘Uw Heiland’ kwam er in mijn jeugd na tot We zongen in verzuilde tijden, spot Was kwetsend en gemeen op elk gebied Met ‘heerlijk, heerlijk, klinkt de vreugdetoon’ Begon altijd blijgeestig het refrein Het komt zomaar tevoorschijn uit mijn brein Daar lag het blijkbaar al die tijd gewoon Er waren zaal’gen…

Het kerkje had zich al gevuld stemgeluiden liefkoosden het kindje in de kribbe daar blonk een flonkering zacht langs de zoldering dat alle aandacht kreeg sterrenlicht scheen door gekleurde ramen streelde het orgel dat tussen de balken zweeg doch lager fluisterde op klanken van koor en kerstmuziek ‘Wij komen tezamen’ naast tranen van…

Aan het vervallen huis hangen nog de verveloze luiken en haveloze voordeur in verschoten donkergroen aan het gebint wapperen spinnenwebben in de wind de tuin ligt er chaotisch bij emoties hangen als druppels aan de struiken hoe vredig was het leven toen de notenboom draagt nog steeds haar vrucht door de takken kijk ik naar de blauwe…

De Papen schaarden haar onder de sletten Dat deed ook de door hen aanbeden God Men vloog zijn vijandin dus naar de strot Alras wist men haar buitenspel te zetten Ze maakten met zo’n schepsel korte metten Een ongehuwde moeder was verrot Al pieste juist haar minnaar naast de pot Veel rooie rakkers bleken marionetten Een katholieke krant deed…

De sfeer van de muziek die altijd rondom jou hangt het is de harmonie die naar je hart en ziel verlangt maar al die valse noten die schrijnende machteloosheid en zielenpijn waarom toch moet elke strofe, elk refrein de dirigent van jouw ziekte zijn…

DE LA FEMME 1791 Marie Olympe, dochter van een slager Of toch onwettig kind van een markies? Een jaar gehuwd leed ze een ‘groot’ verlies Trok naar Parijs en werd duvelstoejager Tot huwen was ze niet meer te bewegen Ze schreef komedies en een fel pamflet ‘De vrouw gelijke rechten voor de wet’ Spijtig genoeg had ze de tijdgeest tegen Niks…