Alle inzendingen van Antje.

“Het is morgen een belangrijke dag.” Dat zei je lachend. “De dag der dagen.” Ik wist van niks. En wou het ook niet vragen. Waarom zo belangrijk? “Ja,” zei je, “Misschien wel de belangrijkste.” Hoe kon ik zoiets hebben gemist? Hoe kwam het, dat ik het niet wist? Toen begon het mij te dagen. Een voetbalwedstrijd. Daar ging jij heen. En…

Vandaag zag ik jouw stropdas terug. Mijn zoon droeg hem. Ook hij is als een duif zo grijs... Ik weet nog dat je die stropdas kocht, je lette niet eens op de prijs. Maar bij de kassa: vijf en twintig euro. Je zei: “Wat een afzetterij.” ik hoor nog de verkoper: “Het is niet duur, Meneer, 't is echte zij.” “Nou vooruit, voor deze keer.”…

Jij. Je kwam van ver. Want jij zocht mij. Toen kwam je heel dichtbij. Jij. Je bent gebleven. Mijn hele leven. Vol van geluk, voor jou en mij. Jij. Jouw leven nam een eind. Verder nog bij mij vandaan. Alleen liet je mij. Jij. Jij hield van Gods belofte. Je gaf die ook aan mij. De hoop op eeuwig leven. Die belofte maakt me blij…

Zij zit op een troon. Haar scepter wijst naar mij. Altijd naar mij. Zij corrigeerde, schaafde me bij. Altijd liefdevol voor mij. Ik hoor steeds haar stem. Terwijl ik aandachtig luister. Altijd maakte ze me blij. Haar stem zo vol liefde, Nooit een reden voor pijn. Ze leerde mij, om net zo te willen zijn. Ik luister gewillig. Want…

Mijn vader droeg altijd een pet. Hij was geruit, een hele donk're. Met een drukknoop en een klep. Hij ging alleen maar af in bed. En reed hij op zijn brommertje, de pet ging altijd mee. En maakte hij een ommetje, dan groette hij ermee. Nu hij allang er niet meer is. Terwijl ik soms eens aan hem denk.... dan zie ik nog alleen die pet.…

In het vroege morgenuur, het is vandaag alweer de vierde, zit ik stilletjes hier en schrijf een lijstje, voor wat boodschapjes op een vodje van papier. Brood moet ik halen, en boter is er niet en afwasmiddel, die citroenige, en wat potjes rode biet. Heel zuinigjes aan, 'k heb alleen maar Ach Owee 't is al bijna op... en de hele maand…

Het verlangen van mijn hart, brengt herinnering naar boven. Uit die tijd van toen... zolang al weer geleden. Twee handen liefdevol gevouwen om mijn gezicht. Twee lippen zo dichtbij, altijd klaar voor een zoen. Ik doe maar vast mijn ogen dicht. Je hield altijd van mij. Mijn hart vertelt het mij. Elke dag kreeg ik een andere naam, welke…

Vandaag is alles anders. Het is een vreemd gevoel. Alsof er telkens tranen komen en wist ik maar waarom. Ik woon hier bij bejaarden, omdat ik er zelf één ben. Er is er eentje heel erg ziek, één die ik heel goed ken. O, eigenlijk weet ik wel waarom. De dood heerst immers nog als koning. Ze volgt de weg van al het aardse, de weg naar haar…

Op de maat van sfeervolle klanken zwaaien wij onze armen up. Van rechts naar links en van links naar rechts. We doen de warming-up. Dan maken we een dansje op het ritme van een muziekje. Van één, twee, klap, klap, klap, drie, vier, stap, stap, stap.. We draaien ons hoofd naar rechts en langzaam weer naar links. Tellen onze vingers één…

De dag is al lang begonnen als ik op blote voeten de badkamer in vlucht. Peinzend kijk ik om mij heen en slaak een diepe zucht. De buurvrouw klopt alweer haar kleedjes, op zoek naar wat denkbeeldig stof. Ze doet haar best maar, al doet ze maar alsof. Ik moet me nu toch haasten in het steeds helder wordend licht. Ik zoek op blote voeten…

