Hartenkreten

hartenkreet (nr. 39.543):

Onbereikbaar

Nog altijd tast mijn hand naar jou
alsof je bij me bent.
We waren altijd zo vertrouwd,
zo aan elkaar gewend.

De nacht is vaak zo stil,
zo donker om mij heen.
Het duister brengt me vrees,
ben angstig en alleen.

Pas als de ochtend gloort
vind ik een beetje rust.
Het licht verdrijft het duister,
de spinsels in mijn hoofd worden gesust.

Ik weet wel wat je mij zou zeggen:
“Ik ben er nu niet meer.
Je moet nu verder zonder mij.”
Stil maar… ik weet het wel.

Maar het doet nog steeds zo zeer!