Alle inzendingen van Aramis

geen gemeentewerk is vandaag taboe nooit was de stad zo verzorgd en prachtig weer wordt de burgervader spankrachtig want we zijn dra aan verkiezingen toe na 6 jaar getouwtrek en polemieken laat hij nu plots de asfalteuse pieken…

gefluister, geschuifel, gedruis een knecht die zijn wapenloop kuist het wachtwoord klinkt vals en onjuist zodat de wacht zijn hellebaard kruist de rabauw rekent zich bij de gilde waar ook een wetraadslid heen wilde maar wiens machtswellust zich snel stilde zodra men een buskruitvat tilde de snedige sabel ter hand en stoelen en banken aan…

jouw cherubijn mikt en doorzeeft de luiken van mijn boezemkamer…

de vermoeide vorst gooit zuchtend zijn aureool in het bloesemveld…

de luchtlijn zo zwaar verstuift tot een zwarte wolk en crasht in het veld…

vrij recht op meningsuiting ons hoog democratisch goed laten haar niet vertellen dat de profeet ‘t met kind’ren doet Aisha, écoute-moi werk hard voor ‘t paradijs en zijn zeventig maagden waar heetbeluste fundi’s verdiend vrouwen mishaagden Aisha, écoute-moi In de Linnaeusstraat ging ‘n heethoofd zich te buiten en liet in naam van…

‘t Getingel van een vroege tram deemsterend schel achter de square waar een fontein met halo-kam het zondaglicht in kleur titreert. Jong eikeloof, goudgeel doorstraald, rimpelend bij de ochtendbries : de zoelte woelt weg door de straat langsheen ‘t huis met Horta-fries. Kragende arduinkorbelen torsen fier het sierbalkon waar geraniums…

witborrelend zog bruist weg in het ijle verstervend in schuim onder windstille zeilen gekraak en geklots een zeezilte streling wiegende lichtjes een meeuw op de reling goudgeel gegangmaakt door rimpelend klater rijzen de sterren uit ’t donkerend water…

zwervend door een arendsveld zwemmend in de Orinoco voel ’k me mateloos gesteld vrij van hard en loos geweld rennend door een eksterbos dollend met een bende apen vlei ‘k me moe neer op het mos en laat goed en have los veilig in dit dierendom is ’t mij allemaal kifkif : ver van ’t mensenrijk zo krom doe ik wel en zie niet om…

een kar die door de holweg huift waarnaast de zon door kruinen schuift doet mijn hart troosteloos verkrimpen wijl ik je snikkend lang nawuif een traan die mij oogdiep verhit en ’t stof mijns aangezicht verkit rolt onbeheerst over mijn wangen en vlekt mijn kraag, ooit leliewit ik blijf je schrijven, zonder schroom en praat luid voort in…

een schrale zon, een wind met blos, strandwandelaars in dikke jas ober : 2 koffies + 1 Calvados ! en liefst dan binnen, achter glas honden ravotten langs de branding en apporteren stok of bal een baggerboot bevecht verzanding een peuter kotert in een kwal tegen het mistig zeedecor schuiven traag zeilen van canvas en wappert fier hun tricolor…

een deuntje, fluitend door de nacht, een kater, die op paring wacht, een open hemel met sterrenpracht een dompelaar die hikt en lalt, brallend een vuist naar boven balt en dronken in een voortuin valt een jongen die zijn meisje kust, vechtend tegen gezonde lust, zich van gordijnwacht goed bewust een fietsbel, rinkelend langszij achter…

Hoor hoe hier het witbier gist langs de boorden van de Gete waar zich broeders in geweten van hun godstaak devoot kweten met een sluwe brouwerslist Zie hoe tarwe werd gedrenkt in het water der meander, opgekruid met koriander tot het troebelt en verandert en zich koel en mistig schenkt Merk hoe rijk ons Brabant was kom in zijn toontuinen…

Zittend bij de rand van schaduwrijk groen, dat zacht verglijdt naar herfstbruin geel, stijg ik dromend op in het wazig visioen, dat zich ontrolt onder je waterig penceel … Wijl de opgaande zon verblindend glanst in het schilderspalet dat je ponsend beroert, tekent de hoekige donjon zich stilaan af in je ardeense landschap dat me vervoert…

Waar Nederland ophoudt en Bourgondië begint en bronsgroen hout zachte heuvelruggen tint, waar de Geul zich schuurde door het mergelmassief en men bokkeriejers hellevuurde om hun vermeende brandbrief, waar Neanderthalers vuurstenen houwden en vroege feodalers het betere bier brouwden, daar kerfde ik haar naam in de gele mergelrots…

mysterieus, tot de verbeelding onbereikbaar virtueel bezetenheid, een geestesspeelding onbegrensd obsessioneel een kweeste voor de desperado wanhopig zevend naar karaat verdwalend in zijn eldorado graaigrijpend in het zand en zaad over zijn vuiggewreven armen begaaid, behaard als een primaat strelen vrouwenhanden met erbarmen tot banvloek…