Een karretje op de zandweg reed, 't was in het groene dal, in 't stille dal, waar kleine bloempjes bloeien overal. Klein vogelijn op groene tak, zingt daar zijn lustig lied, terwijl in 't schommelend wiegje, het wonder is geschied. Ei,ei, 't was in de Mei, ja, ja. En achter gindse heuvelen, voor 't vallen van de nacht, antwoord de koekoek…

Impulsief en onvoorwaardelijk. vroeg je mij ten huwelijk, die dag. Tussen twee zoenen, klonk het antwoord zacht: “Ja ik wil, maar ‘k poets niet jouw schoenen.” Ik hoor nog steeds jouw schaterlach.…

Het ritme van de dag en van de nacht, van eb en van vloed. Tikt als een klok door alle seizoenen. Net zoals het ritme van de mensheid dat doet. Wij passen ons aan, aan het licht, aan het donker. Actief overdag, passief in de nacht. Onze biologische klok houdt over ons de wacht. Soms brengen we hem uit balans, als we waken tot diep in de…

Als de slaap maar steeds blijft wijken, zit ik daar toch niet zo mee. Maak dan steevast maar een puzzeltje. Of maak er soms wel twee… Ik kies dan meestal voor sudoku. Hij houdt zorgvuldig mijn gedachten tegen ze gaan niet verder dan… van één tot negen. Negen, acht, zeven kijk, hier komt de zes. Eén twee drie vier, zie, de vijf die komt…

Wat is leven. Is het mijn hartenklop? De omloop van mijn bloed? De regelmaat van mijn adem? Die vragen komen in mij op. Dit zijn slechts de instrumenten, die voor het leven nodig zijn. Hoe komt het dat ik vreugde vind in de schoonheid van een bloem. En blijheid bij het spelen van een kind. Hoe kan het dat ik liefde voel, voor iemand die…

Nare dromen ontwikkelen zich in mijn brein. Door de capsule die ik kreeg, tegen de pijn. Ik lig in mijn bed en wil opstaan. Mijn hand tast naar de rollator voor mijn bed. Hij staat er niet, wie heeft hem weggezet? Eerst het licht maar aan. Ik trek aan het touwtje boven mijn bed, geen licht. Ik trek nog weer, geen licht, alles is donker…

Ik krijg een groot geschenk, ik ben blij, al heb ik het niet verdient. Ik wist het zelfs eerst niet, ik hoorde het van een vriend. Hij vertelde mij, dat ik sterfelijk ben, nooit had ik daar aan gedacht. Toen zag ik om mij heen de mensen sterven, dat had ik niet verwacht. Waarom in dit korte leven? “Waarom, “vraag ik me af, “waarom? “ een…

De dagen rijgen zich aaneen, met steeds dezelfde rituelen. Ik voel me als een kuddedier. Een beetje opgejaagd door mensen die voor helper spelen. Zij rijgen met minuten en iedere minuut dat is er een. Ik sukkel maar wat mee, dankbaar voor elk gebaar. En volg maar heel gedwee. Ik glimlach maar een beetje over hun bedrijvigheid. Want ik…

In deze door zonde overspoelde wereld, zie ik, als ik het wil zien toch Gods liefde en goedheid, misschien. In de schoonheid van de schepping. De geurende bloesem in de lente, een tapijt van sneeuwklokjes en krokussen. Kleurige vlinders overal en vogels en bloemen, zonder tal. Ja, als ik wil zien, dat zeg ik goed. Wat moet ik ermee als…

Bij de voorraadkast van mijn gedachten schuif ik het deurtje open. Het lijkt er opgeruimd. Verdrietjes en pijntjes keurig op stapeltjes. Geen vodderige boel. Ik trek er maar niets tussen uit. De plank erboven, boordevol herinneringen. Vandaag zijn ze niet nodig. Ze liggen netjes soort bij soort. Ik zoek en vind de plank, waar ik mijn…

