Alle inzendingen van Antje

In het nachtelijke donker, in de stille uren, drijven mijn gedachten mee over de grote levenszee. Ik vaar reeds lang in kalmer water, met hier en daar wat averij, door hoge golven, woeste baren. Ik stuurde af en toe wat bij. Soms is er nog wat deining, een lichte rimpeling… als mijn gedachten wijlen bij een lieflijke herinnering. De…

Herinneringen zijn als stenen, gebarsten en verweerd. Door onkruid overwoekerd. Vast verankerd, onverteerd. De tijd spreidde zijn mantel uit, van zacht en vochtig mos. Half bedolven in het zand, in een donker, duister bos. Ze liggen daar te wachten, op iemand die ze vindt. Lang vergeten zwijgende gedachten, in regen en in wind.…

Soms sla ik spijkers met koppen, als ik ze maar niet op laag water zoek. Dan zet ik de puntjes op de i, als ik door de bomen het bos maar zie. Dan krijg ik boter bij de vis, maar hom of kuit dat kies ik niet. Soms smeer ik wel een beetje stroop, hoewel ik heel veel door de gootsteen giet. Zo blijf ik bij mijn eigen leest. Ze jagen mij niet…

Vlak boven de tafel, zie ik jouw ogen. Vanaf jouw portret, kijk je me aan. Ja, ze lachen een beetje, vormen de vreugd in mijn bestaan. Jouw blauwe ogen, het was het eerste wat ik van jou zag. Ik was een kind van zestien en wist er van de liefde niets, tot ik in jouw blauwe ogen keek, die dag. Je zei: ‘Ik kom je halen, durf je achterop?…

Korte dagen, lange donk're nachten. Kale bomen, alles grauw en zwart. Mensen gezichtsloos. Weggedoken in muts en jas. Huiverend, ploeterend in weer en in wind. Zoekend naar warmte bij huis en bij haard. Toch was het eens anders, herinneringen blijven bewaard. Om sleetje te glijden een tocht op de schaats. Daarvoor is alleen in…

De sneeuw valt zacht, op heg en struik, de takken als met witte bloesem overdekkend. Met glinsteringen in het witte winterlicht. Geluidloos dekt de sneeuw de aarde dicht. Elk geluid klinkt nu gedempt. Het ligt daar stil en koud te zijn. Als met een zachte deken toegedekt, in zoete rust, nog ongerept en rein. Een poes waagt zich naar buiten…

Ik leg mijn hart in de toekomst en wacht… meer doe ik niet. De ander kijkt met een vraag. Hij zegt: ‘ Wat dom, je leeft immers vandaag.’ Ja, vriend dat moet ik ook, maar mijn hart reist al vooruit naar een leven vol van vreugd en blijheid. Door de belofte van een leven… In eeuwigheid.…

Als mijn ogen water waren, dan zou het stromen. Over jouw haren, jouw handen, jouw gezicht. Het is niet mogelijk, de deuren blijven dicht. We kunnen alleen maar huilen, al zien we de tranen niet. Zelfs woorden zijn haast niet te vinden, bij dit zo groot en onbeschrijfelijk verdriet. Antje.…

Hij was maar een mens, een gewone jongen. De zoon van de timmerman. Ze sloegen grote spijkers, door zijn voeten en handen. Zijn rug tot bloedens opengereten door de harde uiteinden van de gesel. Een doornenkroon op zijn hoofd. Tot bloedens geslagen. Hij schreeuwde het uit: “ Mijn God, mijn God, waarom hebt U mij verlaten." Hij zag…

Herinneringen zijn als wolken, zachtjes drijvend langs de horizon. In rossige tinten kleurend, bij de ondergaande zon, wachtend op de nacht. Als stille wateren door de wind in beroering gebracht. Gestalten treden nader, spreken en maken gebaren. Dat is waaraan ik ze herken. Mijn moeder met haar schort, haar vinger geheven. Ik ben immers…

