Alle inzendingen van Anton

Ik denk niet dat ik nog lang heb als diamant van vlees en bloed. De tijd slijpt me tot karaat, ringt de dood om mijn vinger. Al wat zuiver is mengt niet met een lang gelukkig leven. Het weerkaatst de zon maar smelt sneller weg dan sneeuw. Zij leeft nog in de verwachting die vroeger aan mij kleefde als een grote belofte braak lag doch…

In de nacht dralen letters langs muren van steden tot woorden zich vormen gedachten zinnen beelden. De straat splitst als t een lantaarn schijnt de i de gracht weerspiegelt j golfjes krabbelen de l. In struiken ritselt een r een merel scharrelt de k de spinnen spannen een o wormen kronkelen de s. Bomen planten zich in a. takken zwaaien…

Het raadselachtige lieve ligt in haar als goud ze poetst het niet op maar het is er – zuiver. Mijn blikken zijn roest gestaalde hardnekkigheid verzet tegen de schijn dat krassen mij verwonden. Ik viel diep in haar en vond een tweede adem nieuw ijzer om te roesten bottende twijgen aan stam. Zij kwam nog op tijd om in liefde te geloven…

Alle ellende op een stokje als honing uit te strijken op een volkoren beschuitje met roomboter gesmeerd. Zo druip ik dan lekker af want ik ben er klaar mee hebben en houden te beleggen met rookvlees of oude kaas. Ik heb zin in zalige zoetheid vol zindering en zonde. Mijn lippen te openen voor zoemende bijenzang. Ik zal mijn tong laten…

Niets te zeggen dan een vraagteken? Overspoeld door smeltend water vast in het hoofd stolsels gedachten in mijn darmen dreigt het sein van onomkeerbare antiperistaltiek. Niets te zwijgen dan een uitroepteken! De bladeren vallen vroeg dit jaar ze zijn het ademen doodmoe in mijn longen rookt de industrie walst het staal van hoogovens.…

De herfst stript de dagen tot een naakte werkelijkheid die geen mens durft te voelen, hooguit het topje van de neus. Ogen sluiten het licht wenken niet meer naar buiten. Lippen liggen op hun rug de zwaartekracht te machtig. De maan is vol en rond en lacht de sterren toe. De nachten strekken zich uit, kou vriest de woorden vast. De…

De zomer is gedicht door een verzenregen van wolken vol inkt. Een radde tong brandt los in tomeloze zinnen en verplettert de rede. De zon op vrije voeten rijmt de maan voorbij in stijlrijke strofen. De hemel preekt blauw, machtige metaforen bergen aan de papieren horizon. Mensen boeken reizen boeken reizen mensen naar verre lettergrepen…

dronken van je geuren lurk ik met mijn lippen aan de zuurstof van je lijf de vuurstof van je zenen mijn longen zwemmen in jouw heerlijke zee de kieuwen die je buik plooien naar mijn kust samen brandende adem verwoest al wat was we plagen de golven in wild deinende roes tot puurstof ons zwelt…

Zij prikt de ballonnen door die ik daarnet nog zag varen. Zij verovert mijn luchtruim met adembenemende benen. Ook zonder stokje balancerend dansende marionette op spitzen. Zo speelt ze mijn angsten stuk dolt met pirouettes vliegpaniek. Rechts doemt de Olympus op in de vage verte ligt Athene. Godinnenstranden liggen braak voor viriele…

Niet boos worden, schreeuwen, hard weghollen nu, en niet als een gek om je heen slaan. Wie zegt dat er iets moet duren? In de herfst vang je minder licht dan 's zomers, en 's winters nog minder. Waarom tekeer gaan? Nee, met bescheiden animo en, is die niet meer beschikbaar, versleten bewegingen. Besta ik straks niet meer, kan ik alsnog…

Er zijn dagen dat ik naar beneden kijk, mijn schoenen het enige rustpunt zijn. Iedereen om me heen denk ik weg ik moet wel want ze vertrekken steeds. Onverzettelijk onverbiddelijk te blijven staan waar ik sta te blijven zitten waar ik zit de tijd nemen die vertraagd is. Geen treinen razen me voorbij nee ze kruipen voor mijn voeten ze smachten…

Het kleine groengrut druipt van takken twijgt de spindraden van moeder olm. Zij staat in een kring als een oude heks weet van jaren her toen april nog kil was. Ik wandel haar sferen door bloemen gedekt grind van voetpaden knarsetandt en raspt. Een groep jongeren hangt maar zegt braaf gedag. Het zijn de kabouters van lentepaddestoelen…

De zon schijnt guitig als een citroen perst hij sprankelend sap in het glas van mijn ogen. De bloemen geuren jou en ik zalf mijn zinnen met zonnebrandolie glimmen spieren luid. De zondagse kermis blijft vandaag binnen. Ik zoen aan je lippen en lach om vrolijkheid. Het Hollandse zeeklimaat gaat naar de knoppen we springen een voor…

Ik schil mezelf in tranen druppel glas in duizend ogen kleur de ringen donkerrood snij momenten vrij van leed. Ik fruit mijn geest in olie smoor het verleden dicht kruid de toekomst met peper blus af met koele analyse. Het leven smaakt me weer.…

Terneergeslagen, moe, somber, lusteloos, uitgeput, opgebrand, ontstemd, ontregeld, futloos, neerslachtig, zwaarmoedig, ontdaan, klein, iel, vervlakt, afgemat, dood, duister, zwart, down, op, armzalig, vervreemd, ontmand, ontkracht, levensmoe, zat, verveeld, flauw, slap, hangerig, verzadigd, slecht, min, negatief, pessimistisch, zwaartillend, ingevallen…