Ik heb je neergelegd in een bed van zand. Jouw naam gegrift in steen. Blauw als het water waar je zo van hield. Zo lang, zo lang alweer geleên. 'k Beleef nog altijd die momenten, van hoe ons samenzijn begon. Ik kan ze niet vergeten, omdat ik toen mijn leven, pas leven noemen kon. De jaren die verstreken zijn, maakten van mij een oude vrouw…

Kijkend naar de maan, in het duister van de nacht, voel ik de stilte om mij heen... De schoonheid van het koele licht. Als een trouwe wachter, eenzaam en alleen. En denk aan hem die alles maakte, hoe groot zijn liefde wel moet zijn. Zijn macht die hij gebruikte, voor zon en maneschijn. Hij vat de zeeën in zijn hand, weegt de bergen in…

Ik richt mijn woorden tot Uw oor, wil liever nog Uw hart bereiken. En valt er dan een stille traan, die zich met Uw glimlach mengt, dan dank ik U daarvoor. Het blijkt dan, dat U hebt verstaan, tussen de regels hebt gelezen, wat nimmer werd gehoord, en misschien werd verzwegen, of door tranen werd gesmoord. Ziehier, de kracht die uitgaat…

Wat is tijd, staan we erbij stil? Nee, hij is alweer verleden. Één minuut, zestig tellen met een zucht ertussen. Één uur, lang als je wacht kort in gelukkige uren van de nacht. We plakken slechts een etiketje, een terugkomend ritueel de tijd gaat gewoon verder Ja, weet hij veel… Dagen, jaren, eeuwen we kijken erop terug. Soms gelukkig…

Afhankelijk zijn, nee, nee, in geen geval. Toch hebben we meesters zonder tal. Dat weten we veelal niet, omdat je ze niet ziet. Ze blijven op de achtergrond, houden ons stiekem gezond. Toch zou het beter voor ons zijn te beseffen dat ze er zijn. Ons hartje klopt van vroeg tot laat. Houdt over ons de wacht, want... zolang het met de adem…

Met rozen op de wangen, en haartjes zacht en blond. De oogjes blikken vrolijk lachend, tot kusjes geven neigt de mond… Wie voelt niet in 't hart, een trilling van genegenheid, voor dit aanminnig mensenkind. Lopend in een helder licht, alsof immerdoor de zon maar stralend schijnt. Zij strooit alleen maar liefde, als bloempjes om zich heen…

Als gouden appels in zilveren beeldsnijwerk, is een woord, gesproken op de juiste tijd ervoor. Woorden, uitgesproken, zo'n drieduizend jaar geleden. Door een man die vroeg om wijsheid. Hij had erom gebeden. Toch bleek het niet genoeg. Zijn conclusie was: "Alles is ijdelheid, een najagen van wind." Door zijn wijsheid maakte hij dit onderscheid…

Ik zit hier heel alleen en overdenk de dingen. Alles is kalm en rustig. Toch ben ik wat verdrietig. Er is zoveel leed om mij heen. Allemaal worden we oud. Pijntje hier, pijntje daar. We drinken koffie en praten wat met elkaar. Dat helpt, het leven is dan niet zo koud. Toch kan het zo gebeurd zijn. Het geluid van de ambulance rukt je…

Zie de sterren aan de hemel, probeer ze eens te tellen. Je bemerkt dat je erin verdrinkt. Net als de hemel druppelt van de regen, duizend, duizenden druppels. Nooit genoeg, nee, nooit genoeg. Als de zandkorrels aan de zeeoever. Zo oneindig, oneindig veel. Zou je ze proberen te tellen, vallen ze van tussen je vingers als een niet te keren…

We leven met elkaar hier, in dit landje. Op ons kleine stukje grond, zo zeker zo veilig. Ons eigen eilandje, omheind en afgebakend, als was het heilig. Toch kruisen zich onze wegen, als we onze veiligheid verlaten gaan. We komen steeds elkaar weer tegen, als we buiten onze grensjes gaan. Dan gaan we vergelijken, argwanend zien we elkaar…