Alle inzendingen van Antje

Een karretje op de zandweg reed, 't was in het groene dal, in 't stille dal, waar kleine bloempjes bloeien overal. Klein vogelijn op groene tak, zingt daar zijn lustig lied, terwijl in 't schommelend wiegje, het wonder is geschied. Ei,ei, 't was in de Mei, ja, ja. En achter gindse heuvelen, voor 't vallen van de nacht, antwoord de koekoek…

Impulsief en onvoorwaardelijk. vroeg je mij ten huwelijk, die dag. Tussen twee zoenen, klonk het antwoord zacht: “Ja ik wil, maar ‘k poets niet jouw schoenen.” Ik hoor nog steeds jouw schaterlach.…

Het ritme van de dag en van de nacht, van eb en van vloed. Tikt als een klok door alle seizoenen. Net zoals het ritme van de mensheid dat doet. Wij passen ons aan, aan het licht, aan het donker. Actief overdag, passief in de nacht. Onze biologische klok houdt over ons de wacht. Soms brengen we hem uit balans, als we waken tot diep in de…

Als de slaap maar steeds blijft wijken, zit ik daar toch niet zo mee. Maak dan steevast maar een puzzeltje. Of maak er soms wel twee… Ik kies dan meestal voor sudoku. Hij houdt zorgvuldig mijn gedachten tegen ze gaan niet verder dan… van één tot negen. Negen, acht, zeven kijk, hier komt de zes. Eén twee drie vier, zie, de vijf die komt…

Wat is leven. Is het mijn hartenklop? De omloop van mijn bloed? De regelmaat van mijn adem? Die vragen komen in mij op. Dit zijn slechts de instrumenten, die voor het leven nodig zijn. Hoe komt het dat ik vreugde vind in de schoonheid van een bloem. En blijheid bij het spelen van een kind. Hoe kan het dat ik liefde voel, voor iemand die…

Nare dromen ontwikkelen zich in mijn brein. Door de capsule die ik kreeg, tegen de pijn. Ik lig in mijn bed en wil opstaan. Mijn hand tast naar de rollator voor mijn bed. Hij staat er niet, wie heeft hem weggezet? Eerst het licht maar aan. Ik trek aan het touwtje boven mijn bed, geen licht. Ik trek nog weer, geen licht, alles is donker…

Ik krijg een groot geschenk, ik ben blij, al heb ik het niet verdient. Ik wist het zelfs eerst niet, ik hoorde het van een vriend. Hij vertelde mij, dat ik sterfelijk ben, nooit had ik daar aan gedacht. Toen zag ik om mij heen de mensen sterven, dat had ik niet verwacht. Waarom in dit korte leven? “Waarom, “vraag ik me af, “waarom? “ een…

De dagen rijgen zich aaneen, met steeds dezelfde rituelen. Ik voel me als een kuddedier. Een beetje opgejaagd door mensen die voor helper spelen. Zij rijgen met minuten en iedere minuut dat is er een. Ik sukkel maar wat mee, dankbaar voor elk gebaar. En volg maar heel gedwee. Ik glimlach maar een beetje over hun bedrijvigheid. Want ik…

In deze door zonde overspoelde wereld, zie ik, als ik het wil zien toch Gods liefde en goedheid, misschien. In de schoonheid van de schepping. De geurende bloesem in de lente, een tapijt van sneeuwklokjes en krokussen. Kleurige vlinders overal en vogels en bloemen, zonder tal. Ja, als ik wil zien, dat zeg ik goed. Wat moet ik ermee als…

Bij de voorraadkast van mijn gedachten schuif ik het deurtje open. Het lijkt er opgeruimd. Verdrietjes en pijntjes keurig op stapeltjes. Geen vodderige boel. Ik trek er maar niets tussen uit. De plank erboven, boordevol herinneringen. Vandaag zijn ze niet nodig. Ze liggen netjes soort bij soort. Ik zoek en vind de plank, waar ik mijn…

