Alle inzendingen van Anton

Je wordt soms wakker met een melodietje Vanochtend: ‘Weisse Rosen aus Athen’ Het werd een hele ketting, een aaneen- Geregen potpourri vergeet-me-nietjes Ze haakten met de staarten in elkander En soms kwam één er dwarsdoorheengewalst Die nam de sliert op sleeptouw onvervalst Een polonaise van bruisend gemeander Ikzelf, nog lang niet wakker…

Ik val op jou als een roos die zich hecht aan de zon. Zonder je licht blijf ik duister bid ik de dood voorbij aan mij voel ik me geknot in uitbundig lijden steken de doornen sterk in mijn vlees. In je weerschijn veer ik echter op keer ik terug in volle bloei vlechten onze lijven een rozenkrans slaan we het kruis dat ons bestuift…

Jarenlang op zoek Kennis zonder weten Zoveel geleerd En nooit wat opgestoken Door onmacht en verbijstering De touwtjes niet in handen Ongeloof en pijn De wens niet langer te leven En op dat moment Bezit is het enige dat je hebt Kom je tot de conclusie Ooit wordt het weer lente!…

Ik wandel me daas op jouw kompas wild in richting je grillen volgend. Grenzen stel je buiten samenspel, je pint me vast op je wenskaart. Ben ik je doel mis je het middel. Ben ik je middel mis je het doel. Ik lig in spagaat je stoot me aan je trekt me af smijt met verwijt. Je hakt mij fijn in hapklare moten. Ik kauw me ziek…

Ik zoek bij jou een dralen in de liefde. Ik hoor je doof verlangen stille lust. Ik ruik je wilde geuren zoele lucht Ik voel je koesterkussen huid aan huid. Ik zie je blind beminnen blozend bloed. Ik proef je vuur smaken rauwe tongen. Ik vind bij jou een stralen in de liefde…

De vogels zingen al van nieuwe lente maar de wind blaast eerste zonnevuren uit. Bitse buien sneeuwen haastig terug in tijd. De bomen stijven takken in ijzige kou. Katten rollen zich op, de mensen griepen uit. Maart is kil en kaal, de oude winter snijdt. Maar dan rolt april de zon over de evenaar zwaait de westenwind weidse warmte…

tast me af stil mijn angst les de dorst van mijn huid bet het vocht van mijn tranen lik mijn oren met je muziek streel de lippen van mijn zwijgen wis de duisternis met jouw ogen zoet de geur van mijn lijf slecht de ruimte tussen ons deel met mij dat we zijn verenig adem met adem werp me op de lucht in laat me vallen…

De depressieve weet dat gevoelens bedriegen de realiteit vervormen in duizend-en-één wanen. Maar zonder weerstand is de angst steeds nabij gaat al een paraplu op bij de eerste tranen. Zwart noch wit ziet hij want alles is grauwgrijs; het geluid is besmet met een piepende muizenruis. Soms in een helder moment staat er peper naast…

Ik loop voorzichtig op mijn woorden maar je smijt ze weg. Niets kan je troosten je lekke eigenwaan opkrikken met een ja. Je doopt het tot neen en spuit een giftig jij bent als alle anderen.…

Het lijden is sterk als het eenvoudig duldt zonder protest. Angst ebt snel weg in het verdriet dat niet twijfelt aan verlies. Mededogen verbindt lankmoedig en accepteert allengs het voorbijgaan. Maar wie liefde kent laat nooit en te nimmer alle hoop vervliegen. Want de liefde is een allesverzengend vuur, woedend uit een sprankje…

Als maffiabaas noemt hij zich De Don Om in die hoedanigheid beter Van Leers te kunnen trekken Op mij komt het over Als Verbale Masturbatie…

De winter barst uit krappe jas in sneeuwvlokken. De tijd is kil en zielsalleen tikken klokken. Morgen sterft reeds vannacht een vroege dood. Onverstoorbaar consumeert het huis vers infrarood. Een fluisterstem bezweert ellende voegt samen zijn. 'Ik heb je lief' denk ik te horen, of is het schijn?…

Het vet mixt met de bouillon niet als één bel maar dubbeltjesgewijs. Slurpen is gepast het verlucht hitte verspreidt de smaak in volle mond. Mijn tong tintelt een pittige golf van ijzerionen surft er overheen. De kruiddampen botten het gehemelte en trekken blaasjes van warm genot. De slok die ik slik vindt glad een weg door…

Bob de Jong zag er oud uit toen hij vertrok. Volgens velen bij voorbaat volstrekt kansloos. Sufgetraind en moe al vaker falend op beslissend moment. Nog wat traag en bedeesd op gang, begon hij te draaien. En al na drie ronden te zweven over ijs, in een opzwepend afbeulend tempo, dat alleen hij schaatsen kon. Hij rende over het…

De schaar is applaus dat klapt met poten niet uit joyeuse bijval maar om te versnijden. Zij beperkt de wildgroei van overtollig uitwas; de scherpte van randen maakt zij pijnlijk vers. Ze is energiek wellustig in het kappend knotten. Zij ontzenuwt drastisch het onderbuikgevoel. In blindheid volgt zij stippellijntjesmodellen. Alleen…