Een houterige prins ging naar het Verre Oosten en was eerlijk van zins op zijn chinees te toasten. Een Story-journalist wist ’s Konings Zoon te strikken en hem in sakhé-mist het edel gat te likken. Aldus ontblootte Hij weer het achterste van zijn tong en trok er ferm van leer tegen wie Vlaanderen bezong ... Zijne Hoogheid had gedwaald…

Achter de gesloten deuren van het hoog establishment zit men zich luid te bescheuren met Jan Modaal die niemand kent. Eens de camera's gaan draaien ziet men stijve pokerklazen die de brave Jan gaan paaien met geleerde holle frazen. Is de journalist verdwenen ? Werd hun speech goed opgemerkt ? Dan nemen ze voldaan de benen : "We hebben…

Kennis en kundigheid in vaar’lands politiek ... ach wat een ijdelheid, dat is niet wat men ziet ! een losbol met een snoetje veel vrouwelijk talent een kakelend kaketoetje met aardig Gents accent van niets naar vice-premier en straks ook centerfold de beeldmedia doet mee ze is nochtans niet blond ...…

Tussen besneeuwde toppen waar een ijzige stilte giert kan ik helaas niet stoppen : hoor hoe mijn sponsor tiert ! We gaan in groep naar boven ik vergeet waar ik voor ga tot ik er met vriesoren geheel alleen voor sta. Het publiek daar gans beneden rond de witte pijpekop eist een record-optreden en schreeuwt mij naar de top. Mijn hart…

Flonkerzon op een snelle vliet welke zich door ’t dal meandert, deels gesplitst, van koers verandert en zich door de raderen schiet. Fuiken vol forel en baars waarop reigers zich verlusten maar waarnaast twee schepers rusten beopdracht door de molenaars. Weegbree die van d’oevers kraagt wuift zacht in de avondbries waarrond een hommel…

hoog platanisch zomen eiken dreven, wouddiep eind’loos lang drijvend mijn rede gedachten temperend mijn stierse drang stuivend meel wekt roes, zo rustig stilte dempt mijn zielekwaal in ruis deemsteren de sporen van mijn wereld, hard, brutaal mag magnolia mij redden met schoonheid, geur, in glundertaal ach, ‘k veracht beurzige vrienden…

Heel langzaam herleeft het verborgen Charlotje Wanneer ik teder in haar heldere oogjes kijk ... Een spannende trek hervleest zich tot glimlach De kuiltjes verdiepen ... de stugheid verdwijnt... Haar frons vlakt zich uit en verzeemt zienderogen Wijl stilaan een tintel aan haar blik ontspringt Haar wimpers en neusje verraden ontluiking En sluiten…

Daar roept de Grootmaarschalk van ‘t Hof zijn gezelschap 's ochtends formeel te zadel. Bejegen deze heren en dames met lof : zij zijn immers allen van zeer hoge adel …. ! Terwijl de jachthoorns echoënd schallen bestijgen eredames bevallig de koetsen. De heren gebieden gestreng de vazallen de stijgbeugels grondig en glimmend te poetsen.…

in de snerpende, snijdende winterkou, die over de vlakke weilanden schuurt en egels verkleumd naar hun legers stuurt, knettert stil mijn hartvuur voor jou onverstoord vervolg ik mijn mars, hoewel de vorst mijn adem snijdt en de vallende nacht mijn zicht misleidt, gegidst door jouw onfeilbaar kompas sinds ik je geest en ziel heb verkend…

verbitterd keilde de dichter zijn veer en laatste sonnet in de puilende mand poëzie bekoorde niet langer het land verlaten door recensenten van eer wie durft zich nog wagen aan dicht en spraakleer aan eerlijke verzen waarin ‘t beeld zich brandt gekruid met wat humor, subtiel of saillant in lyrisch extraverte of ingetogen sfeer ? kringetjes…

oranje laait over de kaaien in ocht’lijk duister, dag en dauw en aait de messen van de maaier die scherend ’t bermengras verkauwt tegen de nagloed van het tuig beweegt eenzaam een silhouet die ingetogen wacht en buigt, geknield een verse bloem neerzet het kruisje met het rouwgedicht herinnert hoe een meisje viel in vluchtmisdrijvend achterlicht…

de clochard ledigt zijn cognac en wringt zich in zijn plastiekzak de bendechef in Mercedes sommeert het grut op het bordes de stripteaseuse zoekt haar kleren wijl travestieten zich gaan scheren brandbommen worden uitgedeeld er wordt om haat en wraak gekeeld het vuilnis stapelt zich op hopen de melkboer gooit zijn poorten open Sarkozy spreekt…

Ons dierbaar België, van oudsher zo labiel, verzeilt nu stilaan tussen wurg en hang. Want Vlaamse lieden van politieke stiel belagen het ernstig door profileringsdrang. De splijtzwam Brussel gekneld tussen gewesten barst uit de voegen van het staatsbestel. Zodat de taalgrens nu toch ten langen lesten alweer ten prooi is aan ’…