Ik heb je neergelegd in een bed van zand. Jouw naam gegrift in steen. Blauw als het water waar je zo van hield. Zo lang, zo lang alweer geleên. 'k Beleef nog altijd die momenten, van hoe ons samenzijn begon. Ik kan ze niet vergeten, omdat ik toen mijn leven, pas leven noemen kon. De jaren die verstreken zijn, maakten van mij een oude vrouw…

Kijkend naar de maan, in het duister van de nacht, voel ik de stilte om mij heen... De schoonheid van het koele licht. Als een trouwe wachter, eenzaam en alleen. En denk aan hem die alles maakte, hoe groot zijn liefde wel moet zijn. Zijn macht die hij gebruikte, voor zon en maneschijn. Hij vat de zeeën in zijn hand, weegt de bergen in…

Ik richt mijn woorden tot Uw oor, wil liever nog Uw hart bereiken. En valt er dan een stille traan, die zich met Uw glimlach mengt, dan dank ik U daarvoor. Het blijkt dan, dat U hebt verstaan, tussen de regels hebt gelezen, wat nimmer werd gehoord, en misschien werd verzwegen, of door tranen werd gesmoord. Ziehier, de kracht die uitgaat…

Wat is tijd, staan we erbij stil? Nee, hij is alweer verleden. Één minuut, zestig tellen met een zucht ertussen. Één uur, lang als je wacht kort in gelukkige uren van de nacht. We plakken slechts een etiketje, een terugkomend ritueel de tijd gaat gewoon verder Ja, weet hij veel… Dagen, jaren, eeuwen we kijken erop terug. Soms gelukkig…

Afhankelijk zijn, nee, nee, in geen geval. Toch hebben we meesters zonder tal. Dat weten we veelal niet, omdat je ze niet ziet. Ze blijven op de achtergrond, houden ons stiekem gezond. Toch zou het beter voor ons zijn te beseffen dat ze er zijn. Ons hartje klopt van vroeg tot laat. Houdt over ons de wacht, want... zolang het met de adem…

Met rozen op de wangen, en haartjes zacht en blond. De oogjes blikken vrolijk lachend, tot kusjes geven neigt de mond… Wie voelt niet in 't hart, een trilling van genegenheid, voor dit aanminnig mensenkind. Lopend in een helder licht, alsof immerdoor de zon maar stralend schijnt. Zij strooit alleen maar liefde, als bloempjes om zich heen…

Als gouden appels in zilveren beeldsnijwerk, is een woord, gesproken op de juiste tijd ervoor. Woorden, uitgesproken, zo'n drieduizend jaar geleden. Door een man die vroeg om wijsheid. Hij had erom gebeden. Toch bleek het niet genoeg. Zijn conclusie was: "Alles is ijdelheid, een najagen van wind." Door zijn wijsheid maakte hij dit onderscheid…

Ik zit hier heel alleen en overdenk de dingen. Alles is kalm en rustig. Toch ben ik wat verdrietig. Er is zoveel leed om mij heen. Allemaal worden we oud. Pijntje hier, pijntje daar. We drinken koffie en praten wat met elkaar. Dat helpt, het leven is dan niet zo koud. Toch kan het zo gebeurd zijn. Het geluid van de ambulance rukt je…

Zie de sterren aan de hemel, probeer ze eens te tellen. Je bemerkt dat je erin verdrinkt. Net als de hemel druppelt van de regen, duizend, duizenden druppels. Nooit genoeg, nee, nooit genoeg. Als de zandkorrels aan de zeeoever. Zo oneindig, oneindig veel. Zou je ze proberen te tellen, vallen ze van tussen je vingers als een niet te keren…

We leven met elkaar hier, in dit landje. Op ons kleine stukje grond, zo zeker zo veilig. Ons eigen eilandje, omheind en afgebakend, als was het heilig. Toch kruisen zich onze wegen, als we onze veiligheid verlaten gaan. We komen steeds elkaar weer tegen, als we buiten onze grensjes gaan. Dan gaan we vergelijken, argwanend zien we elkaar…