Ik leef mijn leven elke dag weer Dag in dag uit voorbij glijdend in stilte, maar wel zonder jou. Het went al hoor maar herinneringen blijven. Het leven gaf me wat ik wou. Het is wel goed al is het zonder jou. Ik zou zo graag… Zeg het maar niet, leef maar je leven. Aanvaard het zo het is, al ben jij er niet. Ik voel me moe, het…

Herinneringen zijn als bloemen, je kunt ze plukken op de woorden van een lied. Soms rollen tranen, maar verdrietig zijn ze niet. Je ruikt hun geur, ziet weer hun kleur. De handen die ze gaven, zodat ze troosten, laven. Je bent weer kind, als met de geur van brem en kamperfoelie. De zilte geur van zee en strand. Rennende voeten in het…

Ik weet niet wat ik jou zou zeggen, als je hier bij mij zou zijn. Ik denk wel dat er tranen drupten, omdat ik blij, zo blij zou zijn. Het is natuurlijk dwaas, om zo te denken. Mijn fantasie gaat dikwijls met mij op de loop. Het verlangen naar jouw blauwe ogen, vervult mij telkens weer met stille hoop. Een mens moet blijven hopen, op zich…

En hij wilde haar wel zoenen, maar benauwdheid hield hem tegen. En zij was wat verlegen, wilde graag haar warmte geven. Toch scheiden zich hun wegen. Jammer, zo jammer. En de zomer gaf zijn warmte, daar kon hij niet goed tegen. Want grote wolken stuifmeel, benauwden hem het leven. Want hij wilde haar graag zoenen, toch scheiden zich hun…

Drie enorme reuzen omringen mij. Zorg...Tijd en Geld. De derde is nog een beetje groter, want alles draait om hem. En ik lig aan hun voeten, roepend: “Help... help, help. “Tijd, wat denk je? Vijf minuten?” “En Geld, kan dat?“ “Hangt er vanaf hoe goed ze is verzekerd: AV-plus of AV-optimaal.” En ik lig daar maar, voor paal. Eindelijk word…

Er is een heel klein diertje, het helpt je tegen pijn. Welk diertje zou dat kunnen zijn? Want je verslindt hem wel met huid en haar. Ja, griezel maar een beetje, maar het is toch echt wel waar. Nee... het is heus geen lolletje. Het is een paraceta... molletje.…

De pen op tafel dwingt mij om te schrijven. 't Verlangen van mijn hart doet gevoelens bovendrijven. Hoe heerlijk is het, als ik woorden vind. Het vult mijn dag, blij als een kind. Het zijn zo vaak die kleine vreugden in mijn leven, die het leven aangenaam doen zijn. Verdriet en pijn worden verdreven. Zoekend reis ik door mijn geest…

Wat rijmt er op pijn? Niets... want pijn valt niet te rijmen. Misschien met wat zonneschijn, want een beetje warmte is altijd fijn. Of misschien maneschijn, als ik in het donker van de nacht, de slaap niet vat. Dan is mijn venster, niet zo'n donker en zwart gat. Wellicht een glaasje wijn, dat kan ook heel lekker zijn. Geeft ook wat…

De zwarte merel is er weer. Nu voor mijn venster, de blauwe regen zich tooit, in vol ornaat van blauw en groen. Rijker en mooier dan ooit. Er is weer plaats voor hem. Sinister en zwart tekent hij zich af, tegen het oranjerood van de ondergaande zon. Schaterend tussen het weelderig groen. Of hij al een vrouwtje voor zich won? Aan zijn gedrag…

In het donker van de nacht, als de slaap maar steeds blijft wijken... lig ik met gesloten ogen, diep in mijzelf terug te kijken. Mijn herinnering brengt mij terug, heel ver, tot wel een jaar of zes. Op klompjes, heel alleen zwierf ik daar door de hei. en ruik de geur van kamperfoelie, en zie... het felle geel van brem, wat was ik zorgeloos…