In het land van gebroken harten Het gif nog steeds in mijn hoofd Mijn geloof in de illusies Ervaringen van een onbekende Leidraad per decreet Ben ik op zoek naar mezelf Wakkergeschud door moeders van amper tien Zoek ik naar mijn echte ik Dreigementen kunnen mij niet langer leiden Belofte en schuld laat ik achter me Mijn God maakt deel…

Er ligt een rimpeldoek over je verweerde huid poreus door de tijd beschreven blad. Kluwens bloedvaten hebben zich gedraaid in weefsels van spieren als nesten van verzet. Woekeringen van het lijf eens jong en ongeschonden maar zich nu verzoenend met de ruwing van de dood. Oude en nieuwe trekken verliezen de gewone weg ongeleid zwerven…

Ik somber door de straat met een weerbarstig been. Ik weet niet meer waarheen geen kompas geeft mij raad. Donker dwalen mijn gedachten over verloren paden van de tijd. Ik ben al vroeg een simpel feit val buiten ieders verwachten. Al het geluk vervalt tot pech zoals van blad gestroopte bomen geen zon meer kunnen romen; levenskrachten vloeien…

Tevreden zijn is een element dat zich strekt als een zucht. Een huisdier dat zonder enige vrees op je schoot ligt zich in je nestelt als een kind. Tevreden zijn is uitgeteld de slotsom weten van het bestaan. Handen op je buik vergenoegd en verzadigd zwanger van vele jaren samen doen en laten leven. Tevreden zijn is het…

je lest de dorst stilt de honger luwt mijn woede en geeft weer zin ik voel me bevrijd als jij langskomt schep ik ruimte voor jouw plaats ik verruil mijn stad zoek nieuw leven ik maak me zwanger door jou te wensen als je roept sta ik op streef ik een dag voorbij de moeheid die kwelt en verwart…

Langs de oevers zwemt een rat zijn staart als roer de haren plat. Golfjes kabbelen voort en verstrooien herinneringen. Het watervlies vervormt beelden van verleden tijd. De school heeft men gesloopt alsmede drie van mijn broers. Ik schaatste over het ijs waarin ik wou verdrinken en ik verjoeg de sneeuw naar een tropisch paradijs.…

De slaap is mijn geweten zonder dromen word ik vuil. De zeep kruipt uit mijn oren, de vroege haan wekt mij niet. Zo reinig ik mezelf elke nacht, formatteer ik mijn harde schijf. Ik vind in zwijm weer de kluts die ik gisterenavond kwijt was. Het liefst blijf ik eeuwig dromen voor altijd verschoond van de dag. Maar een ruwe tong likt mijn…

Wat me van alles het meest verontrust is de eenzaamheid van het sterven. Ik geloof namelijk dat niemand in staat is je vast te houden boven die afgrond. Misschien een moment maar het leven roept de tijd dringt en dwingt mededogen bezwijkt. Stervend blik je vergeefs omhoog: de val is reeds je verplettering.…

November heeft het kwaad met kil zonlicht en buien die uit zee het land bevlekken met de dreiging van kou. De herfst ligt uitgeput gevloerd in bladerpulp. De bodem is zwaar zuigt de voeten zeer. De bomen kennen geen troost in de bladval van verdriet. De takken kaal en willoos stijf de stam die ze torst. Woest walst de westenwind,…

De zee is vrij en werpt frisse lucht op het strand. Meeuwen krijsen en krassen hun kreten in de vlucht. De zee is wassend water. Zij blust, loutert, doorbreekt. Wolken vatten vlammen, oranjerood de onblusbare zon. Al mijn papieren verbleken. Inktzwarte zonden spoelen weg. De zee is heilig vuur. Zij woedt, verteert, zegent…

Het wegdek weerspiegelt het licht van straatlampen. De wind schudt aan de metalen flessenhalzen. De bomen hellen over, takken kraken in vlagen van samengebalde lucht. Twijgen zwiepen los en verstrooien zich, verweesd tussen bladeren die omhoog wervelen in tegendraadse krachten. De sterren hoog en stil stralen onaantastbaar voorbij…

muziek is geen troost geen muziek evenmin voor momenten van 't diepste verdriet is elke melodie wrang iedere stilte ontoereikend op die laatste weg ontbreekt begeleiding mist bestemming iets noch niets geen markering houdt iemand hier nog een tel vast of punt zeker de hand die je nog in een uiterste poging grijpen wil wijkt…

En het experiment duurt voort Dagelijks word ik getroffen Door de doelmatigheid Van mijn vergissingen Ondanks alle pogingen Logica te ontdekken Blijft mijn leven Een chaotische nevel Zonder mijn instemming Is het ooit begonnen En als ik het wil Zal het ook zonder eindigen Wat mij rest is Tussen die extremen De opklaring te zoeken…

Vannacht zal ik haar wederom beminnen: mijn Avondster, mijn Nocturnale Fee. Ik zit me op de liefde te bezinnen bij het genot van een kopje kruidenthee Dit alles is natuurlijk overdreven; en, sterker nog, het is totaal onwaar. Maar dichters doen dat om te overleven, want waarheid brengt de dromer in gevaar. Het daglicht kan de dichtersziel…

Stil zijn is ademen zonder lucht te kapen een doorbloeden van levensaderen. Stil zijn is een luxe een voldragen bestaan dat niets hoeft te doen om te weten wat nodig is. Spreken is een last een strijd om licht om aandacht en ontzag dat daden moet werven. Spreken is blazen lucht verplaatsen een paraderen van protsige woorden.…