Alle inzendingen van Anton van Amerongen

Ik zoek bij jou een dralen in de liefde. Ik hoor je doof verlangen stille lust. Ik ruik je wilde geuren zoele lucht Ik voel je koesterkussen huid aan huid. Ik zie je blind beminnen blozend bloed. Ik proef je vuur smaken rauwe tongen. Ik vind bij jou een stralen in de liefde…

De vogels zingen al van nieuwe lente maar de wind blaast eerste zonnevuren uit. Bitse buien sneeuwen haastig terug in tijd. De bomen stijven takken in ijzige kou. Katten rollen zich op, de mensen griepen uit. Maart is kil en kaal, de oude winter snijdt. Maar dan rolt april de zon over de evenaar zwaait de westenwind weidse warmte…

tast me af stil mijn angst les de dorst van mijn huid bet het vocht van mijn tranen lik mijn oren met je muziek streel de lippen van mijn zwijgen wis de duisternis met jouw ogen zoet de geur van mijn lijf slecht de ruimte tussen ons deel met mij dat we zijn verenig adem met adem werp me op de lucht in laat me vallen…

De depressieve weet dat gevoelens bedriegen de realiteit vervormen in duizend-en-één wanen. Maar zonder weerstand is de angst steeds nabij gaat al een paraplu op bij de eerste tranen. Zwart noch wit ziet hij want alles is grauwgrijs; het geluid is besmet met een piepende muizenruis. Soms in een helder moment staat er peper naast…

Ik loop voorzichtig op mijn woorden maar je smijt ze weg. Niets kan je troosten je lekke eigenwaan opkrikken met een ja. Je doopt het tot neen en spuit een giftig jij bent als alle anderen.…

Het lijden is sterk als het eenvoudig duldt zonder protest. Angst ebt snel weg in het verdriet dat niet twijfelt aan verlies. Mededogen verbindt lankmoedig en accepteert allengs het voorbijgaan. Maar wie liefde kent laat nooit en te nimmer alle hoop vervliegen. Want de liefde is een allesverzengend vuur, woedend uit een sprankje…

De winter barst uit krappe jas in sneeuwvlokken. De tijd is kil en zielsalleen tikken klokken. Morgen sterft reeds vannacht een vroege dood. Onverstoorbaar consumeert het huis vers infrarood. Een fluisterstem bezweert ellende voegt samen zijn. 'Ik heb je lief' denk ik te horen, of is het schijn?…

Het vet mixt met de bouillon niet als één bel maar dubbeltjesgewijs. Slurpen is gepast het verlucht hitte verspreidt de smaak in volle mond. Mijn tong tintelt een pittige golf van ijzerionen surft er overheen. De kruiddampen botten het gehemelte en trekken blaasjes van warm genot. De slok die ik slik vindt glad een weg door…

Bob de Jong zag er oud uit toen hij vertrok. Volgens velen bij voorbaat volstrekt kansloos. Sufgetraind en moe al vaker falend op beslissend moment. Nog wat traag en bedeesd op gang, begon hij te draaien. En al na drie ronden te zweven over ijs, in een opzwepend afbeulend tempo, dat alleen hij schaatsen kon. Hij rende over het…

De schaar is applaus dat klapt met poten niet uit joyeuse bijval maar om te versnijden. Zij beperkt de wildgroei van overtollig uitwas; de scherpte van randen maakt zij pijnlijk vers. Ze is energiek wellustig in het kappend knotten. Zij ontzenuwt drastisch het onderbuikgevoel. In blindheid volgt zij stippellijntjesmodellen. Alleen…

Er ligt een rimpeldoek over je verweerde huid poreus door de tijd beschreven blad. Kluwens bloedvaten hebben zich gedraaid in weefsels van spieren als nesten van verzet. Woekeringen van het lijf eens jong en ongeschonden maar zich nu verzoenend met de ruwing van de dood. Oude en nieuwe trekken verliezen de gewone weg ongeleid zwerven…

Ik somber door de straat met een weerbarstig been. Ik weet niet meer waarheen geen kompas geeft mij raad. Donker dwalen mijn gedachten over verloren paden van de tijd. Ik ben al vroeg een simpel feit val buiten ieders verwachten. Al het geluk vervalt tot pech zoals van blad gestroopte bomen geen zon meer kunnen romen; levenskrachten vloeien…

Tevreden zijn is een element dat zich strekt als een zucht. Een huisdier dat zonder enige vrees op je schoot ligt zich in je nestelt als een kind. Tevreden zijn is uitgeteld de slotsom weten van het bestaan. Handen op je buik vergenoegd en verzadigd zwanger van vele jaren samen doen en laten leven. Tevreden zijn is het…

je lest de dorst stilt de honger luwt mijn woede en geeft weer zin ik voel me bevrijd als jij langskomt schep ik ruimte voor jouw plaats ik verruil mijn stad zoek nieuw leven ik maak me zwanger door jou te wensen als je roept sta ik op streef ik een dag voorbij de moeheid die kwelt en verwart…

Langs de oevers zwemt een rat zijn staart als roer de haren plat. Golfjes kabbelen voort en verstrooien herinneringen. Het watervlies vervormt beelden van verleden tijd. De school heeft men gesloopt alsmede drie van mijn broers. Ik schaatste over het ijs waarin ik wou verdrinken en ik verjoeg de sneeuw naar een tropisch paradijs.…

