Alle inzendingen van Antje

Voor ik 't vergeet, wil ik je zeggen, dat ik van je hou... jouw ogen en je stem en je gebaren. Wat er ook van jou maar te herinneren is... dat ik je mis. Voor ik 't vergeet wil ik je zeggen, dat ik je danken wil. Voor je liefde, je goedheid en je kracht en nog zoveel dingen meer, wil ik je danken... keer op keer. Voordat de dagen komen…

Wat wist ik van de liefde, toen ik zestien was, niets, helemaal niets. Wat een geluk, dat jij er was. Wat een geluk dat ik jou vond, mijn andere helft, tezamen één. Jij leerde mij wat liefde is en die duurt voort, ook al ging je heen. Jouw ervaring reikte wel wat verder, je maakte daar geen misbruik van… je leidde mij op het pad des levens…

Kijkend naar de maan in het duister van de nacht, voel ik de stilte om mij heen. De schoonheid van het koele licht. Als een trouwe wachter, eenzaam en alleen. En denk aan hem die alles maakte, hoe groot zijn liefde wel moet zijn. Zijn macht die hij gebruikte, voor zon en maneschijn. Hij vat de zeeën in zijn hand, weegt de bergen in een…

Wie altijd vóórop wil gaan in 't leven, bemerkt dat achter hem zovelen... naar hetzelfde streven. Sta even stil, en laat hen gaan. Dan ziet U op Uw weg, dat de meesten buiten adem, langs de kant zijn blijven staan. En U kalm en rustig, uw eigen weg kunt blijven gaan.…

Buiten wordt het oudejaar weer uitgeluid, met uitbundig veel geknal en vrolijkheid. Ik bekijk een film over Afrika. Honger zie ik, strijd en dood. Wat een tegenstrijdigheid. Wij drijven hier de boze geesten uit, Daar verschijnen ze alom, in alle hevigheid. Waar is het menselijk hart gebleven? Hoeveel waarde heeft nog een leven?…

Ik wist er van de liefde niet, toen ik jou vond, mijn lief. Ik in jouw ogen werd gevangen met rozen op mijn wangen. Ik wist er van het leven niet, toen ik schuilde in jouw armen. Mijn hart tot berstens toe gevuld met vreugd en groot verlangen. Ik wist er van de liefde niet, toen ik jou trouw beloofde. En jij mij meenam op een reis, die…

Onwerkelijk is de tijd, zo zonder jou. Het voelt zo vreemd, alsof ik ergens anders leven zou. Een verlatenheid, iets van heimwee, heimwee, naar een thuis. Zelfs dat nam je mee. Er is de werkelijkheid, daar leef ik in. Als vreemdeling, een eenling, in een leegte zonder zin. Ik kan je niet bereiken, een onmogelijkheid. Er is je graf…

Ik zie je daar nog zitten, je keek naar het opgaan van de zon. Ik zag alleen maar jou… dat ik zo van jou houden kon! Je hemd was blauw, je ogen blauw. Je voeten bloot, je haren warrelend in de wind. We waren met ons bootje… Gevaren naar het meer. Het was zo heerlijk rustig, ik voel die rust nog weer. Je zat heel stil te kijken, zodat…

Mijn hart…mijn hart… mijn oude hart, verlangt nog zo naar jou. Oh, nee niet alle dagen, maar alle dagen weet ik wel, dat ik nog zoveel van je hou. Ik vond het zo vanzelfsprekend. het was zo heel gewoon. Altijd werkte jij voor mij, en na een week hard werken, bracht je mij, jouw loon, ik weet het nog zo goed. Je maakte er een grapje bij.…

Gisteren zei ik het nog: “ Wat ziet het er buiten toch haveloos uit. Met uitgebloeide bloemen, hun bladeren bruin en verdord. En wind die door haast kale bomen fluit.” Hun blad ligt aan hopen, onder heggen en struik. Het groene mos kleeft aan tegels en muren. Regen klettert tegen donkere ruiten. Geen mens waagt zich naar buiten. Maar bij…