De aarde is dichtgegroeid van oeverloos overleven. Groen tempert het blauw dat uitbundig de zon schijnt. Ik wandel verzen door bossen op voeten die voortschrijven wat aan woorden te vinden is in plots ontbottende gedichten. Denk dan weer de liefde luid met jou te dienen en een nest te bouwen van achteloze overvloed.…

De diagnose verdooft de storm van onbegrip slaat de psychoot op in handzame boeken. Al brult hij de hemel uit, de pillen binden hem in. In dimensies langs assen zit hij op een puntenwolk. Zijn zenuwen gieren boos door de strot van wetenschap. Sissende statistieken sussen drijven brandslangen uit. Hij vlamt van ongeloof dat hem wordt…

Als niemand de Adonis in je doodt, dood die dan zelf. Zo oud als jij en nog steeds ideale schoonzoon - geen gezicht. Stap uit in Vijftig, stap daar uit zoals je dat in, zeg maar, Zutphen doet, en ga dan naar behoren ouder worden en oud, met bril, buik, haar uit oor en neus, elk jaar wat meer, en kom daar rond voor uit. Maai het gazon en…

Hij leeft er los op los kent geen moment rust moet steeds hard hard op vlucht voor de stilte. Hij breekt muren af muren op scheurt stenen van wanden vreet van een suikerspin kauwt ballen zo zoet zoet zo Hij blust de brand met brand of goedkoper schuimend bier rookt als een ketter een ketter bromt zijn scooter heilig. Hij woont op mijn…

Zo kreupel als hout zwoeg ik door het bos de boomkronen kreunen dissonant mijn gezucht. Dennennaalden prikken mijn zenuwen door verbijt zure lippen wansmaak kin op borst. Oefening staalt spieren schuurt erosie weg ik zweet stofwolken korrels zout in zand. En zie een reebok spichtig wegschieten een onbewaakt moment valt op slag dood…

Het liefst ligt hij op z'n rug voorpoten koddig opgetrokken soms zijn ogen ermee luikend alle sores buiten sluitend. De bolronde buik gekeerd naar de verwarmingsspijlen de achterpoten lui languit de staart kuis ertussen. In knorrend gespin valt de bek iets open tipt het ruwe tongetje tussen gewapende tanden. De snorharen wijd in…

De zware storm kwelde velde de statige beuk trok hem los van wortels die jaren vergrendelden. Triest maar magnifiek ligt hij nu ten prooi aan spottende schimmels en wellustige wormen. Maar niet voor lang want we dulden geen dood dwars op de paden loodrecht op ons doel. Hoe bescheiden ook iedere vooruitgang moet doorgang vinden…

het licht van de lentezon zo kaal nog maar viriel strooit tranen in je ogen staalt de kern van je blik geen jaren meer te gaan de maanden weken de liefde houdt je wakker telt de donkere uren samen in een verenigd ademen de troost zijn trots te zijn geen winter meer te vrezen de weken dagen je lijf legt zich langzaam af in de armen…

Berijd mij o liefste geef mijn stoep een rand streep af waar ik inhaal zwenk waar ik stuur. Wiel het metabolisme dat zich wendt tot jou zich in rotondes draait, geen afslag wil weten. Leg mijn rode loper uit sleutel aan het genot dat dalen van twijfel toppen van wellust geeft. Laat mij dralen op de weg die alle paden verenigt zich…

De roker heeft het koud onrust stookt hij niet kranten leest hij niet lachen doet hij alleen als niemand hem ziet. De koffie is op tijd en de trein vertraagd. De zuil brandt offers slierten rooksignalen zwalmen zwijgzaam. Er is iemand per fiets banden hard opgepompt, harder dan de longen aan nicotine zuigen, zuurstof er gratis bij…

De takken hangen ijl omlaag de stammen zuilen de wortels. De winterschilder kwast grif het plafond met verse sneeuw. Ik loop, hoofd in de lucht mijn oren zeilen op wind. Ik adem als een vrije vogel door wijdopen neusvleugels. IJs dampt uit in wolken zwierig walsend buiten maat. Hemels deinen op de zon, cimbalen schellen golven. Ik…

De morgen is een land dat de zon bezaait in vlekkeloos licht dat voorzichtig aanraakt en niets zal besmetten. Heel anders de middag die op de schop neemt alles omver spit wat aan stilte zich spaarde in diepe gronden. De avond zoekt evenwicht laat loden lasten vallen geeft over aan de nacht de sterren die stralen zonder een schijntje…

Een dag alleen is niet tevreden er moet op gedronken worden tot een roes hem ronddraait, hij binnen buiten zinnen raakt. Hij schrijft dan geschiedenis met woorden van gewicht bouwt werken met supervisie uit passie, moed, geestdrift. De ochtend blaast hem uit in een ontnuchterende zucht het vuur vervlamt, de as roet woorden staan te wankelen…

De wind een winterkind dat nachten strengt gezwind de luchten ijzig blauw verft. Het land een diepe kou die donker wolken kwast sneeuw en hagel rijpt dwars op de horizon. De mens een zwoegen dat zucht onder het juk van zonloze dagen lood de verpulvering tot as. De lente een leven dat niemand nog kent begraven is in grond als gewapend…

Gordijnen toe te moe te weten dat ik bekeken zonder ogen zwerf in de geworpen blik, verdwaal in duister. Zien verteert mijn kracht; in slaap wens ik loom weg te dromen van hen die door me heen kijken en niets weten van mij. Zo begluur ik de nacht staren uren als seconden denk ik mij eindelijk vrij om jou te kunnen vinden, liefste vrouw…