Alle inzendingen van Anton G. Sangers

Mijn woorden laat ik grijs klinken stil - nevelig, koel als de wolken. Tot ik ze bevries met mijn adem en al die vergetelheid zochten zal hagel striemen en snijden. Mijn woorden - ze stromen als water koel, helder, doorzichtig, dorst lessend. Tot mijn adem ze gloeiend doet stomen en wie op mijn Taal zich liet drijven zal hun hitte verzengen…

Hij startte zeggend van 't stuur zich wendend: tabee dan, Moeder, daar gaan we weer. En door die laan daar zag zij hem gaan naar zijn nieuwe baan - en naar nog veelmeer. Zo zag zij hem gaan en dacht: jaja - mooie baan en bier, kerels en wijven en nog zo meer. Dus toen hij na vijven niet opdaagde weer schreef zij een Annonce en zuchtte…

de Vreemden kent men aan hun zachte ogen vol stille vrede hun taal is gras en vogels nevel hun ontwaken stemmen van diepe dieren zingen hun gedachten lief licht dood zacht en zwaar en zwart…

Gheryt Sangers - Pater Magister die in het Convent der Jacobijnen de Schrift leest - zaken doet - zich tot Rome wendt - tot mildheid wordt gemaand in dit koud land waar hij - de Stricte Observant - God eert leyt hier begraven al wat hij heeft geleerd leeft - zonder end.…

(aanzwellende marsmuziek) De drom marcheert bruut en massief gesloten in kreeftengang zeer langzaam links - en rechts - en weer terug immer de stenen blik naar voren - nimmer omlaag waar het vertrappen verstard in de cadans der voeten verplettert elk die valt onder die stamp harder dan ijzer wordt aarde stof steen gruis blinde…

Dromend de stille droom van het weemoedig leven zijn in de kalme stroom de vissen meegedreven tot waar hun element niet zacht en groen meer was maar zilt en flitsend blauw: bijtende scherven glas want rivieren stromen naar zee en wee vissen die dromen het water voert hen mee.…

Zeewind en zon weefden een warme deken stuifzand en helm zongen het requiem meeuwen schreeuwden de mis bij het getijdenorgel van de zee voor een verstilde oude man die zonder hulp gestorven door schoon en ziltig zeezand begraven is. Gekromd zijn handen in een onvertaalbaar teken.…

De Dood heeft een wit paleis net achter de horizon in de buurt van de dalende zon. Een nachtegaal zingt er hel begeleiding: een turkse trom en een koperen rinkelbel. Het licht is er warm en rood, in de tuin welt een koele bron. In een hoek staat een oude zeis, op een marmeren bank zit de Dood.…

Agressie ingedamd in vier en zestig velden vier torens weldoortimmerd, bruut twee houten helden zorgzaam ingepaald door 't voetvolk der pionnen (dat de rekening betaalt).…

Dit is het land van Katerveer Katerveer - Katerveer: donder en regen groene rivier en wind. Langs de rivier bij Katerveer Katerveer - Katerveer: strakke boeren bloeiende bomen en gras. En dan de hemel over Katerveer Katerveer - Katerveer: wolken varen geweldig de Veluwe op en af.…

Een storm van laaiend licht stond voor Zijn aangezicht toen Hij het machtwoord sprak toen Hij sprak er zij licht. De ruimte ging bestaan en in de ruimte sprak Hij de sterren en de maan al wat Hem niet beviel dat liet Hij weer vergaan. Ik hou van gras en vogels van vissen - van eb en vloed zei Hij - de aarde is goed Ik rust hier wat…

Over de huizen - de kramen op de wind over de rivier sneeuwt ijl het carillon De Geuzen zyn in de Bommlerwaard gevallen zy hebben my ontnomen met syn allen een hupsche Schans .. Naar de horizon tuimelen de klanken de zwarte kartelige rand der strenge Veluwe over de groene golven van de Zuiderzee De Geuzen zyn .. Over de terpen van…

Dwalend tussen muren kniehoog door oeroude straten overal geurende kruiden: aan mijn voeten afhellend naar het strand de stad. Boven mij éven de wind door de pijnbomen een hagedis ritselt het is stil en heet. Kijkend over de zee - onbeschrijflijk is het licht - weet ik van hier voeren drie Schepen naar Ilios.…

Een lied altijd in bomen bewogen zal je gedenken. Leef ongebroken: in de wind weet ik je adem. Regen zal in trage tranen om je schreien. Vaarwel.…

Kom zoete dood kom - schenk mij de genade die ik nooit in dit leven kan vergaren: terug te keren in de schoot van de miljoenen jaren.…

Negen steden groeiden hier boven elkaar. Negen steden: de zesde was Troje. Nu - een heuvel boven de vlakte. Ooit - binnen muren gaaf als huid de Stad. De machtige wachter. Fort langs de Bosporus: de weg naar de Zwarte Zee. Als bittere distels stonden hier de speren. Het landschap zegt men is niet veel veranderd. De Skamander doorsnijdt…

Xantippe - Alkibìades dat mooi brutaal stuk vreten heeft mogelijk in de wijnkelder gezeten tel de amforen - kijk de zegels na als er iets aan mankeert zal hij het weten p.s. - ik ben nog even naar de Agora terug rond zes - dag - Sokrates…

Zandloper Stemmen zijn in de schemering verstomd, de handen die hem keerden zijn vergeten: woestijnen tijd in zandkorrels gemeten. Het uurglas in zijn onaantastbaar weten mat fluisterend hun laatste maten rond. Scheepsrol Athene - Menestheus met vijftig Galeien…

Tot op hun fundament diep in de grond kraken mijn binten van de krachten: ik maal de uren tot gedachten, de tijdstorm jaagt mijn wieken rond. En als het waaien luwt sta ik te wachten of ik het knappen van de houtworm hoor, die eenmaal - naar ik zeker weet - de hardste balken tot de kern doorvreet. Liever gebroken door de storm dan in een…