De slaap is mijn geweten zonder dromen word ik vuil. De zeep kruipt uit mijn oren, de vroege haan wekt mij niet. Zo reinig ik mezelf elke nacht, formatteer ik mijn harde schijf. Ik vind in zwijm weer de kluts die ik gisterenavond kwijt was. Het liefst blijf ik eeuwig dromen voor altijd verschoond van de dag. Maar een ruwe tong likt mijn…

Wat me van alles het meest verontrust is de eenzaamheid van het sterven. Ik geloof namelijk dat niemand in staat is je vast te houden boven die afgrond. Misschien een moment maar het leven roept de tijd dringt en dwingt mededogen bezwijkt. Stervend blik je vergeefs omhoog: de val is reeds je verplettering.…

November heeft het kwaad met kil zonlicht en buien die uit zee het land bevlekken met de dreiging van kou. De herfst ligt uitgeput gevloerd in bladerpulp. De bodem is zwaar zuigt de voeten zeer. De bomen kennen geen troost in de bladval van verdriet. De takken kaal en willoos stijf de stam die ze torst. Woest walst de westenwind,…

De zee is vrij en werpt frisse lucht op het strand. Meeuwen krijsen en krassen hun kreten in de vlucht. De zee is wassend water. Zij blust, loutert, doorbreekt. Wolken vatten vlammen, oranjerood de onblusbare zon. Al mijn papieren verbleken. Inktzwarte zonden spoelen weg. De zee is heilig vuur. Zij woedt, verteert, zegent…

Het wegdek weerspiegelt het licht van straatlampen. De wind schudt aan de metalen flessenhalzen. De bomen hellen over, takken kraken in vlagen van samengebalde lucht. Twijgen zwiepen los en verstrooien zich, verweesd tussen bladeren die omhoog wervelen in tegendraadse krachten. De sterren hoog en stil stralen onaantastbaar voorbij…

muziek is geen troost geen muziek evenmin voor momenten van 't diepste verdriet is elke melodie wrang iedere stilte ontoereikend op die laatste weg ontbreekt begeleiding mist bestemming iets noch niets geen markering houdt iemand hier nog een tel vast of punt zeker de hand die je nog in een uiterste poging grijpen wil wijkt…

Stil zijn is ademen zonder lucht te kapen een doorbloeden van levensaderen. Stil zijn is een luxe een voldragen bestaan dat niets hoeft te doen om te weten wat nodig is. Spreken is een last een strijd om licht om aandacht en ontzag dat daden moet werven. Spreken is blazen lucht verplaatsen een paraderen van protsige woorden.…

Eenden zwemmen in de sloot al is het meer lopend drijven. Ze vrezen niets, geen nood waarvan ze uit angst verstijven. Geduldig happen ze brood dat gestaag van honger bevrijdt. Ze peilen alles lichter dan lood een aard die ik haast benijd. Het fruiten van brokjes in het zo smeuïge water passeert de keel in slokjes gevolgd door olijk…

De dag stond stil. Ik rilde van honger en at je ogen. Mijn lijf wilde je lust vullen. Je zinnen streelden mijn gedachten. Snikheet Vlissingen zocht je borsten. Je gaf ze brutaal en toonde olijk al je gaven aan mij. Ik was uitverkoren de jouwe te zijn, de enige voor nu. Ik zweette tranen om jouw gunst. Ik traande zweet om jouw troost…

Wat ik heb gezien is plompverloren in een duistere bron gevallen, ik schrok als verloor ik mijn ziel. Op zoektocht met mijn handen naar een werkelijkheid die kan vervangen wat mij aan beelden geschonken was. Mijn geest vertroebeld door dingen die oud en beschimmeld lagen te rotten in de broedkist van de verloren tijd. Onmogelijk om louter…

Broer, je bent gestorven, voor je tijd gegaan. Je bent niet geworden wat je gloedvol nastreefde en met al je krachten naar hoger sferen tilde. Vergeefs torste je grootse idealen met je mee, maar alles viel terug verpletterde je met een gewicht dat niet menselijk meer was. Je elan is nu gedoofd, zwart ligt het op je ziel. Het vuur dat…

Ik val neer in het klamme bed van de nacht. Je adem was een warme deken die op mij viel. Ik huil tranen van eenzame lust woel lakens wit. Kou bevangt mijn dwarse ziel een togende pijn. Zij zag me, kwam tot mij en overwon. Ik droom niet meer de slaap krimpt mijn zelfbesef. Wat ik heb verwacht heeft me niet gered maar…

De woorden vallen vergeefs zwarte moeder aarde toe er kiemt niets er welt niets er groeit niets er bloeit niets er kwelt slechts de klei die ondoordringbaar klit. De zin in iets verbleekt in het zicht van barre jaren die me verweren zonder spijt. De kou van de hemelnacht verbindt miljarden sterren een ijzig kale eeuwigheid. Schriel steekt…

Nog voor ik sterven moet zal ik me geven aan jou tonen dat ik niets ben dan het lijf dat van je houdt. Het bloed dat aderen voedt gestremd door zoveel jaren stolt in je blik van troost o mijn hart is te moe. De liefde die je moeder maakt verheft jou tot ware schepper als man zit er niets meer op dan te verliezen, te wissen. Ik slaak…

Dat ronde ding van glas of klei gebrand in verzengende hitte gewend aan ijzingwekkend hoge temperaturen die duren, duren, duren. Het heeft drie, nee vier putjes een nog vast te klinken klok een oud kompas voor de ziel slierten rook dralen er ten hemel als signalen voor de oppergod. Het vangt de afgebrande rest op van weer stiekem gerookte…