Op de voedertafel buiten kwam een kleine roodborst eten. Hij ging niet weg, hoewel hij mij zag staan. De mussen slaan steeds op de vlucht, wanneer ik voor mijn venster sta. Hij pikte rustig verder, het was zijn eer te na. Hoe klein is toch zo’n beestje. Met pootjes o zo dun en fijn. Zijn kraaloogjes keken me aan, alsof ze zeiden: “Ik…

het licht over mijn bureau vloeit uit in het donker ik wacht mijn bezoekers in op papier mijn vier kinderen dorsaal en anaal hangen ze keurig in balans de vinnetjes aan hun keel bewegen aanhoudend ogen bijzonder zacht in het vlakke brakkige water levert mama strijd met de metaforen kom dichterbij hier over woordenboeken en lege bladzijden…

Soms verschijn je in mijn dromen, dan ben je er, gewoon bij mij in huis. Alsof je nooit bent weggeweest. Alles voelt dan zo vertrouwd en dat voelt goed, je bent weer thuis. En als ik dan wakker ben, blijft het gevoel soms hangen. Het maakt me rustig en ook blij, de dag wordt dan gemakkelijk, gaat vreugdevol voorbij. Toch ben je er al lang…

Nog altijd tast mijn hand naar jou alsof je bij me bent. We waren altijd zo vertrouwd, zo aan elkaar gewend. De nacht is vaak zo stil, zo donker om mij heen. Het duister brengt me vrees, ben angstig en alleen. Pas als de ochtend gloort vind ik een beetje rust. Het licht verdrijft het duister, de spinsels in mijn hoofd worden gesust.…

In het vroege morgenlicht, hoor ik de vogels zingen. De merel fluit zijn keeltje schor, uit liefde voor zijn wijfje. En als hij zwijgt, dan luistert hij, met trilling in zijn lijfje.. Het is een heerlijk lief geluid, doet me de winter snel vergeten. Geeft vreugde in het oud gemoed, brengt mij de lente heel nabij. Laat me opnieuw verlangen…

De pottenbakker vormt zijn pot, uit zacht en vochtig leem. Hij zet er bei zijn handen op, de schijf draait rond, geeft geen probleem. De schijf draait snel, zijn handen trekken, door zijn wil begrenst, een mooie pot omhoog, zoals hij zich dat wenst. Zolang het leem maar vochtig is, past het zich gewillig aan, het voegt zich naar de vorm…

Ik wil zo graag... ik voel het... Wat was het ook alweer? Ik ben het kwijt, ‘k weet het toch echt niet meer. Vast en zeker iets heel moois… het schiet me niet te binnen, ‘t ligt ergens in mijn brein, wat zou het kunnen zijn? Een hunkering naar iets, heel diep van binnen. Het is toch erg met mij, ik kan me niet bezinnen. Begrijp je…

Ik berg herinneringen op, als in een doosje met juwelen. En af en toe, til ik de deksel op. ik koester ze, terwijl mijn handen strelen. Ze zijn zo kostbaar, zo uniek, omvatten heel mijn leven. Heel mijn hart gaat er naar uit, met veel geluk omgeven. Ik neem ze teder in mijn handen, want zo beschadig ik ze niet. Ik wrijf ze met een zachte…

Wanneer ik aan mijn venster zit, zo in het vroege morgenlicht, Zie ik weer overal in heg en struik de zilveren draden glanzen. Weerspiegelend in het eerste zonnelicht. De spin weeft weer met fijne draden in heg en struik haar fijne web van rag Bedruppelt als met kleine parels door zachte nevel in de morgendauw. Nog mooier, dan ik ooit eens…

Laatst vond ik tussen rommel een schaaltje, zo ik vroeger had. Het was maar heel gewoon van glas, maar 't leek of het een wonder was. Het had een rand van glazen bolletjes. Dat was juist zo bijzonder. Die waren toen heel algemeen, zo'n zestig jaar geleên. Ik kocht het voor een kwartje en nam het mee naar huis. Verheugd dat ik iets vinden…

