Stel...
Tranen rolden vanmorgen:
“Stel dat het Uw kinderen zijn.”
Ja, stel dat het mijn kinderen zijn.
Grote bruine ogen,
die verbaasd de wereld in zien.
In wat voor wereld worden ze geboren,
heen en weer gesmeten.
Hen wordt niets gevraagd.
Beslissingen van mensen zonder honger.
Gierig om elk stukje brood.
Vondel beschreef het al:
“Wat kan de blinde staatszucht brouwen,
wanneer ze raast uit misvertrouwen.”
Ook toen ging het over kinderen.
Willekeurig afgeslacht.
Mijn hart wordt geraakt,
maar wat kan ik doen.
Zo weinig... een druppel,
op een gloeiende plaat.
Een noodkreet, die ook niet baat.
... gevoel van onmacht. ...
Schrijver: AntjeInzender: A.Stik-Snijder, 4 maart 2016
Geplaatst in de categorie: actualiteit