De blauwe regen op ons pleintje, tooit zich wazig groen. Zijn lange vingers tastend, naar de warme lentezon. Hij moet zich haasten, 't is al April, dus niet gewacht. Nog maar enkele weken, tot zijn bloesempracht. De merel wil zo graag Zijn nestje bouwen. Terwijl hij wacht op zijn dichte bladervracht. Bij het dalen van de avondzon,…

Het oor waarmee wij horen, getuigt van grote wijsheid, genialiteit. Toch heeft het onze hersens nodig, voor begrip en onderscheid. Een ingebouwde filter, laat woorden binnen, of juist niet, soms bewust, soms automatisch. Stel jezelf open, of juist niet. Het kan beslissen over dood of over leven. Een waarschuwing opnemen of negeren, hangt…

Ik had een broer, hij floot altijd. Niet omdat hij vrolijk was, oh, nee, integendeel... maar omdat hij bang in 't donker was. Door altijd te fluiten, als hij 's avonds onder stergeflonker, van zijn meisje kwam... voelde hij zich niet meer zo alleen, met al die schaduwen om zich heen. Ja, hij heeft wat afgefloten, zijn hele leven lang…

Tranen rolden vanmorgen: “Stel dat het Uw kinderen zijn.” Ja, stel dat het mijn kinderen zijn. Grote bruine ogen, die verbaasd de wereld in zien. In wat voor wereld worden ze geboren, heen en weer gesmeten. Hen wordt niets gevraagd. Beslissingen van mensen zonder honger. Gierig om elk stukje brood. Vondel beschreef het al: “Wat kan de…

Slechts een verlangen, diep in mijn hart. Een doffe plek, omdat ik je zo mis. Een koesterende warmte, stroomt in mijn bloed. Slechts bij de gedachte: “Ik hou zo van jou.”…

Twaalf pootjes, twaalf vleugels, hier en daar wat geel erbij. een zwart fluwelen mutsje, heel voornaam. Zes mezen komen eten, allemaal tesaam. Op en neer, en heen en weer, kom en ga soms ondersteboven doen ze elkander na. 't Is één groot feest, en ik geniet het meest. Dan in één roetsj... naar de overkant. Naar Rikus: “Kom jongens…

Soms heb ik het gevoel. Dat ik twee mensen ben. Het lichaam en de geest. De geest woont in het lichaam. En stuurt het aan daarom. Maar soms … is het net andersom. Want als de pijnen toeslaan, ben ik alleen maar lichaam. De geest komt in het nauw. Hij wil wel op de vlucht slaan. Maar heeft geen plaats om heen te gaan. Dan zoek ik naar…

Samen kozen wij de steen, die nu jouw laatste rustplaats siert. We kozen voor doorschijnend blauw, doorschijnend als het water, waar je zo van hield, met groen gesierd. Het zachte groen, van riet, zoals het in de lente groeit. Met hier en daar een rode bloem, die aan de oever bloeit. Twee kleine vogels, kijken neer, naar waar jouw naam…

De woorden die ik schrijf, zijn nooit eens naar mijn zin. Ik ben al ontevreden, als ik er aan begin. De letters rijgen zich aaneen, als kralen aan een ketting. Ik meng dan klank en kleur, verander steeds de setting. Verwissel soms een zin, maar hoor de dissonant. Lees het eens hardop, of bekijk het van een afstand. Maar voel ik dan…

Voor de laatste keer, ga ik jouw werkplaats binnen. Het is er koud. Vroeger brandde er het kacheltje, nu staat het er stoffig en oud. Het ruikt er naar ijzer. Jouw favoriete materiaal. Overal ligt roestig slijpsel, de staalborstel ligt nog klaar. Ik snuif de geur op... jouw geur. Je stofjas hangt nog aan de kant. In de zakken een handvol…