Weet je nog, ons eerste huis? Het was verklaard als onbewoonbaar. Nou ja, het was er ook niet pluis. Wij deden onze zin, we gingen er toch in. Het wemelde er van de muizen en op zolder zat een rat. De mensen schudden met hun hoofd, maar ja, wat hinderde ons dat. We pakten heel hard aan, 't is waar. De muizen hebben we gevangen, de rat…

Hoewel je nu gestorven bent, wil ik je iets vertellen. Ik weet wel dat het niet meer kan, alleen in mijn gedachten dan. Mijn zoon, 't is onze oudste... hij lijkt zoveel op jou. Hij toont mij alle dagen, hoe ik nog van je hou. Ik denk: "Hij vindt het niet zo leuk." Ik moet mij maar beheersen. Ik lach er maar wat om, het is niet uit te…

na jaren kleuren binnen de lijntjes van alledag ben je nu vrij om je eigen lijntjes uit te zetten en de dagen in te kleuren.…

Hebt U het wonder wel aanschouwd? Hoe straks aan kale "dooie" takken. het prille groen zich weer ontvouwt. Hebt U dat wonder wel aanschouwd? Hebt U het wonder wel aanschouwd? Hoe straks de appelaar, zich in haar bloesem hult, hoe heel de natuur, zich met duizend geuren vult. Hebt U dat wonder wel aanschouwd? Hebt U het wonder wel aanschouwd…

Op ons pleintje buiten, schijnt vandaag de volle zon. Spiegelt zich vrolijk in de ruiten, of hij de winter overwon. Maar op de heggen ligt nog rijp, de lucht is koud en kil. Geen takje dat zich roert, de wind houdt zich angstvllig stil. Toch lijkt het of de lente komt… die stralend blauwe lucht jaagt met haar gouden zonneschijn de winter…

Mijn hart huilt om jou... hoe kan mijn hart nu huilen, zo zonder tranen, die allang vergoten zijn? Ik weet het niet, 't gebeurt me toch... Jij bent in mijn gedachten, na al die jaren nog. Je bent heel vaag, zo ergens op de achtergrond. Het is meer een gevoel, als van een slecht genezen wond. 't Gebeurt niet alle dagen, slechts maar…

Ik zou je zoveel willen vragen, als ik dat maar kon. Jouw leven was er één van werken, dat heel vroeg begon. Je zei dan: "Kindje, ik kan niet altijd bij je blijven." Je werkte toch voor mij. Je had gelijk, ik wist het wel. Zo ging ons hele leven met werk voorbij. Ik heb alleen je foto nog, ik kijk er daaglijks naar. Vijftig jaar waren…

Je was geen man van grote woorden. Geen liefste, lief, ik hou van jou, dat paste niet bij jou.... Ik was gewoon "je vrouw." Iets wat je zei, zo alomvattend lief, deed mijn hart overstromen. Bracht tranen van geluk, ontroert me nog steeds diep. De toon waarop je zachtjes zei: "Dag vrouwke."…

Je kunt niet vechten tegen een herinnering. Vooral als die herinnering mooi is. Hij voedt voortdurend het gemis. Je schakelt je gedachten uit, toch blijven ze steeds komen. Door een geluid of geur gevoed tot in je diepste dromen. Je kunt niet vechten tegen een herinnering, hij laat zich niet vervangen In elke stille mijmering... ligt…

Er was die lege stoel sinds jij bent weggegaan. Ik kon er niet meer tegen, ik heb hem weggedaan. Wat heeft het eigenlijk voor zin, ik weet het al te goed, maar ‘k denk zo bij mijzelf dat ik toch leven moet. Jij vult mijn leven, zo het vroeger was. Met dagen vol geluk en vrolijkheid, als was het gisteren pas. Houd ik mijzelf nu voor…