Waarom zijn wij hier? Waar komen wij vandaan? Zullen wij blijven bestaan, als de zon eens dood zou gaan? Berekeningen worden gemaakt. Voorspellingen gedaan. Op Mars een nederzetting plaatsen? Of een vluchtroute naar de maan? Maar als de zon zou sterven, blijft de maan dan wel bestaan? Geleerden buigen zich hierover. Veroveren de ruimte…

Hoe groot is toch Uw liefde. Veel groter dan mijn hart. Het kan het niet bevatten. Tot barstens toe wil het juichen, vertellen over Uw goedheid en grenzeloze macht. De jonge stieren van mijn lippen zijn voor u. geen vrees weerhoudt mij meer, voor mensen die u haten. Verstomd is hun geluid. De vreugde u te kennen, stijgt nu boven alles…

Geweven met de fijnste draden, draden, fijner dan het fijnste goud. Bedenk: ‘dit kostbare weefsel is aan jullie toevertrouwd.’ 't Was onzichtbaar, teer en kostbaar. Kwetsbaar nog als porselein. Geweven op een plekje, waar het veilig en vertrouwd zou zijn. Koester het met zachte handen, om vol liefde te beleven: Hoe zich een nieuwe mens…

Nu ben je zelf een vader. Vader van een eigen zoon. Het leven treed nu nader, niet alles meer gewoon. Je liefde is enorm, voor dit zo kleine wonder. Jouw hart loopt barstensvol, nooit kun je er meer zonder. Nu ken je het geheim. Je weet nu wat geluk betekent. Nu vorm je een gezin, maar pas aan het begin. Je zult nu moeten leren, wat…

Ze was al weg... vóórdat ze stierf. Ze dwaalde door de gangen. Op zoek naar iemand, die er niet meer was. Ze kon het niet bevatten. Hij zat bij haar aan het ontbijt, dronk samen met haar koffie. Zo was hij er... en dan ineens was ze hem kwijt. Maar zingen, dat kon ze. Alle liedjes uit haar kindertijd. Zo lang, zo lang geleden. Geen…

Soms zijn mijn gedachten vrolijk heb ik zin iets geks te doen. ‘k bekijk de mensen olijk, ben vlugger met een zoen. ’t Gebeurt niet alle dagen, dat ik zo vrolijk ben, o nee. Dan moet ik blijven klagen, Lijdt aan PHPD, van hier tot aan de zee. De vrolijkheid zit er dan onder, een laagje ijs bedekt hem dan. Maar vaak gebeurt het wonder……

Mijn printer ratelt. Gooit snel papier naar buiten. Alles wat ik schreef in zwarte letters. Dan zwijgt hij weer, deed alleen wat ik hem vroeg. Meer hoeft ook niet, het is voor mij genoeg. Zo heeft hij mijn gedachten vastgelegd. Alles wat ik in woorden heb gezegd. Het is eigenlijk heel bijzonder. We noemen het dan taal. Een verzameling klanken…

Kon ik ze maar even stoppen. Even laten zwijgen, even stil. Ze doen niet wat ik wil. Ze knijpen nooit een oogje toe. Doen niet wat ik verwacht. Ze zwijgen nooit, vooral des nachts. Een paar uur vraag ik maar om wat vergetelheid. Ze gunnen me niet die tijd. Ik vraag alleen een beetje moed, om iets te doen, wat moeilijk is, waar durf…

Er kwam een vogel gevlogen, zet zich neder op mijn voet. Hij had een briefje in zijn snavel, van mijn liefste een groet. Lieve vogel vlieg maar verder, neem een kus mee en een groet. Want ik kan niet met je meegaan, omdat ik hier blijven moet.…

Hij heeft een heel kort lontje en zijn tenen zijn te lang. Je hebt hem zomaar op de kast, daar zit hij hoog en droog, maar houdt zich aan een strohalm vast. Zij steekt haar neus steeds in de wind, al loopt dat dikwijls in de soep. Dan zit ze met de handen in het haar, waarbij ze zelf haar boontjes dopt. En schrobt dan maar haar eigen stoep…